hai, ik heb hier al een tijdje niet meer echt geweest, maar blijkbaar ben ik terug.
het gaat de laatste weken eigenlijk best wel slecht.
sinds mei heb ik de gesprekken met m’n psycholoog afgesloten want het ging beter, maar nu vraag ik me af of het eigenlijk wel beter ging.
ik heb in de maanden sinds juni/juli eigenlijk altijd wel iets van self destructieve gewoontes gehad, of het nou teruggaan naar snijden, mezelf proberen uit te hongeren, mezelf slaan, m’n nagels in m’n huid drukken is, eigenlijk vanalles. het gaat ergens wel beter denk ik en het is niet zo erg als de eerste keer, maar mezelf voordoen alsof het goed gaat is zo ontzettend makkelijk dat ik er bijna bang van wordt. ik kan op de fiets op de rand van een complete breakdown zijn geweest, en dat het huis binnenlopen en gewoon vrolijk en normaal doen en dat gaat vanzelf. soms vraag ik me af of ik ook mezelf weet te overtuigen dat het beter gaat dan dat het gaat.
de laatste 2 weken ofzo heb ik eigenlijk alleen maar in bed gelegen, als ik lessen heb volg ik ze wel online en daarna gelijk weer onder de dekens liggen. als ik sport heb sleep ik mezelf daarheen en ik kan het daar ook echt wel redelijk leuk, maar het kost wel ontzettend veel energie. ik slaap ontzettend slecht en aan school doe ik al wekenlang zo goed als niks meer. ik krijg mezelf gwn echt niet zover soms doe ik wel iets creatiefs achtig, maar ook steeds minder.
ik weet dat ik weer naar m’n ouders moet gaan, maar ik wil ze niet bang maken.
ik ben niet echt meer suïcidaal, maar wil eigenlijk gwn dat alles even stopt. en om eerlijk te zijn zou ik iemand niet proberen te stoppen als ze een mes tegen m’n keel zouden zetten.