Hoi,

Ik zit met een probleem. Ik ben 3 jaar gepest en word nog steeds wel eens lastig gevallen, maar dat is geen probleem, want er word nu effectief iets aan gedaan. Ik zit in de 3e, betekende dat ik dus sinds de 1e werd gepest. Hierdoor werd ik begin klas 2 suïcidaal. Ik werd zo erg gepest dat ik dood wou. Ik was toen nog maar 13, ik durfde het maandenlang niet eens aan vrienden te vertellen, niemand. Ik kreeg af en toe manische zelfmoord gerelateerde humor dat ik gewoon heel plots hilarisch vond, en daarna kreeg ik heel snel een terugval in het diepe verdriet. Hierdoor was ik hulpeloos gestresst geraakt waardoor ik regressief gedrag vertoonde. Dat is een reactie op trauma in je jeugd (jeugdtrauma) waardoor je je jonger gedraagt dan dat je bent. Voor mij is dit ongeveer 11 jaar oud. Inmiddels ben ik 15 maar ben nog steeds niet over mijn verleden heen en dus gedraag ik me vaak als een 11 jarige, en heel af en toe heb ik een bui waarbij het zelfs rond de 8 jaar zit. Hier kan ik allemaal niks aan doen en het gebeurt wanneer het gebeurt. Dat is voor mij juist alleen maar fijn, want als ik zo’n bui heb waarbij het zelfs 8 jaar is, denk ik nooit aan slechte dingen meer, kan ik alleen maar blij zijn en plezier hebben. Ik had geen verzorger (iemand die een regressief persoon in de gaten houd en verzorgd), tot mijn favoriete persoon na een tijdje verbroken contact weer tegen mij praatte. Ooit vroeg die een keer of die eens mocht proberen te verzorgen nadat ik hen vertelde dat ik geen verzorger had. Zo is die mijn verzorger geworden en ben ik niet alleen als 15 en 11 jarige aan hen gehecht geraakt, maar ook als 8 jarige dus. Daarnaast had die een vriendin die mij ook vaak haar zoon noemde, voor me zorgde en mij haar mama liet noemen. Maar pas geleden heb ik weer een conflict met beide gehad en nu spreek ik ze niet meer. Ik weet niet of ze ooit terugkomen, maar nu heb ik beide verzorgers niet meer en dat is moeilijk want ik kan niet zomaar een nieuwe verzorger krijgen omdat ik me aan hun gehecht ben. En als ik me 8 begin te voelen ga ik naar ze zoeken en als ik er dan achter kom dat ze er niet zijn zal ik huilen en me daardoor zo slecht voelen dat ik me weer mijn kalenderleeftijd voel. Maar ik kan merken dat ik me al heel lang geen 8 meer heb gevoeld waardoor er heel veel stress opgevuld zit en mijn inner-kind moet er gewoon uit. Maar dat gaat dus niet zonder mijn verzorgers. Wat moet ik doen?