Hoii allemaal,
Zoals jullie in mn vorige topic hebben gelezen gaat het niet zo goed met me. Ik zit gewoon met veel de laatste tijd en moet over een tijdje naar therapie, omdat ik depressief ben. Ik heb 3 weken geleden tegen mijn ouders een deel van mijn problemen gezegd en ze reageerden ``oke``. Daarna ben ik naar de huisarts geweest en stelde hij een paar vragen (de tijd dat ik wou dat ik het nooit had gezegd). Mijn ouders vonden het moeilijk om te horen hoe het echt met me ging en dat ik soms suïcidale gedachtes heb. Ik heb niet alles gezegd, omdat ik bang ben van het deel dat ik niet zei dat dat teveel voor ze is (zoals sh). En ik vind het ook moeilijk het te zeggen (de eerste helft kwam door vrienden). Inmiddels weten bijna al mn vrienden dat ik daar last van heb. Een vriend wijkt af van de groep, omdat hij ons te ``depri`` vind. Wat ik eigenlijk heel jammer vind, omdat hij wel heel aardig is. En al door dat soort (relatief) kleine dingen ga ik veel nadenken. Ook heeft laatst mn vriendin het uitgemaakt, omdat ik zogenaamd haar hele leven heb verpest. Ze wil niet zeggen wat ik heb gedaan en ik kan zelf niet bedenken wat ik heb gedaan, omdat ik eigenlijk altijd mn best voor haar heb gedaan en haar geholpen dus ik weet gewoon niet wat ik heb gedaan. Ik heb over 1 week mn eerste therapie sessie en vind dat eigenlijk totaal niet leuk.
Dat is dus een beetje wat er speelt de laatste tijd.. (sorry voor veel tekst)
Ik hoop dat iemand hier de tijd voor wil nemen..
Doeii allemaal!
Als je het lastig vind om het te zeggen kun je het misschien ook via een brief doen en daarbij vertellen dat je het wel moeilijk vind. Je verdient hierin echt de juiste hulp. En rot dat je vriendin het heeft uitgemaakt. 
En ik snap dat je therapie niet leuk vind, maar je hebt wel het juiste gedaan, dus geef het een kans. Alles dat je je weer fijner gaat voelen...
Veel succes met je therapie en hoop en gun je echt dat het helpt en je je weer beter gaat voelen! Ik geloof in je 
