Beste mama en papa,
Ik bedoel vooral mama eigenlijk, weet je nog toen je in groep 5 naar het buitenland verhuisde? Je zei dat het was om ons financieel te steunen, toch? Maar wat was het nut nou eigenlijk. Uiteindelijk betaalde mama de boodschappen, kleding en huur zelf, dus waarom moest je zo snel gaan? Elke avond belde ik je huilend, dat weet je. Natuurlijk. Na een tijdje kon ik geen tranen meer vormen en veranderde mijn gezicht in een van een stoicijn. Misschien ben jij het alweer vergeten, maar weetje nog toen je zei dat ik '’niet jouw dochter ben'’? Je zei ook dat ik mij meer volwassen moet gedragen omdat ik 20 ben. Ik ben 15.
Trouwens mijn relatie met mama gaat ook niet goed ik schreeuw en word snel boos op je. Ik weet ook dat ik dit niet zomaar doe. Mama...alles wat je zegt elke klein ding en opmerking die je maakt doet mij ook pijn. Ik weet dat je dit misschien niet doorhebt maar hoe? hoe kan je niet doorhebben dat ik langzaam mentaal doodga? Grappig hoe jullie mijn ouders zijn maar niks over mij weten, niks..net vreemdelingen. Niemand weet iets over mij, maar je zou denken dat je ouders je wel kennnen..niet dus.
