Heyy
ik voel je helemaal en begrijp je helemaal met wat je zegt. ik heb geprobeerd om te mediteren en dingen los te laten dat kun je gwn allemaal op youtube vinden mij heeft het echt geholpen
Hoi Anoniem276,
Allereerst: Natuurlijk stel je je niet aan! Alle gevoelens die je hebt zijn 'valid' en mogen er zijn. Dat is geen aanstellerij. Dat is gewoon zoals het is. Jezelf vergelijken met anderen heeft niet zo veel zin. Jouw situatie is anders dan die van een ander. De omstandigheden zijn uniek, jij bent uniek en jouw gevoelens zijn van jou. Iedereen ervaart een situatie anders. Alles wat jij voelt is oké. We kunnen niet bepalen wat we voelen, maar wel wat we ermee doen. Ik kies ervoor om het er te laten zijn, want wegstoppen of boos worden helpt niemand.
Je schrijft dat je een trauma hebt opgelopen waarvan je denkt dat je het nog niet helemaal hebt verwerkt. Wat vervelend zeg! Heb je ooit hulp gehad om dit te verwerken? Zo ja, dan zou ik opnieuw contact opnemen met hen om nog wat gesprekken te voeren. Het is helemaal niet erg om er later achter te komen dat je toch meer hulp nodig hebt. Het is alleen maar goed om het dan alsnog te vragen!
Als je geen hulp hebt gehad, wil ik voorstellen om (misschien met je moeder?) naar je huisarts te gaan. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een hulpverlener. Met die hulpverlener kun je werken aan het verwerken van je trauma.
Verder schrijf je nog dat je vader je niet lijkt te begrijpen. Je moeder gelukkig wel. Ik herken die situatie ook. Mijn tip: blijf alsjeblieft communiceren met je vader. Probeer hem uit te leggen hoe dingen bij jou werken. Om die cirkel van onbegrip te doorbreken, is een zetje nodig. Communiceren over je gevoel kan dat zetje zijn!
Gr. Pin
Heyy
ik voel je helemaal en begrijp je helemaal met wat je zegt. ik heb geprobeerd om te mediteren en dingen los te laten dat kun je gwn allemaal op youtube vinden mij heeft het echt geholpen
Dankjewel voor de tips!
Hoi Anoniem276,
Allereerst: Natuurlijk stel je je niet aan! Alle gevoelens die je hebt zijn 'valid' en mogen er zijn. Dat is geen aanstellerij. Dat is gewoon zoals het is. Jezelf vergelijken met anderen heeft niet zo veel zin. Jouw situatie is anders dan die van een ander. De omstandigheden zijn uniek, jij bent uniek en jouw gevoelens zijn van jou. Iedereen ervaart een situatie anders. Alles wat jij voelt is oké. We kunnen niet bepalen wat we voelen, maar wel wat we ermee doen. Ik kies ervoor om het er te laten zijn, want wegstoppen of boos worden helpt niemand.
Je schrijft dat je een trauma hebt opgelopen waarvan je denkt dat je het nog niet helemaal hebt verwerkt. Wat vervelend zeg! Heb je ooit hulp gehad om dit te verwerken? Zo ja, dan zou ik opnieuw contact opnemen met hen om nog wat gesprekken te voeren. Het is helemaal niet erg om er later achter te komen dat je toch meer hulp nodig hebt. Het is alleen maar goed om het dan alsnog te vragen!
Als je geen hulp hebt gehad, wil ik voorstellen om (misschien met je moeder?) naar je huisarts te gaan. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een hulpverlener. Met die hulpverlener kun je werken aan het verwerken van je trauma.
Verder schrijf je nog dat je vader je niet lijkt te begrijpen. Je moeder gelukkig wel. Ik herken die situatie ook. Mijn tip: blijf alsjeblieft communiceren met je vader. Probeer hem uit te leggen hoe dingen bij jou werken. Om die cirkel van onbegrip te doorbreken, is een zetje nodig. Communiceren over je gevoel kan dat zetje zijn!
Gr. Pin
Wauw bedankt voor je uitgebreide reactie! Bedankt voor de tips, ik zal ze gebruiken. Echt bedankt dat je de tijd nam om dit te typen!
