Vraag

puberteit en somber

  • 13 August 2020
  • 4 reacties
  • 78 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties

Hoi,

 

Ik ben een meisje van 17 jaar. Ik zit momenteel niet goed in m’n vel. Ik voel me soms best wel somber en heb heel veel huilbuien, het voelt ook alsof ik mezelf niet meer ben. Ik heb geen goeie verklaring waar dit komt, ook door de pubertijd maar ik heb het idee dat dat niet het enige is. Ik heb het idee dat mijn vader mij niet heel goed begrijpt, mijn moeder wel, die zegt dat het de pubertijd is, met haar praat ik er ook veel over. Er is eind 2019 iets gebeurd waardoor ik een best wel heftig trauma heb gekregen (ik ga op de gebeurtenis zelf liever niet in), ik dacht dat ik dit al had verwerkt en dat het was versleten maar ik zie af en toe nog dingen voor me van het moment en dan speelt de hele gebeurtenis zich opnieuw af in m’n hoofd.  Ik heb ook last van veel hoofdpijn, misselijkheid en buikpijn. Ik heb het idee dat ik me aanstel en dat ik me ook aanstel als ik dit plaats. Want er zijn natuurlijk ergere dingen. Het is van de laatste weken dat ik dit zo voel.   
 

Ik wilde dit graag kwijt. Heeft iemand misschien tips of advies? 


4 reacties

Badge

Heyy 

 

ik voel je helemaal en begrijp je helemaal met wat je zegt. ik heb geprobeerd om te mediteren en dingen los te laten dat kun je gwn allemaal op youtube vinden mij heeft het echt geholpen

Hoi Anoniem276,

Allereerst: Natuurlijk stel je je niet aan! Alle gevoelens die je hebt zijn 'valid' en mogen er zijn. Dat is geen aanstellerij. Dat is gewoon zoals het is. Jezelf vergelijken met anderen heeft niet zo veel zin. Jouw situatie is anders dan die van een ander. De omstandigheden zijn uniek, jij bent uniek en jouw gevoelens zijn van jou. Iedereen ervaart een situatie anders. Alles wat jij voelt is oké. We kunnen niet bepalen wat we voelen, maar wel wat we ermee doen. Ik kies ervoor om het er te laten zijn, want wegstoppen of boos worden helpt niemand.

Je schrijft dat je een trauma hebt opgelopen waarvan je denkt dat je het nog niet helemaal hebt verwerkt. Wat vervelend zeg! Heb je ooit hulp gehad om dit te verwerken? Zo ja, dan zou ik opnieuw contact opnemen met hen om nog wat gesprekken te voeren. Het is helemaal niet erg om er later achter te komen dat je toch meer hulp nodig hebt. Het is alleen maar goed om het dan alsnog te vragen!

Als je geen hulp hebt gehad, wil ik voorstellen om (misschien met je moeder?) naar je huisarts te gaan. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een hulpverlener. Met die hulpverlener kun je werken aan het verwerken van je trauma.

Verder schrijf je nog dat je vader je niet lijkt te begrijpen. Je moeder gelukkig wel. Ik herken die situatie ook. Mijn tip: blijf alsjeblieft communiceren met je vader. Probeer hem uit te leggen hoe dingen bij jou werken. Om die cirkel van onbegrip te doorbreken, is een zetje nodig. Communiceren over je gevoel kan dat zetje zijn! 

Gr. Pin

Heyy 

 

ik voel je helemaal en begrijp je helemaal met wat je zegt. ik heb geprobeerd om te mediteren en dingen los te laten dat kun je gwn allemaal op youtube vinden mij heeft het echt geholpen

Dankjewel voor de tips!

Hoi Anoniem276,

Allereerst: Natuurlijk stel je je niet aan! Alle gevoelens die je hebt zijn 'valid' en mogen er zijn. Dat is geen aanstellerij. Dat is gewoon zoals het is. Jezelf vergelijken met anderen heeft niet zo veel zin. Jouw situatie is anders dan die van een ander. De omstandigheden zijn uniek, jij bent uniek en jouw gevoelens zijn van jou. Iedereen ervaart een situatie anders. Alles wat jij voelt is oké. We kunnen niet bepalen wat we voelen, maar wel wat we ermee doen. Ik kies ervoor om het er te laten zijn, want wegstoppen of boos worden helpt niemand.

Je schrijft dat je een trauma hebt opgelopen waarvan je denkt dat je het nog niet helemaal hebt verwerkt. Wat vervelend zeg! Heb je ooit hulp gehad om dit te verwerken? Zo ja, dan zou ik opnieuw contact opnemen met hen om nog wat gesprekken te voeren. Het is helemaal niet erg om er later achter te komen dat je toch meer hulp nodig hebt. Het is alleen maar goed om het dan alsnog te vragen!

Als je geen hulp hebt gehad, wil ik voorstellen om (misschien met je moeder?) naar je huisarts te gaan. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een hulpverlener. Met die hulpverlener kun je werken aan het verwerken van je trauma.

Verder schrijf je nog dat je vader je niet lijkt te begrijpen. Je moeder gelukkig wel. Ik herken die situatie ook. Mijn tip: blijf alsjeblieft communiceren met je vader. Probeer hem uit te leggen hoe dingen bij jou werken. Om die cirkel van onbegrip te doorbreken, is een zetje nodig. Communiceren over je gevoel kan dat zetje zijn! 

Gr. Pin

Wauw bedankt voor je uitgebreide reactie! Bedankt voor de tips, ik zal ze gebruiken. Echt bedankt dat je de tijd nam om dit te typen!

Reageer