Hoi,
ten eerste sorry voor dit soort van sombere bericht, maar ik wil t ff kwijt.
Ik zie dus op dit moment vrij weinig nut in het leven, zo voel ik me eigenlijk al best wel lang, denk een paar maanden voordat corona kwam.
ik heb altijd volgehouden maar ik weet niet hoe lang ik nog kan doen alsof alles super gaat.
ik heb best wel extreme dieptepunten gehad, en ook serieus mijn leven heroverwogen. Ik ben tot de conclusie gekomen, dat zelfmoord absoluut niet de oplossing is omdat het mijn moeder totaal zou breken.
maar wat moet ik dan doen, soms lijkt er geen andere uitweg. Stiekem hoop ik bijna elke dag wanneer ik ‘s nachts ga slapen, dat ik de volgende dag niet meer wakker word. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan, ik wil niet dood maar ergens ook weer wel omdat dat gewoon het makkelijkst zou zijn.
Ik ben geen opgever en ik zal sterk blijven, maar langzaam maak ik mezelf alsnog kapot.
ik wil er wel graag met iemand over praten, misschien mijn mentor, maar iemand van de kindertelefoon zei dat een mentor verplicht is een melding te maken als iemand zulke heftige dingen verteld. Ik wil dat alles wat ik vertel vertrouwelijk blijft. Weet iemand wat zo’n melding inhoud? Aan wie moet hij dit melden en wat kan dit voor gevolgen hebben? Ik wil niet dat de ggd of mijn ouders worden ingelicht, ik wil er alleen een keer over praten, maar ik denk dat ik sommige dingen beter weg kan laten zodat het minder heftig is.
wat raden jullie aan; Kan ik beter mm verhaal wat rooskleuriger laten klinken of moet ik gewoon eerlijk zijn en de mogelijke gevolgen accepteren?
groetjes,
kwakie