hey.
um het gaat niet echt super goed met me en ik dacht, ik moet met iemand praten nu. ik heb maar gewoon op internet opgezocht praten met iemand over gevoelens en ja ik kwam hier uit (:
alvast dankjewel voor de moeite om het te lezen. ik heb de afgelopen jaren me best down gevoeld en ja alles om me heen verdween een beetje.
ik ben vaak alleen thuis door mijn ouders werk en ben ook enig kind, dusja voelde me beetje eenzaam you know. gelukkig had ik me ouders overgehaald om een hond te nemen, omdat ik dan nog gezelschap heb. ik weet niet wat ik zonder mijn hond kan op dit moment, hij heeft me geholpen in veel momenten en is mijn beste vriend. toen der tijd overleden 3 dierbaren van me. dit was lastig. hier ben ik wel bovenop gekomen.
mijn ouders hadden een heel ingewikkeld scheidingsproces. mijn moeder wou scheiden, omdat mijn vader alleen maar in het buitenland was om te werken en ze de last niet meer kon opdragen. dit zag ik op een manier dat ik het probleem was, dat ik de last voor haar was. toen mijn vader weer in nederland kwam werken kwam die toch inwonen bij ons, omdat mijn moeder toch vaak weg was en ze op aparte kamers sliepen. maar steeds verder ging het slechter. meer ruzies, meer gedoe. niet alleen tussen mijn ouders maar ik ook met hen. hun dachten dat het mij allemaal niks boeide enz. hierover dacht ik heel anders, ik ben gewoon niet de persoon die wilt praten over wat ik nou echt denk of voel. en het is niet perse ‘wilt’, ik weet gewoon niet hoe. mijn moeder heeft al altijd tegen mij gezegd dat ze wou willen weten wat er in mijn hoofd omgaat en dat ze wilt dat ik leer praten met haar.
mijn oma is eigenlijk mijn steun en toeverlaat altijd geweest. ook met deze ruzies van mijn ouders. ze is er altijd voor me. alleen de laatste tijd is dat een beetje verminderd. ik wil haar niet echt tot last zijn en ik hou alles binnen.
ik heb ook dingen ontdekt van mijn moeder, dat ze in 2017 een abortus heeft genomen bijv. ik had een brief gevonden boven in haar kledingkast helemaal achterin onder haar broeken. ik wist niet wat ik hiervan moest denken op dat moment. ik dacht van alles. ze heeft een leven ontneemt? ze heeft het grootste cadeau dat ik wou weggenomen van me? waarom? ik had zoveel vragen. had papa hier ook mee te maken? of was er een andere man in het verhaal? ik had dit vorig jaar ontdekt en heb er niemand over verteld behalve mijn beste vriendin. en dat was een grote stap voor me, want ik vertel echt niet iedereen zo iets en ik durfde dit niet te vertellen aan mijn oma. en ja ze heeft me open gekregen maar sinds dit jaar heeft ze me laten inzien dat ik geen enkel vriendin moet vertrouwen, waaronder zij. en ja natuurlijk zijn haar woorden ‘wat erg’, ‘maak je er niet te druk over’. maar die woorden helpen me niet en ik weet dat ze het goed bedoelde.
ik was op een doordeweekse dag bij mijn oma wezen logeren en mama moest mij ophalen en naar school brengen. toen ik al moest gaan belde ik haar hartstikke vaak maar ze nam maar niet op. ik was erg bezorgd en ging lopend naar huis toe om te kijken wat er aan de hand was. ik belde aan en ze liep heel vermoeid uit haar slaapkamer naar beneden om de deur open te doen. ik zei, ‘waar was je nou?’ mama begon te lachen en zei dat ze zich had verslapen. ze deed heel raar en ze wou denk ik niet dat ik binnen zou komen. ik keek naar binnen en zag mannen schoenen die ik nooit eerder had gezien van papa. ik zei dat ik naar boven moest en mijn schoolpas moest pakken om me te laat te melden als ik op school aankwam. ze hield me tegen en ik mocht niet naar boven en ze zei ik pak het wel, waar ligt het? nouja dit was het moment dat ik wist dat er iemand bij haar lag boven.
die hele school dag kon ik het niet aan en op een gegeven moment was ik uit de les gelopen en had mijn oma gebeld, mijn oma wist natuurlijk ook niet wat ze moest zeggen. en heeft me maar geprobeerd gerust te stellen.
nu dit jaar, mijn moeder is letterlijk 24/7 aan het werken, ik zie haar amper. ze logeert, i don’t know waar en ik spreek haar nog wel is via de telefoon. mijn vakanties zijn wel met haar en dan gaan we naar een land die ik mag uitkiezen, heel gezellig altijd.
met mijn papa en ik ging het een periode ook niet echt best. hij gaf erg druk op me van allemaal dingen die ik moest doen als in stofzuigen, dweilen, vaatwas inruimen/uitruimen, was ophangen enz. hij is zegmaar een ‘schoonmaak freak’. dit heeft die meegenomen uit zijn jeugd, omdat zijn jeugd erg hard was.
mama en papa hadden dit jaar nog een ruzie over mij en ze vroegen of ik mee kon praten. papa zei dat ik meer ‘waardering’ had voor mama. gewoon met knuffel geven enz. dit kwam, omdat hij nooit vroeg hoe het met me ging en altijd chagrijnig op me deed en zijn stres afreageerde op mij. ik heb dit voor zo lang laten gebeuren en weet nu pas hoe fout dat was. hij heeft dit niet meer gedaan nadat mijn moeder een hartig woordje zei en nu gaat het helemaal goed met mijn vader en ik.
Ik probeer me de laatste weken te richten op mijzelf. op mijn gezondheid en mijn mentale dingen. ik probeer positief te blijven, hard voor school te werken en mezelf te accepteren. maar toch heb ik voor jaren alles binnen gehouden en heb nu een chaos in mijn hoofd. ik weet niet wie mij hierover kan helpen. en ja je kan nu zeggen, praat met iemand die je vertrouwt. maar mensen hebben mij de laatste paar jaren laten inzien dat de enigste die je moet vertrouwen is jezelf en dit zal ook niet veranderen bij mij. alleen ik weet niet hoe ik alles achter me moet laten en toch verder gaan.
iemand die toch op 1 of andere manier mij hierbij mee kan helpen?
.
