Hey,
Ik zou echt eerlijk zijn tegen je mentor. Een mentor mag nooit zomaar andere partijen zoals je ouders of een zorgteam erbij halen zonder jouw toestemming.
Heel veel succes
Heyy,
Ja bij deze voel ik je hoor! Ik heb het tegen niemand gezegd omdat
- Ik wel meer doen als alleen denken dat ik dood wil (snijden)
- Mijn moeder heeft tegen me gezegd dat als ik daadwerkelijk zou snijden ze 112 zou bellen.. (heb t proberen te vertellen maar ze dacht dat ik een grapje maakte)
- Ik mag mijn mentor, counsellor en vertrouwens persoon niet..
- Ik ga het maandag bespreken met mijn gymdocent (als ik er dan nog de moed voor heb) en dan hoop ik dat zij me kan helpen, ik vertrouw haar als enige op de school hahaha, Nou ik geef dan niet het goede voorbeeld met punt 1 e 2 en 3 maar dit is wat ik tot nu toe heb …. groetjes Sanne enneh, stay safe
Hoi Sanne… Bedankt voor je reactie
Zou je misschien willen laten weten hoe het ging, mocht je je gymdocent het vertellen?
Hoi quickling,
Ik zit inmiddels niet meer op de middelbare school, maar de afgelopen 2 jaar op de middelbare had ik een hele fijne mentor. Ik kon heel goed met haar en heb regelmatig met haar gesproken en gemaild over mijn depressie en gevoelens. Ik praatte wel vaker op school met docenten hierover. Mijn ervaring hiermee is uitsluitend positief. Het heeft mij hele waardevolle gesprekken opgeleverd die ik niet snel zal vergeten.
Nu zat ik wel in een andere situatie dan jij. Ik had namelijk al hulp en dit wist mijn mentor. Ze had het moeilijk gevonden als ik alleen met haar had gepraat en verder geen hulp had gehad. Dat betekent echter niet dat ze meteen alles had verteld aan m'n ouders. Dat doen docenten echt niet zomaar achter je rug om.
Je bent niet voor niets naar je mentor toegegaan. Je zegt wel dat je geen hulp wil, maar weet je dat zeker? Waarom wil je geen hulp? Je schrijft dat je dan maar gewoon gaat zeggen dat het goed gaat. En dan? Dan blijf je je slecht voelen en slechter en slechter en slechter. Dit gaat niet weg als je doet alsof het er niet is. Soms moet je stappen zetten - en dat is super eng - maar wel goed voor je. Het brengt je uiteindelijk verder.
Waarom ben je zo bang dat je ouders erachter zouden komen dat je je slecht voelt? Is het niet juist fijn als je ouders dit weten? Dan kunnen ze je steunen, toch?
Kijk, je docent is geen hulpverlener, dus officiële geheimhoudingsplicht is er niet, maar docenten gaan heel secuur om met gevoelige dingen die jij ze vertelt. Als je iets zegt waardoor ze denken dat je in gevaar bent, dan mogen ze natuurlijk aan de bel trekken. Ik denk niet dat je mentor meteen je ouders gaat bellen als je zegt dat het slecht gaat. Zeker niet als je open staat voor meer hulp.
Het lijkt me goed dat je wel met je mentor gaat praten. Praat dan ook meteen over dat je het eng vindt om met hem te spreken en dat je bang bent dat hij dingen door gaat vertellen. Dan kan hij uitleggen waar voor hem grenzen enzo liggen.
Je valt je mentor overigens niet lastig. Ook persoonlijke problemen vallen onder het takenpakket van een mentor. Je mentor is dus ook hiervoor!
Je bent echt al heel goed bezig, want je hebt de eerste stap al gezet!
Gr. Pin
