Skip to main content

Hey allemaal ik vind het altijd zo lief hoe jullie me willen helpen..!

Ik ben nu bijna 16 en begin 14 begon ik te twijfelen over of ik mezelf wel helemaal ben ik ben toen gaan ontdekken wat ik leuk vond etc. Ik begon met roken, stelen en ging met de verkeerde mensen om een jaartje later heb ik mezelf herpakt en ben ik normaal gaan doen op school en heb mezelf leren te gedragen nu is alles anders ik ben het liefst 24/7 op school want dat is mijn veilige plek en praat veel met docenten

 thuis zet ik gewoon mn masker op en is er niks aan de hand een fijn gezin met een groot huis bla bla ik ervaar dit helemaal anders ik vind thuis niks en kan mezelf niet zijn dit vind ik lastig maar ben het gaan accepteren nu heb ik zoveel maskers ontwikkelt zodat ik voldoe aan wat mensen willen dat ik niet meer weet wie ik dan echt ben ik ben mezelf totaal kwijt geraakt en begon daardoor een jaar geleden aan mezelf te twijfelen

mijn haat gevoelens tegen mezelf werden zo erg dat ik besloot een einde aan mijn leven te maken.. dit vertel ik nooit omdat het vaak word gezien als “zielig doen” maar toen ik daar helemaal alleen hopeloos en verloren stond met een afscheids brief in mijn hand, schrok ik van mezelf en dacht ben ik echt tot dit in staat en rende weg.

 

( deel van de tekst aangepast vanwege regel 9: Plaats geen illegale, schadelijke, triggerende en/of choquerende inhoud of links op het forum. Er werd een zelfmoordmethode omschreven en dat kan choquerend of troggelend werken voor anderen. )

 

 

ik stapte op mijn fiets en ging naar werk en deed alsof er niks was gebeurd dit hielt ik maanden vol. De rede dat ik hier nog ben was om mijn vrienden mijn docenten de mensen waar ik van hou zij zouden zich schuldig voelen omdat ze mijn ouders niet zouden hebben ingelicht over dat ik niet lekker in me vel zit en dat was alles wat ik niet wilde

nu herinner ik me dat ik een witte flits zag en schrok ik was in shock en wist niet wat ik had gedaan ik heb mezelf meerder keren pijn willen doen maar toch zegt iets in me dat ik het waard ben en mezelf serieus mag nemen en moet praten (uiteraard met iemand die ik vertrouw niet mijn ouders)

maar hoe breng ik dat?

mensen gaan zich dan zorgen maken terwel ik nu nooit meer zo iets zou doen denk ik nu.. ik vind het moeilijk mijn leven is op dit moment overleven en niet gelukkig leven en ik vind dat nog het ergste 

Hoi @Maud2005 ,

 

wat goed dat je erover wil praten! Je kunt De Kindertelefoon elke dag van 11:00 tot 21.00 uur bellen (0800-0432) of met ons chatten als je anoniem je verhaal wilt delen of samen met de Kindertelefoon wilt kijken hoe je je situatie kunt verbeteren. Ook kan je 24 uur per dag terecht bij 113 online (www.113.nl of 0800-0113) om over je zelfmoordgedachten te praten.

 

Veel sterkte ermee en de hartelijke groetjes,

Marieke, De Kindertelefoon

 


Hee Maud,

Allereerst knap hoe je dit onder woorden hebt weten te brengen. Veel van wat je beschrijft is voor mij herkenbaar.

Goed om te horen dat je wel een fijne plek hebt, school. Jammer dat je thuis niet als zo'n plek ervaart.

Een masker maakt het lastig he? Eerst had je het voor bescherming of een andere reden , maar nu merk je ook dat het masker je niet verder brengt. Je wilt graag voldoen aan het perfecte plaatje voor anderen, maar wie ben je zelf? Doordat je zoveel maskers hebt, weet je niet meer wat echt is en wat masker is.

Hierdoor voelde je zoveel zelfhaat dat je bijna echt zelfmoord had gepleegd. Gelukkig kon je inzien dat er voor jou nog een reden was om door te zetten.

Je zit zo gevangen in je eigen masker. Je kan niet met jezelf leven, maar je weet ook niet hoe je zonder masker kunt. Daarom lijkt de situatie extra uitzichtloos.

Toch is er iets in je dat zegt dat je het waard bent en je het serieus moet nemen. Dat is helemaal waar en luister goed naar die stem! Ook jij bent het waard en moet dit serieus nemen. Het is goed dat je hier nu om tips komt vragen en je situatie wilt veranderen. Probeer dat voor ogen te houden.

Wat ik zelf heb gedaan is praten met mijn ouders. Jij zoekt iemand anders die je vertrouwt. Als je die persoon hebt, kun je face-to-face vertellen. Je kunt ook een brief, mail, appje, sms-je sturen of (video)bellen.

Je kunt bijvoorbeeld van te voren aangeven dat je die persoon wilt spreken, dat het persoonlijk en lastig is, maar dat je die persoon vertrouwt en daarom het graag wil delen. Je kan van tevoren al wat informatie geven. Of je begint het gesprek en kijkt aan de hand daarvan hoe het gaat en wat je deelt.

Je moet doen wat voor jou goed voelt, waar jij je prettig bij voelt.

Mensen gaan zich misschien zorgen maken. Momenteel is het voor jou belangrijk dat jij je weer goed gaat voelen. Probeer nu eens op jezelf te richten, zonder voor anderen te gaan denken. Het gaat nu om jou!

Groetjes,
Simply Me


Wauw, @Simply Me het is alsof ik iets lees wat ik zelf denk het is zo gek dat er hier mensen zijn die het echt begrijpen ik waardeer het dat je de tijd voor me neemt met dit soort verhalen kan ik veel en al gaat het dan niet ineens over weet ik wel steeds een stukje beter hoe ik de goede kant op ga! Thnx


Hey Maud2005,

Fijn dat je het herkent en waardeert. Ik begrijp dat het dan niet ineens overgaat, maar ik hoop dat je weer een stukje van de andere kant ziet!

Weet je ondertussen hoe en met wie je erover kunt praten?

Groetjes,
Simply Me


Nee, ik wil alles het liefst tegen mijn docent vertellen waar ik een goede band mee heb maar voor dat ik dat doe moet ik er heel goed over na denken en miss opschrijven 


Maud2005,

Weet dat je niet de enige bent. Ik heb zelf ook zulke maskers. Al dacht ik dus eigenlijk dat ik de enige was die dat had. Dus voor mij is dit herkenbaar. Ik gedraag me heel anders op het werk, school, vrienden, thuis (bij mijn moeder), thuis (bij mijn vader). Ik weet ook niet hoe ik van die maskers af kom. 

Misschien moet ik een eigen bericht maken. Maar ik wil je zeggen dat je niet de enige bent en dat je een doorzetter bent!!!


Reageer