Hey @Ikdurfmijnnaamniettezeggen .

Vervelend dat je zo voelt ! Goed dat je naar de dokter wil gaan.

Om verder te gaan  op de vraag over hoe dat werkt. Nou je kan bijvoorbeeld een afspraak maken aan de balie voor de dokter of je belt er naar toe voor een afspraak,  degene aan de balie noteerd dat en maakt met jou een afspraak.  Je kan er wel bij zeggen dat je niet wil dat je ouders het weten.

Je krijgt als het goed is geen rekening, omdat een doktersbezoek valt onder de basisverzekering en jij bent verzekerd bij een van je ouders . 

Hopelijk geeft dit wat duidelijkheid. 

Groetjes gebruiker c 

Bij opmerkingen laat het maar weten.

hey @Ikdurfmijnnaamniettezeggen .

Ik beantwoord je vraag graag.

*Of je ouders het niet zien van de verzekering * voor zover ik weet is dat niet maar weet het niet zeker. 

*Voordat ik naar de dokter ga moet ik ook nog even moed verzamelen, ik weet nog niet of ik het durf!*

ik geloof in je dat je dat kan! Neem de tijd die je nodig hebt. Dat is namelijk belangrijk. Als je het echt niet durft moet je het niet doen , maar ik zou het wel doen.

groetjes gebruiker c 

succes.  Ik geloof in je!

Hey @Ikdurfmijnnaamniettezeggen,

Ik snap precies waar je nu mee zit, omdat ik een tijdje geleden ook van plan was om alleen naar de dokter te gaan. Bij mij is het alleen nooit zover gekomen omdat ik nog daarvoor in het ziekenhuis was beland doordat ik mezelf te diep had gesneden, maar dat ter zijde. 

Als je 16 bent dan is het zoals eerder al is vermeld mogelijk om zonder dat je ouders het weten naar de huisarts te gaan. Hou er alleen wel rekening mee dat als je doorgestuurd wordt naar een psycholoog/psychiater of een instelling dat je dan wel een handtekening van je ouders nodig hebt omdat je nog minderjarig bent. Maar je wordt natuurlijk nooit zonder toestemming doorgestuurd (tenzij het levensbedreigend is), dus daar kan je later nog over nadenken.

Nadat ik ontslagen was uit het ziekenhuis ben ik ook (wel samen met mijn ouders helaas) naar de huisarts gegaan, zodat hij me zou kunnen doorverwijzen. Als ik eerlijk ben was die ervaring niet geweldig. Dit is natuurlijk voor elke huisarts verschillend, en mijn situatie was toen best wel kritiek, dus dit hoeft zeker niet ook voor jouw te gelden. Het gesprek heeft ongeveer 20 minuten geduurd, en ik vond het vooral heel confronterend. Ik sneed mezelf toen, dus ik moest al mijn littekens aan de huisarts laten zien terwijl hij ze telkens afkeurend bekeek. Nadat hij alles had gezien ging hij met mij in gesprek terwijl mijn ouders erbij zaten. Hij vroeg me een aantal vragen en daar gaf ik antwoord op. Hij leek de hele tijd best wel gestrest. Achteraf kreeg ik te horen dat hij nog nooit psychische patiënten had gehad, dus waarschijnlijk lag het daar aan. Uiteindelijk heeft hij me doorverwezen naar een psycholoog. 

Echter moet ik er wel bij zeggen dat alle mensen in het ziekenhuis waar ik in was beland erg aardig waren, en veel begrip toonde. Ze veroordeelde me helemaal niet en stelde me goed op mijn gemak. De psycholoog waar ik daarna (en nu nog steeds) bij terecht kwam was ook heel erg aardig, en ik kan goede gesprekken met haar voeren. Het blijft natuurlijk wel altijd een beetje spannend, maar ik voel me wel op mijn gemak bij haar. Achteraf ben ik dus erg blij dat we naar de huisarts zijn gegaan!

Ik hoop dat je er wat aan hebt gehad, en ik wens je veel succes!

groetjes,

Lana_Feline