Hoi allemaal! Ik veol me al een lange tijd heel naar en down en ik voel me niet goed en het lijkt alsof ik mezelf niet meer ben. Ik zit al een tijdje met het verlangen om er met iemand over te praten, maar niemand weet dat ik me zo voel en dat wil ik graag zo houden. Nou zag ik hier dat veel mensen naar hun dokter gaan om te praten, maar ik vroeg me af hoe dit gaat. Ik ben 16 dus volgens mij is de dokter dan niet verplicht om iets tegen mijn ouders te vertellen, klopt dit? En hoe zlrg ik dat mijn ouders er niet achter komen dat ik naar de dokter ga, en krijgen ze geen rekening van mijn doktersbezoek? Ik ben heel benieuwd hoe jullie dit doen, please laat het weten!
Hey
Vervelend dat je zo voelt ! Goed dat je naar de dokter wil gaan.
Om verder te gaan op de vraag over hoe dat werkt. Nou je kan bijvoorbeeld een afspraak maken aan de balie voor de dokter of je belt er naar toe voor een afspraak, degene aan de balie noteerd dat en maakt met jou een afspraak. Je kan er wel bij zeggen dat je niet wil dat je ouders het weten.
Je krijgt als het goed is geen rekening, omdat een doktersbezoek valt onder de basisverzekering en jij bent verzekerd bij een van je ouders .
Hopelijk geeft dit wat duidelijkheid.
Groetjes gebruiker c
Bij opmerkingen laat het maar weten.
Hoi
Bedankt voor het beantwoorden van mijn vragen! Ik heb nog een klein vraagje, zien mijn ouders dan ook niet via de verzekering dat ik naar de dokter ben geweest?
Voordat ik naar de dokter ga moet ik ook nog even moed verzamelen, ik weet nog niet of ik het durf!
hey
Ik beantwoord je vraag graag.
*Of je ouders het niet zien van de verzekering * voor zover ik weet is dat niet maar weet het niet zeker.
*Voordat ik naar de dokter ga moet ik ook nog even moed verzamelen, ik weet nog niet of ik het durf!*
ik geloof in je dat je dat kan! Neem de tijd die je nodig hebt. Dat is namelijk belangrijk. Als je het echt niet durft moet je het niet doen , maar ik zou het wel doen.
groetjes gebruiker c
succes. Ik geloof in je!
Hallo forumgebruikers,
De informatie die hier gegeven wordt is grotendeels juist. Ter verduidelijking:
Een huisarts krijgt ieder jaar een standaard bedrag per patiënt, ongeacht het aantal bezoeken van die patiënt. Dat betekent dat er in de overzichten die de verzekering geeft, nooit huisartsbezoeken worden geregistreerd. Je kunt zelf een afspraak maken bij de huisarts.
Ben je 16 jaar of ouder, dan mag de huisarts niet zonder jouw toestemming informatie met anderen delen. Dit heet beroepsgeheim.
Ben je tussen de 14 en de 16, dan zal een huisarts met jou overleggen welke informatie gedeeld wordt.
De huisarts heeft dan wel het laatste woord.
Hey
Ik snap precies waar je nu mee zit, omdat ik een tijdje geleden ook van plan was om alleen naar de dokter te gaan. Bij mij is het alleen nooit zover gekomen omdat ik nog daarvoor in het ziekenhuis was beland doordat ik mezelf te diep had gesneden, maar dat ter zijde.
Als je 16 bent dan is het zoals eerder al is vermeld mogelijk om zonder dat je ouders het weten naar de huisarts te gaan. Hou er alleen wel rekening mee dat als je doorgestuurd wordt naar een psycholoog/psychiater of een instelling dat je dan wel een handtekening van je ouders nodig hebt omdat je nog minderjarig bent. Maar je wordt natuurlijk nooit zonder toestemming doorgestuurd (tenzij het levensbedreigend is), dus daar kan je later nog over nadenken.
Nadat ik ontslagen was uit het ziekenhuis ben ik ook (wel samen met mijn ouders helaas) naar de huisarts gegaan, zodat hij me zou kunnen doorverwijzen. Als ik eerlijk ben was die ervaring niet geweldig. Dit is natuurlijk voor elke huisarts verschillend, en mijn situatie was toen best wel kritiek, dus dit hoeft zeker niet ook voor jouw te gelden. Het gesprek heeft ongeveer 20 minuten geduurd, en ik vond het vooral heel confronterend. Ik sneed mezelf toen, dus ik moest al mijn littekens aan de huisarts laten zien terwijl hij ze telkens afkeurend bekeek. Nadat hij alles had gezien ging hij met mij in gesprek terwijl mijn ouders erbij zaten. Hij vroeg me een aantal vragen en daar gaf ik antwoord op. Hij leek de hele tijd best wel gestrest. Achteraf kreeg ik te horen dat hij nog nooit psychische patiënten had gehad, dus waarschijnlijk lag het daar aan. Uiteindelijk heeft hij me doorverwezen naar een psycholoog.
Echter moet ik er wel bij zeggen dat alle mensen in het ziekenhuis waar ik in was beland erg aardig waren, en veel begrip toonde. Ze veroordeelde me helemaal niet en stelde me goed op mijn gemak. De psycholoog waar ik daarna (en nu nog steeds) bij terecht kwam was ook heel erg aardig, en ik kan goede gesprekken met haar voeren. Het blijft natuurlijk wel altijd een beetje spannend, maar ik voel me wel op mijn gemak bij haar. Achteraf ben ik dus erg blij dat we naar de huisarts zijn gegaan!
Ik hoop dat je er wat aan hebt gehad, en ik wens je veel succes!
groetjes,
Lana_Feline
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.