Hoi,
ik ben een tijdje niet op het forum geweest, doordat ik iets vreselijk heb binnengevet.
2 weken terug had ik stress door school en daardoor had ik ‘s nachts last van milde paranoïde. Ik was bang dat ik niet alleen in mijn kamer was en ik was ook steeds bang dat mijn telefoon misschien ‘s nachts uit het niets aan zou gaan en dat er iets engs in beeld kwam en er een luid geluid uit zou komen, schreeuwen bijv.
Toen had ik vakantie en dus geen school-stress meer, en ja, het ging wel weg. Maar na een week kreeg ik weer onbetrouwbare gedachtes. Die zeiden dat ik mensen zou moeten manipuleren als ze me verlieten door ze een foto van een mes te sturen en ze te vertellen dat ik mezelf zou neersteken als ze me in de steek laten.
Natuurlijk probeerde ik die gedachte onmiddellijk uit mijn hoofd te krijgen, maar een paar dagen later ging het mis, ik dacht dat ik iemand die heel veel voor mij betekend (online) had geïrriteerd, dus ik vroeg of ik het goed kon maken door mezelf te snijden of op te hangen. Die gedachte kreeg ik namelijk zomaar. Ik weet niet waarom ik dat zou zeggen, maar die vroeg waarom ik in vredesnaam zou denken dat die wil dat ik dat voor hen doe. Toen blokkeerde die me even later. Ik raakte in paniek en dm’de hen op een ander account maar zonder reactie werd ik nogmaals geblokkeerd. Toen liet ik het rusten. Ik weet niet of die gewoon geschrokken is en moet bijkomen, of dat ik het nu echt verkloot heb en dat die nooit meer met me wil praten.
Dit is in het paasweekend al eerder gebeurt met een andere vriendin. Die mij ook blokkeerde omdat ze zei dat mijn situatie haar teveel werd (ze had die nacht daarvoor mij van een zelfmoordpoging gered), hierdoor, en door de rare gedachten die niet goed voelen belande ik in een hele zware dip. Toen ik plots van een andere vriendin een berichtje kreeg, vertelde ik haar dat ik niks meer wilde behalve dood en in bed liggen, ze zei dat ik gewoon in een depressie zat, omdat wat ik haar vertelde bekend in haar oren klonk. Het niet uit bed willen komen en alleen nog maar verlangen naar de dood. Ik zag het niet meteen, dus ik ben gaan slapen.
Die dag daarna was net zo, ik had iedereen ontvriend omdat mijn eigen gedachtes me waarmaakten dat iedereen me haat en dat ik onveilig voor ze ben met mijn onbetrouwbare gedachtes. Maar het ging van kwaad tot erger, ik had geen energie, ik wou nog steeds alleen maar in bed zijn, mijn stem was diep en langzaam geworden en als ik 1-3 uur liep, begonnen mijn benen op te geven. Ze begonnen snel zeer te doen, ik kreeg knikkende knieën en balansverstoringen en ik liep niet eens meer recht. Ik har kramp in mijn voeten en mijn enkels bonsde gewoon van de pijn. Daarna kreeg ik ook kramp in mijn rug, constant schoot er zomaar een straal met kramp door mijn vervel, en daarna ook in mijn nek. Ik sliep ook niet goed meer, slapeloos en continu nachtmerries over de stress die ik had. Mijn ogen hadden opgezwollen wallen van de slapeloosheid en het huilen en mijn oogleden voelde steeds zwaar en gespannen. Ik voelde me hierdoor alleen maar erger en ik moest constant huilen en kon ook niet meer zomaar stoppen als ik eenmaal aan het huilen was.
Toch vertelde ik niemand hierover. Ik vond het niet waard, ik wou geen hulp, ik wou niet storen en ik had nog steeds slechte gedachtes over heel veel dingen. Ook at ik slecht. Ik kreeg niks naar binnen, had geen honger en als ik wel honger had kon ik maar een klein beetje eten of mijn maag voelde al weer zwaar en misselijk. Uiteindelijk wou het niet meer en vertelde ik het toch maar aan vrienden en die zeiden dat het inderdaad allemaal naar depressie leidden; de spierkramp, demotivatie en in bed willen liggen, de eetproblemen, slaapgebrek en het slechte gevoel 24/7.
Ze waren bezorgd en blij dat ik het uiteindelijk heb verteld. Nu moet ik alleen nog beter worden maar er is 1 ding, ik heb het gevoel dat dat het niet word. Dat ik geblokkeerd ben zit me dwars en ik heb gewoon niets om blij over te zijn. Ik eet nu wel beter en heb meer energie en motivatie maar mijn benen kan ik nog steeds niet te lang gebruiken en ik heb vreselijke rugpijn.
