Vraag

paniekaanvallen, stress en angst

  • 9 July 2020
  • 3 reacties
  • 104 Bekeken

  • Anonymous
  • 0 reacties

hallo

 

Ik zal me eerst even voorstellen. 

Mijn schuilnaam is Istas dit betekent sneeuw

Ik ben 17

En ontzettend slecht om over koetjes en kalfjes te praten dus laat ik meteen in het probleem springen

 

Al sinds de basisschool periode ben ik echt een pietje paniek. Als mijn moeder wat te laat was om me op te halen stond ik meteen bol van stress

Is ze me vergeten?

Heeft ze een ongeluk gehad?

Wil ze me niet meer?

Dat is een kleine greep uit mijn collectie van dingen die in me op kwamen. 

En niet alleen dat ook als ik een laag cijfer haalde(ben ik echt zo dom?), een hoog cijfer (vinden ze me nu een nerd?) En ga maar door

Die paniek heeft nu zo'n vorm aangenomen dat ik nergens meer alleen heen durf niet meer naar school,  niet meer met de bus, zelfs een rondje fietsen vind ik doodeng. Ik ben zo bang dat er iets gaat gebeuren. Als ik de situatie niet zelf kan controleren   klap ik dicht en is de kans dat ik een paniekaanval krijg 90%

En die paniekaanvallen die nekken me het meest. Ik heb gelukkig niet meer het idee dat ik dood ga but still it's terrifying.  Ik heb van alles geprobeerd: ademhaling oefeningen,  me ergens op focussen  maar het hellt niet. Wat wel helpt is mijn hond. Hij signaleert de paniekaanval voordat hij begonnen is en lijdt me af door te gaan blaffen, speeltjes naar me toe brengen etc. Mocht de paniekaanval toch doorzetten dan springt hij tegen me op net zolang tot ik ga liggen.  Hij gaat dan bovenop me liggen en door zijn druk op me word ik sneller rustiger(heet ook wel DPT)

Klinkt fijn maar hier is het ding. Joep is geen hulphond.

Op straat moet ik het zelf doen en ik weet gewoon niet hoe.

Ik sluit mezelf nu op in huis en probeer op alle mogelijke manieren contact te voorkomen het triggert me alleen maar.

Ik kom alleen het huis uit voir mijn therapie en dan brengt een van mijn ouders me omdat ik niet meer zelf durf.

 

Ook begin ik me meer en meer te focussen  op Ojibwe de tasl waarvan mijn gebruikersnaam is. Het begint echt een obsessie te worden ik kan aan niks anders meer denken

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen en hoop dat jullie misschien iets weten?


3 reacties

Het klinkt alsof de angst voor, in principe, het leven alleen maar groter wordt. Nu kon ik in het begin best wel met je relaten. Ik ben/was ook zo'n stresskip. Om de een of andere reden tho zit het bij jou dieper, tot op het punt dat je jezelf opsluit. Is daar een specifieke reden voor, of is het echt gewoon omdat je bang bent dat je van letterlijk alles een paniek aanval kan krijgen? Want dan zou het plan zijn om jezelf te moeten gaan overtuigen van het tegenovergestelde. Met kleine stapjes de wereld weer in zegmaar.

Die fascinatie met de Ojibwe is wel interessant, hoe ben je daar ooit op gekomen en is er een reden dat je er ooit op bent blijven hangen? Of is het misschien meer een soort toevallige afleiding? 

Hey Istas

 

Wat vervelend voor je, dat deze paniek je vrijwel weerhoudt van het leiden van een leven buitenshuis. Erg stressvol moet het zijn, om hiermee om te gaan. Wel fijn dat je Joep, je hond, hebt. Best mooi hoe hij, terwijl hij niet eens getraind is als hulphond, jou zo goed aanvoelt. 

 

De therapie die je krijgt, werken jullie daar rond je paniek? Het lijkt me namelijk nuttig om hiermee aan de slag te gaan, aangezien het zo’n sterke invloed op je leven heeft. Zeker aangezien je dingen als ademhalingsoefeningen al tevergeefs geprobeerd hebt, is professionele hulp aangeraden. 

 

Houd jezelf maar bezig met het bestuderen van Ojibwe. Het is namelijk fijn om iets te hebben waar je je aandacht op kan richten, zeker als je het bij momenten niet gemakkelijk hebt. 

 

Gr. Kenshin

Hey, ik heb niet echt iets wat je kan helpen denk ik. Ik wilde gewoon even zeggen dat ik dit echt bijna precies hetzelfde heb, ik kan ook echt niet een rondje gaan fietsen alleen ofz. Mijn hond helpt mij ook echt, ik ben nu aan het proberen samen met mijn psychologen om mijn hond op te leiden ofz tot hulphond zodat hij mee kan in de trein als ik ga studeren.  Ik loop nu al super lang bij psycholoog en het helpt nogsteeds niet. Ik vind het echt heel erg vervelend ik voel me soort gevangen alsod ik nergens naartoe kan gaan en gewoon opgesloten zit. Ik heb wel leuke vriendinnen maar het is voor mij best moeilijk om hun dan zo te zien, ze kunnen gewoon zo ff naar elkaar toe fietsen en gewoon met elkaar afspreken en ik zit dan maar alleen opgesloten thuis afvragend wanneer het beter word en wanneer ik eindelijk beetje onafhankelijk kan zijn van mn ouders.

 

Reageer