De Kindertelefoon.nl

Het klinkt alsof de angst voor, in principe, het leven alleen maar groter wordt. Nu kon ik in het begin best wel met je relaten. Ik ben/was ook zo'n stresskip. Om de een of andere reden tho zit het bij jou dieper, tot op het punt dat je jezelf opsluit. Is daar een specifieke reden voor, of is het echt gewoon omdat je bang bent dat je van letterlijk alles een paniek aanval kan krijgen? Want dan zou het plan zijn om jezelf te moeten gaan overtuigen van het tegenovergestelde. Met kleine stapjes de wereld weer in zegmaar.

Die fascinatie met de Ojibwe is wel interessant, hoe ben je daar ooit op gekomen en is er een reden dat je er ooit op bent blijven hangen? Of is het misschien meer een soort toevallige afleiding? 

Hey Istas

Wat vervelend voor je, dat deze paniek je vrijwel weerhoudt van het leiden van een leven buitenshuis. Erg stressvol moet het zijn, om hiermee om te gaan. Wel fijn dat je Joep, je hond, hebt. Best mooi hoe hij, terwijl hij niet eens getraind is als hulphond, jou zo goed aanvoelt. 

De therapie die je krijgt, werken jullie daar rond je paniek? Het lijkt me namelijk nuttig om hiermee aan de slag te gaan, aangezien het zo’n sterke invloed op je leven heeft. Zeker aangezien je dingen als ademhalingsoefeningen al tevergeefs geprobeerd hebt, is professionele hulp aangeraden. 

Houd jezelf maar bezig met het bestuderen van Ojibwe. Het is namelijk fijn om iets te hebben waar je je aandacht op kan richten, zeker als je het bij momenten niet gemakkelijk hebt. 

Gr. Kenshin

Hey, ik heb niet echt iets wat je kan helpen denk ik. Ik wilde gewoon even zeggen dat ik dit echt bijna precies hetzelfde heb, ik kan ook echt niet een rondje gaan fietsen alleen ofz. Mijn hond helpt mij ook echt, ik ben nu aan het proberen samen met mijn psychologen om mijn hond op te leiden ofz tot hulphond zodat hij mee kan in de trein als ik ga studeren.  Ik loop nu al super lang bij psycholoog en het helpt nogsteeds niet. Ik vind het echt heel erg vervelend ik voel me soort gevangen alsod ik nergens naartoe kan gaan en gewoon opgesloten zit. Ik heb wel leuke vriendinnen maar het is voor mij best moeilijk om hun dan zo te zien, ze kunnen gewoon zo ff naar elkaar toe fietsen en gewoon met elkaar afspreken en ik zit dan maar alleen opgesloten thuis afvragend wanneer het beter word en wanneer ik eindelijk beetje onafhankelijk kan zijn van mn ouders.