Skip to main content
Ik weet niet of ik dramatisch ben of dat ik echt hulp nodig heb, ik heb soms aanvallen en dan huil ik heel erg en vind ik mezelf een slet en vind ik dat ik dood moet maar ik weet niks meer van die aanvallen wanneer ze klaar zijn. een keer was ik bij een vriendin toen dit gebeurde en ze vertelde me hoe ik deed en dat was best raar, ik zeg dingen zoals “ze verdient het, ze is een slet en verdient het niet om te leven.” En allemaal van zulke dingen, wat ik raar vind is dat ik mezelf met “ze” aanspreek, ik snap niet hoe dit komt, en wil dat het stopt, een keer was het zo erg dat ik de volgende ochtend met een enorme blauwe plek ben opgestaan, en vind dit best eng worden, en ik weet niet wat ik moet doen. Kan iemand helpen?
Als ik in jouw situatie zat, dan zou ik dit vertellen tegen mijn ouders of docent. Zij zijn volwassenen en zij weten waarschijnlijk wat het is. Ik zou ook als ik jou was deze symptomen Googlen. Volgens mij ben je erg onzeker (ik ook hoor). Onthoud gewoon dat jij bent wie je bent en dat je niet hoeft te veranderen. Je lijkt mij in ieder geval heel aardig
hey



toen ik dit las kwam er 1 woord in me op en dat is Dissociatie dat is dat je dingen onbewust doet. dan kan je van alles doen. ik heb daar namelijk last van. kan ook bij meerdere op een dag zijn. mensen zeggen altijd dat ik dan het omgekeerde woord dan dat ik ben. zo ver ik het weet krijg je ze door stress.



je zou van alles kunnen doen in zoon aanval. maar ik noem het geen aan val. ik moem het een black-out want je bent er wel maar je bent er zelf niet... bij mij heeft zoon black-out een keer 2 uur geduurt. maar hoe vaker je het hebt hoe beter de mensen om je heen weten wat ze moeten doen. ik moet bij voorbeeld met een persoon die ik vertrouw buiten een rondje lopen. dan kan ik er binnen 5 minuten uit komen. anders duurt het langer en kan ik als ik er uit ben er meteen weer in vallen.



je kan het denk het best een keer met de huisarts hier over praten.



ik hoop dat je hier wat aan hebt.



groetjes

blue

Reageer