Hey Kikker,



Hij staat er 2 keer op, nog nergens op gereageerd, dus ik pak deze.



Jeetje wat heftig en vervelend dat je een zelfmoord poging het gedaan! Niet meer doen!!! Wie heeft je gevonden? Of heb je zelf iemand gebeld?



Ik heb al vaker dingen over je ouders gelezen. Het is echt rot dat ze gewoon helemaal niks doen om je te helpen! Was dit een soort noodkreet om hen te overtuigen dat het echt slecht gaat? Je hebt een psycholoog toch? Heb je het met hem/haar daar al eens over gehad? Wat doet het ziekenhuis nu voor je qua hulp? Ik het een idee om naar familie te gaan en daar te logeren. Zo lang als nodig is, daarna weer verder kijken?



Hé, je bent NIET mislukt! Ik ken je niet, ik snap niks van mensen, maar zelfs IK weet dat jij niet mislukt bent! Dat is niemand. Iedereen is speciaal op zijn eigen manier, normaal op zijn eigen manier, raar op zijn eigen manier. We zijn onszelf (tenzij we proberen een ander te kopiëren, dan zijn we gewoon dom). Waarschijnlijk vind je dit bullshit, of je zit er gewoon doorheen. Je baalt van je mislukte poging, alleen dat maakt jou nog niet mislukt! Ik weet het, het is makkelijker om positief te zijn voor een ander, dan voor jezelf. Dat is wat ik non-stop doe. Ik weet dat wat ik vertel en anderen meegeef waar is, maar zelf zou ik het ook niet geloven. Je voelt je nu waarschijnlijk mislukt omdat je niet eens zelfmoord kan plegen. Wees blij! Jij kunt nu nog leven! Ooit ga je dat leuk vinden, leven, vertrouw mij maar!



Misschien heb je wat aan deze reactie, misschien ook niet. Het zijn waarschijnlijk de basic antwoorden en oplossingen die ik geef, maar ja, ik probeer het! Ik hoop echt dat je beter wordt. Dat je gaat genieten van het leven. Dat gun ik je zo.



Veel sterkte,



Gr. Pin

---

Heey Pin,

Thnx voor je reactie!

Ik was op mn kamer en ik reageerde nergens op. Mn zusje heeft me gevonden. Ik lag op de grond alsof ik sliep. Maar ze kon me niet wakker krijgen (kan ik me niks van herinneren.).



Ik baal dat ik niet dood ben. Ik wilde echt dood.

Ik had dus die nieuwe psycholoog, maar die kent me nog niet goed. Omdat ik nieuwe hulp heb, heeft het ziekenhuis me niet naar de afdeling psychiatrie gebracht.



Ik mag dus niet logeren. Ik ben nu ook te moe om ergens heen te gaan.



Ik vind wat je zegt geen bullshit, het is waar.

Ik zit er inderdaad behoorijk doorheen nu..

Btw; Thnx



Ik ga slapen xD



Grtz

Kikker

---

Je mag niet logeren, maar zij doen ook niks. Logisch...



Kun je niet aan je psycholoog vragen of je toch opgenomen mag worden? (Als je dat ziet zitten.) Dan ben je ff weg bij je ouders en kun je misschien goed herstellen?



Heel veel mensen denken wel eens aan zelfmoord. Maar tussen denken en doen zit een groot verschil. Ik ben zeld meer het type dat hoopt niet meer wakker te worden zonder iets te doen xD.



Truste, ik ga ook!



Grts

---

Idk.

Morgen heb ik gesprek met psychiater en therapeut en shit.

Ben veel te moe om me überhaupt ergens druk om te maken.

---

Succes, ik hoop dat het goed gaat!

---

Dankje. Ze gaan dus weer overleggen. Weer vergaderen. Weer onderzoeken.

Ik hoef geen nieuwe diagnoses.

Ik wil gewoon een oplossing en niet continu dat gezoek in mijn persoonlijkheid of gedrag.



Kikker

---

(Voel vrij te reageren, dit wordt geen chatgesprek hoor!)



Kun je dat niet aangeven? Ik merk bij mezelf dat er zó veel fout gaat doordat ik niet goed communiceer. Echt, blijf praten!



Pin

---

Ik snap dat je dood wil zonder pijn ik ook maar ik kan niks vinden

---

@Een ongewoon iemand

Dat wil ik ook, maar dat bestaat niet. Al is er een manier waarbij jij geen pijn voelt, dan doe je altijd nog mensen om je heen pijn, ookal denk je van niet. Ookal doen die mensen zo rot tegen je, ze hebben er wel pijn van.

---

@een ongewokn iemand

Zonder pijn kan idd niet. Whatever. Ik vind het erger anderen pijn te doen dan mezelf.



@pin

Ik heb aangegeven dat ik geen onderzoek en diagnoses meer wilde. Ik wilde helemaal stoppen met hulpverlening enzo. Maar omdat het slecht gaat mocht dat niet. Ik moet gesprekken blijven volgen (idd, blijven communiceren)



Grtz

---

Hey,

ik heb een tijdje geleden ook een overdosis genomen. Resultaat: gesloten opnamen.

Iedereen is boos en verward en weet t niet. Dat is, denk ik, een normale reactie. Als ik er aan denk hoe ik zou reageren als mijn zusje een overdosis zou nemen...

Mensen houden van je en zijn geschrokken. Ook al houden ze misschien niet van je op de meier die jij wilt, misschien houden ze wel van je met alles wat ze hebben. People love you, even if you think they don't.

Misschien weten je ouders niet hoe ze moeten reageren? Heb je al met ze gepraat? Zelf vind ik praten altijd super eng, maar het kan wel heel erg helpen! Je ouders kunnen dan echt naast je gaan staan!

Kan je deze gedachten en gevoelens met je therapeut bespreken? Die kent jou beter kan kan je ook beter adviseren denk ik.

Sterkte!

xx

---

Eey



Thnx voor je reactie. Mijn ouders interesseren zich niet echt in me. Mijn psych en therapeut zijn de communicatiemiddelen die ik dus nodig heb^^



Het is superlastig over die gedachten en gevoelens te praten, maar wel belanrijk. Ik merk vaak dat ik niet inzie hoe belangrijk sommige dingen die ik voel voor een therapeut zijn om mij te begrijpen.



Grtz kikker



(Sor voor mn reactie. Ik praat niet meer in logische volgorde tegenwoordig. Ik hoop dat je begeijpt wat ik bedoel xD)

---

Heftig om te lezen dat je ouders je niet in je interneren! Heb je het hier met je ouders/therapeut over gehad?



Ik snap heel goed dat praten lastig is! Vind ik namelijk ook! Twee maanden geleden heb ik voor het eerst tegen mijn ouders gezegd dat ik suïcidaal was (en dat was ook alleen maar omdat ik geen keus had, ik werd gesloten opgenomen).

Praten blijft denk ik lastig. Maar het is goed te kijken hoe het voor jou het minst lastig is. Ik heb bv een hekel aan gezinsgesprekken (met een therapeut erbij). Ik praat veel liever in de woonkamer en daarna wil ik kunnen sporten en naar vrienden. Mijn broertje bv praat alleen tijdens het eten. En mijn moeder bespreekt alle belangrijke dingen tijdens het wandelen. Een vriendin van mij schrijft alles op. Kijk wat er bij jou past! Wat heb jij nodig om te kunnen praten? Een therapeut? Een vluchtweg gelijk na het gesprek? Een vriend die je erna troost? Het gesprek is moeilijk, maar je kan het beter zo min moeilijk maken als mogelijk.



Kus,

---

Hi Pheebe

Ik heb het er niet concreet met mijn therapeut over gehad.



Mijn ouders willen niet dat ik over dingen van thuis praat. Ik heb een keer eerder verteld over stomme dingen die gebeurd waren en toen waren ze vet boos geworden en zeggen ze dat hun vertrouwen in mij beschaamd is. Ik weet dat ze soms fout zitten, maar ik ben te bang om erover te praten. Ik weet wel dat een pschych zwijgplicht heeft, maar ik ben niet zo goed van vertrouwen..



Ik heb ook een bloedhekel aan gezinsgesprekken! Ik regel het altijd zo dat ik niet samen met mijn moeder op gesprek hoef (mijn vader spreek ik nooit) en mijn psych staat een beetje tussen mij en mn moeder in.



Thnx voor de tips!

Ik wil idd altijd een vluchtweg na mijn gesprek. Niet bij mijn ouders zijn, maar alleen zijn en vrijheid hebben.



Xx

Kikker

---

heyyy ik heb precies het zelfde gehad wat voor soort slaappillen waren het en hoelang was je in het ziekenhuis

---

Ik ben ook wel laat hahahaha

ik had ook zo een story, ik was toen 13 en ben gediagnoseerd met adhd en krijg concentratie pillen. Ik was jong en altijd een perfectionist geweest. Ik had een toets en snapte er niks van, ik zeurde bij m’n ouders om me thuis te laten maar ze wouden dat niet dus besloot ik mezelf ziek te maken door de overdosen op relatine. Ik werd ziek en moest toch naar school eindstand gebuisd voor mn toets en kwas helemaal duiselig. M’n zus maakte een hele drama van da als ik in ziekenhuis belandde gaat niemand meer hetzelfde naar je kijken en al die dingen om me schuldig te laten voelen en i couldn’t take it and yh maar ik nam gewoon het dubbele van mijn voorgeschreven dosis als ik 1 meer had geslikt was ik in ziekenhuis :)

 

---