een uur geleden nog, ik begon met huilen, ik wilde dit al voor meer dan 3 weken. ik kon niet meer tegen de stemmen in mijn hooft vechten. ik sloote mezelf op in mijn kamer en huilden, probeerde het er uit te huilen maar het was niet genoeg. de stemmen bleven me poeshen, ik staarde naar het puntenslijper mesje, een snee, twee, drie, en zo bleef ik door gaan. [Tekst verwijderd door moderator Kindertelefoon]
ik liet in eens het mesje vallen, het moment waarop alles door drong, wat ik aan het doen was. ik betrapte mezelf, uit de trans, uit het verlangen. ik raakte in paniek. angst nam het over. ik begon harder te huilen, het overstemde de harde muziek op de achtergrond niet. ik staarde naar de sneeien, ik wilde weg rennen, weg van mezelf. maar dat kon niet, mijn armen en benen zaten aan me vast. ik dacht weer aan die nachtmerrie, aan krista, mijn vader, mijn half zussen, esther en kim. alle trauma's, alle mensen wie ik al zo veel pijn heb gedaan. de persoon die ik haat, na meer dan drie weken niet gesneden te hebben, het zieke gevoel van er aan denken, alle keren dat ik snee, alle herinneringen kwamen terug. beelden flitsen door mijn hooft, stemmen, ik weet niet wat ik moet doen! ik voel me zo hulpeloos, zo alleen, bang en verdrietig.

-depressed-metalhead &#x;