Alvast sorry voor deze lap tekst, maar ik moet echt wat kwijt.
Ik ben 15, zit in 3 vwo+. Mijn zusjes zijn 5 en 9 jaar oud.
Mijn ouders trekken mijn zusjes voor. Altijd. Ik word er schijtziek van.
Mijn zusje van 9, zit op atletiek. Zij wint echt super vaak. Mijn ouders zijn trots op haar, ze heeft al 4 bekers, en een stuk of 15 medalies. Ben echt de tel kwijt, no way dat ik ze ga zien, anders word ik nog bozer.
En dan om te beseffen dat zij bijna iedere wedstrijd waaraan ze dit jaar heeft meegedaan iets heeft gewonnen.
Waarom ik dit vertel, is niet om op te scheppen en ook niet omdat ik trost op haar ben, want, nee, dit probleem heeft zij veroorzaakt, en zij is diegene die mijn leven heeft verkloot, om het maar netjes te zeggen, en daarmee heeft het als gevolg dat ik niks meer zie ik dit leven en dat ik moe ben om te leven, dit voelt gewoon als overleven in plaats van leven.
Vroeger zat ik op paardrijden, na een jaar zeuren bij mijn ouders. (omdat m’n zusje niet aan wedstrijden meedeed toen) Ik reed zo'n 2 maandjes op een manege, uiteindelijk ging ik eraf want ik vond dat die manege niet erg goed was.
Ze leerden me niet zo goed sturen, omdat het een beginners paard was, maar in de groep zetten ze me op een iets minder geschikte paard. Gevolg: 7x eraf gevallen, inclusief 2x in dezelfde les.
Toen ging ik van de manege af.
Ik wou dus op een andere manege, en mijn ouders zeiden dat dat mocht.
Ik had gehoord dat er een wachtlijst was, dus ik zei tegen mijn ouders dat ik me NU wou inschrijven. (NU=ongeveer 3 jaar geleden)
Maar nee hoor, ze vergaten me en elke keer moest ik erover zeuren.
En toen kwam m’n zusje met die stomme atletiek wedstrijden.
De aandacht van mijn ouders ging volledig naar haar, nu is dat nog steeds zo.
Ik zeur, ik schreeuw, ik stomp mezelf en mijn benen en armen, ik huil mezelf elke nacht in slaap, ik zie er verschrikkelijk uit door de wallen, (waar iedereen al aan is gewend), ik heb er genoeg van en ik heb genoeg van mezelf en alles. Klinkt overdreven, dat weet ik maar ik wil paardrijden, ik wil ook aandacht.
Ik voel me dik omdat ZIJ zo dun is door al dat geren en gesport en ik hang maar elke dag op de bank, te lezen, te leren. Ik wil paardrijden, want paarden en paardrijden is mijn droom.
En dan, elke dag krijg ik te horen dat ik niet meer moet ''bankhangen'' en wat meer actief moet doen, net zoals mijn zusje. Ik denk dat ze bedoelen dat ik dik ben.
(trouwens, mijn zusje rent elke dag een rondje op de atletiek baan of gewoon om de flat waarin wij wonen, gebeurd dat niet gaan mijn ouders zeuren dat ze op de volgende wedstrijd niet zal winnen, en mijn zusje wil winnen dus traint ze)
Ik moet zeggen dat ik jank nu ik dit schrijf maar dat is altijd zo omdat ik kapot ben.
Maar omdat ze zeggen dat ik niet moet bankhangen, wordt ik zo ontiegelijk boos en dan ga ik schreeuwen dat als ze me op paardrijden hadden ingeschreven dat ik dan een paar uur weg was en actief aan het doen was.
Maar nee, hun motief is blijkbaar ''negeren werkt. ''
Ik voel me dik en ik ben klein, waardoor dat mollig uitziet, ik weeg nu 37 kg op mijn 15 jarige leeftijd en ik ben 159 cm lang. Super zwaar en kort dus.
Nu over mijn verjaardag, 9.
Maar nou komt-ie: Mijn stomme zus had op die dag haar ***wedstrijd en mijn ouders willen mijn verjaardag helemaal niet meer vieren, omdat ik, jawel, ''onrespectloos'' ben. (door al die woede uitbarstingen door hun veroorzaakt)
Dit jaar MOEST ik VERPLICHT op mijn verjaardag kijken naar die wedstrijd waarbij ze gaan hollen, met kogels gaan gooien, met een speer gaan gooien en gaan verspringen.
Verplicht? Ja. Verplicht. Conclusie: mijn ouders vonden een ***wedstrijd belangrijker dan mijn verjaardag. Prima.
Ik voel me zo boos, er is iets in mij waardoor ik het heet krijg en het liefst mezelf wil gooien van de flat, al is het maar de 4e verdieping. Ik voel dat ik mijn vuisten span en ik wil mijn dikke benen blauw maken, wat ik regelmatig doe. Ik snijd ook regelmatig.
Niemand weet dit, zelfs mijn 2 vriendinnen niet. Ik ga het ze ook niet vertellen, ivm privé dingen vroeger.
Ik vind die aandacht die zij krijgt niet leuk ik ben ten einde raad, niet normaal, dit gebeurd al 2 a 3 jaar maar dit jaar is het pas echt erg, door die wedstrijden.
Op school gaat het mis. Mijn ouders willen persee dat ik goede cijfers haal, ik schiet tijdens proefwerken in de stress, laag cijfer, straf…. Het is een oneindige cirkel.
Ik vind mezelf echt niet meer de moeite waard. Op school word ik als een rat behandeld, alleen omdat ik niet 100% Nederlands ben. Wel wonen wij zo’n 9 jaar in Nederland. Geen denken aan dat wij terug gaan.
Ik betrap mezelf ook op suïcide gedachten. Het liefst wil ik nu meteen dood. Waarom? Niet voor mezelf. Maar omdat ik wil, dat mijn ouders spijt hebben van wat ze met mij hebben gedaan. Ik wil ze schuldig laten voelen.
Ik ga geen hulp inschakelen omdat dat de vorige keer heel erg uitpakte.
(ik werd verraden door een ''vriendin'' door iets)
Mijn zusje slaat en pest mij. Als zij mij bijv een trap geeft, en als ik niks doe, doet ze dat opnieuw. Totdat ik er genoeg van heb, en dan duw ik haar meestal. Dan gaat ze ‘vallen’ en gilt ze: ‘AAWWW ZIJ SLAAT MIJ!’. Mijn ouders geven mij straf omdat ik was begonnen, immers, dat denken ze. Ik kan mezelf niet verdedigen omdat ze alleen mijn zusje geloven.
Ook steelt ze ook soms spullen van mij. Vorige week heeft ze namelijk een potlood van mij gestolen. Niet zo erg, maar wat wel erg is dat ze aan mijn SCHOOLSPULLEN heeft gezeten. MIJN. SCHOOLSPULLEN.
Die potlood heeft ze geverft en als cadeau aan mijn andere zusje gegeven.
Ik bedoel maar: je steelt iets, verminkt het en geeft het weer aan een ander? Huh?
Ja. Meet mijn zusje.
Ik heb het tegen mijn ouders gezegd, maar zij zeiden dat ze klein is, en ik groter en verstandiger ben. Dat ik net zo’n probleem moet maken om een potlood.
Bedankt, nu heb ik even geen potlood meer voor op school.
VANDAAG HEEFT ZE WEER EEN POTLOOD GESTOLEN!!! GRRRR…
Als mijn ouders haar vanaf het begin straf hadden gegeven, dan had ze het niet 2x gedaan. MAAR NEE, MIJN OUDERS SCHREEUWEN EN GEVEN ALLEEN MIJ STRAF!! ALLEEN MIJ!
Ik moet presteren, mijn ouders zijn echt niet blij met een 7. Minstens een 8 willen ze.
Mijn zusje kwam gister thuis, hele rapport onvoldoende! Geen problemen mee gehad, omdat ze toch niks met school zal doen. Atletiek, dat is wat telt voor haar.
Maar als ik een 6je haal, zijn de poppen aan het dansen. Ze hebben een heel toekomst voor me uitgestippeld. Examen halen, rechten studeren aan de universiteit, rechter worden. Geld verdienen. Gezin beginnen. Werken tot mijn pensioen.
Wat als ik dat helemaal niet eens wil? Ik wil het liefste iets met dieren worden. Liefst iets met paarden of vogels. MAAR NEE, ZE ZEGGEN DAT IK GEK BEN!
Wat ben ik waard? Ik wil het liefste nu dood. Om ze allemaal met een schuldig gevoel achter te laten.
Wat zou ik moeten doen? Hulp zoeken en met mijn ouders in gesprek gaan vallen meteen af. Ik had een paar jaar geleden problemen gehad met Veilig Thuis. Ik ga dat hier niet schrijven, is beetje privé. Ik ga ook niet met mijn ouders praten. Ze zullen het niet snappen.
Iemand enig idee wat ik nu moet doen?
Bedankt als je helemaal tot hier hebt gelezen. Dat waardeer ik.
Tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm anonimiteit.
Tekst door De Kindertelefoon aangepast i.v.m. forumregel 10 (Plaats geen illegale, schadelijke, triggerende en/of choquerende (seksuele) inhoud of links op het forum. - Omdat we willen dat vragen op het forum duidelijk overkomen halen we (choquerende) details die afleiden van de vraag of het antwoord weg, of we passen de tekst aan. ) en forumregel 16 (Houd de tekst van je bericht leesbaar.)
