Hey iedereen, mijn ouders gaan morgen op reis voor 2 weken en ik ben bang dat hun wat overkomt en ik durf het niet te zeggen tegen ze. Ze gaan bijna elk jaar wel en dan probeer ik niet te huilen. Maar mijn pa zet dan als hun weggaan zo'n stem op alsof er iets gaat gebeuren. En dat vind ik heel moeilijk. Als ik over zulke dingen praat met mijn ouders, zulke "zoetsappige" dingen dat ik iets moeilijk vind. Weten zij ook niet wat ze moeten zeggen, want hun zijn heel nuchter in denken en praten. Ik kan het niet beter omschrijven als: het leven is zoals het is.. je doet het er maar mee. Maar ik ben bijna 14 en als ik ga huilen omdat mijn ouders ff weggaan wordt ik pontificaal uitgelachen, denk ik. Ik heb voor de rest niemand om mee te praten. Nouja mijn oma, maar die zegt dat allemaal weer tegen iedereen. Want ze is een enorme kletskous. En mijn beste vriendin heeft me verlaten voor andere meiden. En de rest van mijn vriendinnen zijn niet echt vriendinnen. Ik heb het gevoel alsof zij altijd over mij aan het praten zijn. Sow dit verhaal is helemaal omgeslagen hahaha 

Maar weet iemand hoe ik hier mee moet omgaan? Dit voelde al als een last van mijn schouders, maar ik wil me ook gehoord voelen. 

X