Hoi,
Het gaat echt echt niet goed met mij. Als je hier meer over wilt lezen kijk dan in mijn andere topics. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik huil elke avond. Krijg vaker paniekaanvallen. Heb zm gedachten. Voel me alleen. Voel me niet normaal slecht. Kan nergens meer echt van genieten. Bekijk alles van de negatieve kant enzovoort. Mijn ouders begrijpen het niet. Ze begrijpen eerlijk gezegd helemaal niks van mij! Als ik ze erover zou vertellen zouden ze er toch niks aan doen. Ik heb wel eens met mijn moeder over een psycholoog gepraat en zei ik voor de grap iets van: mag ik een psycholoog? Toen het niet zo goed met mij ging in de winter. mijn moeder zij Nee. Ik wil dit niet meer. Ik wil niet mezelf voor IEDEREEN ELKE DAG moeten opkroppen. Ik kan nergens en bij niemand mezelf zijn! Ik wil gewoon blij zijn zoals een normaal persoon. Ik twijfel ook al wat ik leuk vind. Toen ik het met mijn ouders een keer had over lgtbq+ enzo hadden we het erover hoe ze zouden reageren als ik gay zou zijn. Ze vertelden dat ze dan in shock zouden zijn. Ze vinden non-binary enzo ook maar raar. En vinden mij echt een 'meisje meisje' als je begrijpt wat ik bedoel. Ik twijfel over mijn gender maar daar kan ik dus ook niet over praten. Ik probeer wat gezonder te eten de laatste tijd. Om mijn gedachten af te leiden van alles. Maar wel op een gezonde manier. Ik eet niet minder, alleen gezonder. Mijn moeder werd vanochtend boos op me omdat ze vind dat ik 'te weinig eet' omdat ik van mezelf al mijn hele leven niet veel eet en zei tegen mij: 'Dat je een boek hebt gelezen met iemand met een eetstoornis (heartstopper) hoef je dat niet na te doen! Je hebt geen eetstoornis. En je krijgt er ook geen.' dit deed mij zoveel pijn. Ik heb het gevoel dat ze niks van mij begrijpen. Mijn ouders zijn harstikke aardig en ik houd van ze maar op dit moment wou ik gewoon dat ze me begrepen. Ik weet ook zeker dat mijn moeder het niet zou geloven als ik zou zeggen dat ik zm (zelfmoord) gedachten heb. Waarschijnlijk zou ze denken dat ik het internet na doe ofzo. En dat ik te jong ben om me zo te voelen. En dat ik me aanstel. Ik ben zo ontzettend bang dat ze zo zouden reageren. Ik kan het er niet met ze over praten. Ik voel me alleen. Ik sluit me elke dag in mijn kamer op. (Geen slot want die heb ik niet). Omdat ik niet te veel contact wil maken. Ze begrijpen mij gewoon niet. Als ze dit zouden lezen zouden ze me niet begrijpen maar alleen maar boos worden omdat ik slecht over ze praat. Ik kan de laatste tijd ook niks goed doen. Ik krijg overal commentaar op. Vooral als ik echt mezelf ben dus: druk, stom, gemeen enzovoort. Ik voel me zo alleen!!!! Wat moet ik nu doen?! Ik ben zo zo zo in de war. Ik wil gewoon blij zijn zoals een normaal persoon... En weten wat er met mij überhaupt aan de hand is…
Bedankt voor het lezen. En Sorry dat de tekst zo lang is.
- annoniem_meisje
) en als ik überhaupt wist hoe je met een psycholoog in contact komt. Mijn ouders regelen dat soort dingen altijd.
