Wat goed dat je er over wilt praten. Dat gaat je echt enorm helpen!

Ik snap dat je het lastig vindt om over te praten. Ik snap ook dat je het liefst zou willen dat de mentor of andere leraar hier eens naar vraagt. Maar zij kunnen aan de buitenkant natuurlijk niet zien hoe jij je voelt. Dat, plus dat ze waarschijnlijk nog veel meer leerlingen hebben om op te letten. Het zal echt geen onwil zijn dat ze niet naar je toe komen. Zij zijn ook maar mensen, ze kunnen niet gedachtelezen.

Er zit dus waarschijnlijk niks anders op dan zelf om een gesprek te vragen. Het is misschien een grote stap, maar je zult straks enorm opgelucht zijn dat je het hebt gedaan. Het is een drempel waar je overheen moet, maar je weet zelf ook dat je daarna blij bent dat je het hebt gedaan. Je mentor zal het ook alleen maar fijn vinden als jij naar hem/haar toe gaat om te praten. Daar zijn ze immers voor. Hij/zij zal juist blij zijn dat jij het vertrouwen in hem hebt zodat hij/zij je kan helpen. Dus je bent ze totaal niet tot last!

Als je liever met iemand praat die jou niet persoonlijk kent, kun je altijd bellen of chatten met een medewerker van de Kindertelefoon of 113. Bij hen kan je ook je hart luchten en zij gaan jou natuurlijk ook helpen en samen met jou naar oplossingen zoeken. 

Succes!

Groetjess

Zolang je iets binnenhoudt, zullen anderen nooit weten wat je voelt of doormaakt. Mensen kunnen het niet 'ruiken' als het ware. Zeker docenten niet. Die moeten zelf al met genoeg rekening houden. Verwachten dat mensen het automatisch weten of merken is onrealistisch. Als je wilt dat je hulp en aandacht krijgt, moet je er zelf omvragen. Het blijft immers... Een persoonlijk probleem