Hallo iedereen,
Na jaren van vernedering, kleinering en schuldgevoel ben ik hier dan om mijn hart te luchten.
Eerst even mijn thuissituatie, ik ben een jongen van 17 en woon bij mijn ouders. Al jarenlang vergelijken mijn ouders me met mijn zus en of andere kinderen die het beter doen dan ik. Ze zeggen dan woorden zoals, kijk eens naar je zus of echt nutteloos ben jij, de zoon van … is nu al tandarts etc. Dit alleen vond/vind ik niet echt erg, ik dacht altijd dat ze gewoon wouden dat ik goed deed en op het moment ga ik ook mijn vwo examen jaar in.
Maar ik weet niet wanneer het begon. Mijn ouders krijgen steeds vaker ruzie en dan komt mijn naam ook altijd in het gesprek. Soms positief maar meestal negatief en daardoor krijg ik vaak een groot schuldgevoel. Soms zeggen ze het ook gewoon wanneer ik in de kamer ben. En dan denken ze dat ik het niet begrijp (ze zeggen het vaak in het Chinees). Maar ik begrijp elk woord dat ze zeggen. Vaak doen ze er ook een paar vloek en of scheldwoorden bij.
Laatste twee jaar is mijn vader ook vaker en vaker dronken/gewelddadig. Meestal verbaal geweld maar soms hoor ik ook borden, bekers en andere dingen breken. En ja dan komt het schuldgevoel weer naar boven. Hierdoor is mijn innerlijk ook door aangetast. Ik wil nooit echt iemand boos maken of dingen erger maken. Ik durf niet terug te praten wanneer mijn ouders me voor de zoveelste keer nutteloos noemen. Ik durf eigenlijk niks wat andere niet leuk zouden vinden.
En ja ik zou liegen als ik zeg dat ik niet aan zelfmoord heb gedacht. Vaak denk ik dan dat alles wel beter zal zijn wanneer ik dood zal zijn. Niemand zal deze emotieloze en stille jongen missen. Dit laatste komt trouwens ook doordat mijn ouders eigenlijk geen emotie toestaan. Vroeger werd emotie en plezier namelijk altijd soort van bestraft. Met plezier komt natuurlijk altijd lawaai en dan schreeuwen mijn ouders of het zachter kan. Ik herinner ook toen ik een keertje uit huis werd gezet voor een tijdje toen ik een lamp brak met een voetbal. Gelukkig was mijn oma er toen nog. Maar hier komt dus alle schuldgevoel vandaan.
En ja soms denk ik ook, waarom luister ik eigenlijk nog naar deze **** ouders. Ik kan toch niks goed doen in hun ogen. Mijn leven zou zo fijn zijn als ze gewoon dood waren. Maar gelijk na deze gedachte krijg ik dan weer een enorm schuldgevoel. En deze cyclus gaat maar voort. Doodswens-schuldgevoel-zelfmoord gedachte.
Vandaag liep de emmer eindelijk vol. Mijn vader was vandaag aangereden door een auto (eigen schuld want de auto had voorrang). Hij maar vloeken en vloeken. De situatie was gelukkig goed opgelost toen mijn moeder erbij kwam (nadat de ambulance en politiewagen wegreden) De automobilist en mijn moeder gaan het nog uitpraten. Maar toen we eenmaal thuiskwamen begon het vloeken weer. En toen in de nacht, ik wou mijn vader helpen om de fiets in de schuur de zetten want hij had een wond aan zijn knie en elleboog. En toen vloekte hij weer en dan direct tegen mij. Ik kan de woorden nog goed horen. Dit is trouwens vertaald van het Chinees. Kut op ik kan het zelf wel, man man man als je toch zo groot bent dan kook je lekker morgen zelf ****. Ik was zo geschrokken hierdoor. De hele cyclus dat ik hier voorheen besproken had gaat nu maar door en door. Sindsdien heb ik dan ook geen woord meer gesproken.
Nou ja, dank voor het lezen. Het was misschien lastige te begrijpen door spellingsfouten etc., maar het kan me nu echt vrij weinig schelen. Dit was gewoon om mijn hart te luchten. Natuurlijk is advies altijd welkom. Maar ja mijn plan nu is: zodra ik 18 word direct uit huis te gaan. Alles achterlaten en dan psychische hulp zoeken.
mvg,
Anonymous G
ps: mijn zus heeft dit trouwens ook gehad en ook een periode waarin ze zeer depressief was. Mijn broertje heeft het nog erger dan ons want hij werd sinds geboorte al als de zwarte schaap van de familie gezien. Geen idee waarom ik dit vertel.
