hey!
ik lees altijd stiekem mee 
fijn dat de afspraak goed was..
was het ook gezellig?
je hoeft niet veel gemeen te hebben om het leuk te hebben.
groetjes blue
Hey,
‘ik lees altijd stiekem mee ’
Haha ik ken het.
Ja het was gezellig. Ik kon best makkelijk met hem praten, wat ik niet zo vaak heb. Dus dat was fijn.
Ik denk dat ik het echt binnenkort ga zeggen tegen mijn familie van mijn gender. Ik vind het echt vervelend worden om het voor mezelf te houden. Laatst lukte het bijna om te vertellen maar toch net niet. Maar op de een of andere manier heb ik nu meer het gevoel dat het gaat lukken bij een volgend goed moment. Uh vaag. 
Ik heb mezelf voorgenomen om vóór mijn verjaardag uit de kast te komen (en dus ook voordat ik dit forum moet verlaten).
Weet iemand hier trouwens of je ook met iemand die kennis heeft van (trans)gender kan praten als je geen medische ingrepen wil? Is dat in Amsterdam alleen voor als je lichamelijk in transitie wil gaan? Ik wil namelijk wel hulp met uitvogelen van mijn gendergevoelens en hoe ik hier mee om moet gaan, maar ik weet niet precies waar ik dat kan krijgen. Of zou ik dat gewoon aan de huisarts moeten vragen?
Groetjes, Trippel
Hey,
Hopelijk lukt het de volgende keer wel om het te vertellen op een goed moment :)
Je kan zeker met iemand praten over je gender als je geen medische ingrepen wil. Amsterdam is dan niet de juiste organisatie, omdat zij vooral gericht zijn op diagnose en medische behandeling. Daarbij is de wachtlijst daarvoor veel te lang als je toch alleen maar met iemand wil praten.
Je zou contact op kunnen nemen met Transvisie Zorg. Zij zijn praktisch de meest gespecialiseerde hulpaanbieder voor hulp bij transgender dingen. Dus hulp om uit te vogelen wat er precies speelt of hoe je met dingen om kan gaan. Hun wachtlijst is aanzienlijk korter dan die van de VU, maar wel lang. Daarbij zitten ze niet op veel plekken (uit m'n hoofd dacht ik Zaandam en Gorinchem), dus daar moet je ook maar net in de buurt wonen.
Ik zou je eigenlijk willen aanraden om zelf te googelen naar zelfstandige psychologen/therapeuten of organisaties die een specialist hebben in jouw omgeving. Meestal kun je wel iets vinden als je goed zoekt. Je zou eventueel ook contact kunnen opnemen met je huisarts, die je kan helpen met zoeken. Je moet toch naar je huisarts voor een verwijzing, dus dat is sowieso goed. De kans bestaat alleen dat je huisarts niks weet en dan kan het helpen om zelf ook al iets gevonden te hebben.
Je zou eventueel ook nog contact op kunnen nemen met de patiëntenorganisatie Transvisie, niet te verwarren met Transvisie Zorg. Transvisie is ook een bekend informatiepunt. Zij weten misschien ook wel iets in de buurt.
Veder denk ik dat het het makkelijkste zou zijn als je iemand kan vinden in je omgeving die zelfstandig is. Zeker als je nu 18 bent en binnenkort 19 wordt, val je bij veel organisaties net wel/niet onder de jeugdafdeling en wordt het lastiger om iemand aan je toe te wijzen. Het is niet onmogelijk, maar soms iets meer gedoe.
Hopelijk heb je hier iets aan,
Gr. Pin
hey
fijn dat het gezellig was.
goed dat je je voorneemt om de eerst komende keer het je familie te vertellen!
ehm met die hulp heeft pin al heel veel opgeschreven...
maar 1 ding kan ik er wel bij toevoegen.
je hebt ook gender polies. zij helpen je om het uit te zoeken... ze zijn op een aantal plekken in nl. je hebt voor zo ver ik het kan vinden: eindhoven, rotterdam, groningen, amsterdam, utrecht, neimegen en Amersfoort. ik weet dat Amsterdam een gender poli aan raden aan de gene die geen medische behandeling willen..
uit ervaring van andere mensen die ik ken. zij vinden het heel erg prettig om naar de gender poli te gaan want dat worden ze begrepen. zeiden ze...
groetjes blue
Hey,
Heel erg bedankt voor jullie reactie, ik heb er zeker wat aan! Ik ga uitzoeken wat ik het beste kan doen.
Groetjes, Trippel
Hey,
Ik ben nu echt zo erg aan het twijfelen. Soms dan voel ik niet echt een gender en nu zit ik kritisch na te denken van of ik niet gewoon anders dan de rest wil zijn of een hekel heb aan genderrollen (dit is puur een gedachte over mezelf, niet over non-binair- of transzijn in het algemeen ofzo). Hoe weet je nou het verschil? Ik wil dus echt heel graag met een specialist praten maar ik weet niet hoe ik dat tegen mijn ouders moet zeggen (niet dat ik toestemming van hen nodig heb maar het is wel handig om te vertellen). Maar ik geloof mezelf op dit moment niet helemaal als ik zou beginnen met dat ik me non-binair voel, hoewel ik dat wel graag wil(??). Ik wil eerst mijn twijfels bespreken met die specialist voordat ik zeg ‘ik ben dit’. Dus ja... hoe zeg ik dat tegen mijn ouders? Ik weet geen goed script. :/
Groetjes Trippel
Je zou bij een gender specialist gerust je twijfels eerst op tafel kunnen leggen, voordat je overgaat tot ‘ik ben ...’ Een gender-specialist begrijpt dat vast. Bij je ouders kan hetzelfde; eerst de twijfels op tafel, en dan eventueel, moet niet, zeggen als wat je (op dat moment) identificeert. Je zou ook kunnen zeggen wat je niet bent, zodat je zeg maar dingen uitsluit in plaats van een label op jezelf te kleven.
Een gesprek met je ouders kan, maar een brief schrijven is even prima.
‘Soms dan voel ik niet echt een gender en nu zit ik kritisch na te denken van of ik niet gewoon anders dan de rest wil zijn of een hekel heb aan genderrollen’
Dit lijkt me een van die dingen die nuttig zijn om met een gender specialist te bespreken.
Gr. Kenshin
Hey,
Een vriend van me die trans is, wist het ook eerst niet zeker. Hij heeft aan z'n ouders gevraagd of hij een specialist mocht zien om er samen achter te komen wat er aan de hand was.
Je zou uit kunnen komen door te zeggen dat je twijfels hebt en dat je er met iemand over wil praten.
Gr. Pin
Hey,
Ik heb het aan mijn moeder verteld. Ik weet alleen niet precies in hoeverre ze het serieus neemt. Ze praatte er zo luchtig over. Ik wil het gesprek van wat ik me nog herinner uitschrijven maar ben altijd zo bang dat iemand dit vindt… Nou ja.
Het was een beetje een vaag gesprek. Ze reageerde droog ‘dan ben je transgender’, zo van nou ja. En zei dat ze vroeger ook niet goed wist wie ze was, maar ze had het meer over geaardheid, en dat ze gewoon zichzelf is ofzo. En ze vroeg waarom ik me geen meisje voel. Ik antwoordde dat ik het kut vind om vrouw genoemd te worden. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed wat we daarna zeiden. Het komt erop neer dat ze eraan twijfelde volgens mij en nu twijfel ik ook weer. Ik zei iets over zo’n genderspecialist maar ik weet niet of ze begreep wat ik bedoel en het gesprek eindigde een beetje ofzo. Daarna gingen we boodschappen doen lol.
Toen ik het vertelde voelde ik me een beetje weg van de werkelijkheid, alsof ik een ander universum binnenstapte waarin ik wel over mijn gender praat. Het voelde zo raar. Ik kan niet geloven dat ik het heb gezegd.
Ughh ik voel me nu niet zo lekker... Ik wil me voor dit alles verstoppen...
Groetjes, Trippel
Hey Trippel
Wat dapper dat je je moeder verteld hebt over je gender 
Heel goed van je. Vanop jouw kant heb je een positieve stap gezet.
Je moeders reactie leek vrij “gemengd”. Ze was rustig, maar misschien iets té? Dat lijkt me inderdaad vrij verwarrend en niet eenvoudig. Denk je dat je er met haar later nog eens over zou durven praten? Dat hoeft niet meteen; kan ook over een tijdje.
Vermoedelijk kon je zelf nauwelijks geloven dat je na een periode van twijfel bij je moeder uit de kast kwam. Daar zou dat gevoel van in een ander universum te zijn vandaan kunnen komen. Wel mag je trots op jezelf zijn dat je deze stap hebt gezet.
Gr. Kenshin
Hey,
Ik ben toch wel blij dat ik het heb verteld, dan gaat het vanaf nu hopelijk wat makkelijker om erover te praten. Ik ga dat inderdaad later nog eens doen, maar eerst laat ik het nog even bezinken en doe ik nog een beetje research.
Groetjes Trippel
Hey,
Wat knap dat je het je moeder hebt verteld!
Het kan best zo zijn dat het voor je moeder een beetje uit het niets kwam en dat ze daarom niet zo goed wist wat ze moest zeggen enzo. Laat het idd nog maar eens bezinken en kijk of je het er later nog eens over kan hebben.
Gr. Pin
Hey,
Het ene moment ben ik blij met wie ik ben (als non-binary) en heb ik weinig last van dysforie, het andere moment raak ik ervan in paniek. 
Vandaag is weer zo’n leuke dag (not). Nu begin ik ook moeite te hebben met de rest van mijn t-shirts die niet oversized zijn en ben ik me steeds bewust van mijn ‘bovenkant’, terwijl het misschien wel meevalt. Ik zat vandaag voorin de auto en daar zit de riem iets anders ofzo, of in ieder geval gespiegeld, en die voelde ik opeens heel erg tegen me aan (het zat niet strak) alsof het daar gevoeliger was ofzo... Ik probeerde het gevoel te negeren maar het bleef.
Het lijkt of mijn dysphoria steeds erger wordt. Ik vind het sowieso eng dat het voor mijn gevoel uit het niets en pas op mijn 17e of 18e is ontstaan en nu heb ik de angst (die wel nergens op zal slaan) dat het alleen maar erger, erger, etc. zal worden wat ik ook doe. Ik heb wel twee shirts waar ik me comfortabel in voel maar ben ergens bang dat ik daar ook problemen mee ga krijgen idk. Het kan ook liggen aan mijn (gegeneraliseerde) angststoornis die paniek zaait. Ik neem hier (en voor depressie) wel medicatie voor, maar ik heb geen idee of dat heeft geholpen of dat mijn problemen vanzelf minder zijn geworden. Ik voel me namelijk veel beter dan een jaar geleden, maar soms komt er toch een random angst terug. Ik ben nu de medicatie aan het afbouwen trouwens.
Misschien kan ik naar mijn psychiater mailen over mijn genderdysforie. Maar dan moet ik het wel even zeggen tegen mijn ouders ofzo, want we kunnen elkaars mail bekijken en anders is het awkward. Ben dan bang dat ze verdrietig worden, omdat ik al struggle met mijn mentale gezondheid (tis wel verbeterd maar alsnog). Ik wil ook weer af en toe naar een psycholoog, maar ik denk dat dat nu telefonisch moet en dat lijkt me niet echt fijn...
Ik baal zo erg dat ik bijna al mijn leuke shirts niet fijn meer vind zitten. Ik ga maar kijken naar duurzame kledingwinkels online of tweedehands als dat op dit moment kan. 
Ik hoop half dat ik na een tijdje de shirts weer gemakkelijk aankan maar ik zie het niet echt voor me.
Waarom voel ik me zo raar/misselijkachtig als ik hier met mensen over praat. Het voelt allemaal niet echt. Waarom moet m’n brein hier nu toch opeens mee komen?! Alsof alles nog niet ingewikkeld genoeg was.
Pfoe dat was weer een lang bericht. 
Ik hoop dat ik niet te negatief ben. Er gaan ook gewoon veel dingen goed, maar soms voel ik me gewoon zo bang. Nu ga ik maar afleiding zoeken.
Groetjes, Trippel
Het is mogelijk je de ene dag goed bij een bepaald label te voelen, en de andere dag dan weer niet. Zo herschik ik regelmatig mijn kleerkast, gebaseerd op welke kleding ik op dat moment bij me vind passen. Doe dat gerust; kleding die je (tijdelijk) niet meer fijn vindt, even ergens anders opbergen.
‘Ik vind het sowieso eng dat het voor mijn gevoel uit het niets en pas op mijn 17e of 18e is ontstaan en nu heb ik de angst (die wel nergens op zal slaan) dat het alleen maar erger, erger, etc. zal worden wat ik ook doe.’
Ah, same. Extra verwarrend vind ik hoe het uit het niets kan komen, en je dan toch zo’n naar gevoel kan bezorgen.
Een angststoornis helpt inderdaad niet mee. Waar eindigt het een, en begint het ander? Het kan prima dat deze in elkaar overlopen.
Gesprekken met de psycholoog kunnen, afhankelijk waar je psycholoog mee werkt, ook via een chat- of belgesprek. Persoonlijk vond ik chatten handig om over dingen te vertellen waar ik het in gesprekken moeilijk mee heb.
Gr. Kenshin
(P.S. Ik hoop dat het niet stom klinkt hoe ik regelmatig naar mijn eigen ervaringen verwijs. Het is nu eenmaal zo dat ik vaak kan relaten, en het dan ergens wel nuttig vind om dat mee te delen. Misschien voelt dat wel fijn?)
Hi,
Heb je wel eens gedacht aan het aanschaffen van een binder? Dat zou kunnen helpen met het verminderen van je dysphoria, waardoor je je shirts nog aan zou kunnen. Ik heb ook kleding waarin ik me alleen maar comfortabel voel met een binder aan.
Het is een algemeen ding dat dysphoria erger wordt als je eenmaal door hebt dat e dysphoria hebt. Er gaat meer aandacht naartoe, dus je wordt je bewuster van alles wat je niet prettig vindt.
Het is goed mogelijk dat je je beter bent gaan voelen door je medicatie. Ik heb geen idee of de angstige gevoelens met je angststoornis te maken kunnen hebben. Ik zou dit zeker bespreken met je behandelaar.
Het is misschien wel mogelijk om te beeldbellen met je behandelaar. De meeste organisaties hebben daar inmiddels middelen voor ontvangen en werken daar nu mee. Wellicht dat beeldbellen een goede tussenoplossing is.
Gr. Pin
Hey,
Chatten zou inderdaad misschien fijn zijn. Op zich kan bellen of een videogesprek wel zolang mijn ouders niet thuis zijn.
Ik heb wel over een binder nagedacht ja, maar ik weet niet of mijn lichaam daar geschikt voor is aangezien ik al snel rugpijn heb. Ik ben daar eerder voor naar een fysiotherapeut geweest, maar die oefeningen (of naar de sportschool) hou ik altijd maar een paar weken vol. Steeds weer datzelfde. Klinkt lui ofzo... Misschien dat ik voor mijn binder meer gemotiveerd raak maar idk. En is het niet extra vervelend als je na je maximale aantal uren per dag je binder af moet doen? Ik heb niet echt dysforie als ik in bed lig maar normaal ben je toch wel meer dan die 8 uur wakker.
Ik voelde me daarnet al kut toen ik een aanhef moest kiezen bij een bestelling en heb dat dus even opgegeven. Ik voel me zo machteloos omdat daar niet echt iets aan te doen valt, behalve misschien de site mailen maar misschien is dat overdreven... Hebben mensen niet genoeg aan gewoon een naam?
@Kenshin , ik vind het niet erg hoor dat je naar je eigen ervaringen verwijst. Het is ergens wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die deze struggles heeft.
Groetjes, Trippel
Misschien kan een binder ervoor zorgen dat, wanneer je naar buiten gaat, anderen je sneller aan gaan spreken met pronouns die beter bij je passen. Zou je hem/zijn pronouns fijner vinden? Met een binder aan word je misschien wel sneller zo aangesproken.
Stom hé, hoe zoveel plaatsen vragen of ze je ‘meneer’ of ‘mevrouw’ moeten noemen, met geen opties daar tussenin? Echt frustrerend.
Als een chat-, bel- of videogesprek je ok lijkt, kan je dat gerust plannen met een hulpverlener. Dat kan eventueel via de huisarts, of via een hulpverlener die je al kende.
Gr. Kenshin
Hey,
Hij/hem pronouns voel ik me niet zo prettig bij. Ik vind zij/haar eigenlijk wel oké, ook al word ik voor de rest liever geen dame/mevrouw genoemd etc. Of neutrale pronouns, maar die worden in het Nederlands (hen/hun of die/diens) nauwelijks gebruikt dus dat klinkt nogal awkward.
Wel lijkt het me grappig om eens als een jongen gezien te worden. Of dat mensen het duidelijk gewoon niet weten haha. Dat komt nog het meest in de buurt van non-binair. Toen ik nog lang haar had (en altijd in een paardenstaart) werd ik af en toe aangezien als een jongen of ze waren confused. Opvallend is dat ik toen altijd met een vriend(in) was die er jongensachtig uit ziet. Alsof het eraan lag met wie ik was.
Nu heb ik kort haar en is dat nog niet gebeurd. Maar zo vaak gebeurde het ook niet en vind mijn haar wel leuker zo. Ik wilde binnenkort eigenlijk een nieuw kapsel dat nog iets korter is en aangeven dat ik geen ‘vrouwen’kapsel wil aub, maar nu zijn de kappers gesloten. :(
Groetjes, Trippel
Hey,
Het lijkt me inderdaad geen goed idee om te binden als je rugproblemen hebt. Als door het binden je fysieke gesteldheid nog meer achteruit gaat, win je er niks bij. Je zou eventueel kunnen kijken naar een binder die 1 maat te groot is of een tweedehands binder. Deze zijn groter/meer uitgerekt. Dat zou minder strak kunnen zijn. Ik weet alleen niet of je dan alsnog rugpijn vrij kan blijven.
Ik heb soms al last van m'n ribben/rug (niet pijn, maar gewoon dat je voelt dat het irriteert / strakker zit dan een bh) wanneer ik alle regels braaf volg van het binden. Als je dan ook nog rugklachten hebt, denk ik dat je een grotere kans hebt dat je last krijgt.
Trippel schreef:
En is het niet extra vervelend als je na je maximale aantal uren per dag je binder af moet doen?
Ja en nee. Het voelt wel naar omdat je wanneer je 'm uit doet extra geconfronteerd wordt met je chest. Dat is natuurlijk niet prettig. Echter heb ik me de rest van de dag dan wel extra zelfverzekerd gevoeld en dan vind ik het die teleurstelling meer dan waard. Ik zou er niet aan moeten denken om sommige dingen gedaan te hebben en er rondgelopen te hebben zonder binder.
Een aanhef kiezen bij een bestelling is inderdaad vervelend. Ze hebben een aanhef inderdaad nergens voor nodig. Ik snap ook niet waarom ze het vragen en waarom ze het niet inclusief maken door gwn een skip optie ofzo in te bouwen, voor mensen die niet in meneer en mevrouw passen.
Ik kies zelf altijd meneer, maar dat komt omdat ik hij/hem pronouns wel prettiger lijk te vinden dat zij/haar. Als buren je pakketje dan bv aannemen en ze maken een opmerking, kun je gewoon zeggen dat je verkeerd hebt geklikt 
Geen probleem dus voor mij :)
Als je een kort, maar vrouwelijk kapsel hebt, snap ik wel dat je niet snel wordt verward met een jongen. Bij mij gebeurde het ook pas frequenter toen ik echt een '’mannenkapsel'’ kreeg. Lang haar wordt volgens mij een beetje '’universeel'’ geknipt en dan is de manier van dragen eerder stereotypisch mannelijk/vrouwelijk.
Dat je eerder als man werd aangezien bij een '’mannelijkere'’ vriendin vind ik op zich niet gek. Men gaat er nogal snel vanuit dat mannen vooral met mannen optrekken. Als je vriendin dan als man werd gezien en jij was een twijfelgeval, neigen mensen misschien eerder naar man, omdat ze eerder een man naast een man verwachten in die setting? Idk.
Gr. Pin
Hey,
Bedankt voor de tip over de binder! Ik heb toch maar wat t-shirts besteld omdat eentje die ik nu heb überhaupt te klein is geworden en twee hebben te duidelijke vormen. Ik denk dat nieuwe kleren gaan helpen en anders kan ik alsnog kijken naar een binder of iets anders.
Mijn kapsel is vrouwelijker (voor mijn gevoel) als ik net bij de kapper ben geweest of soms als ik er een nacht mee heb geslapen, dan is het platter. Als het net is opgedroogd na het douchen zit het leuker. Maar ja ik ga dus graag naar de kapper voor iets nieuws als dit coronagedoe voorbij is.
Ik ga het denk aan mijn psycholoog vertellen van mijn genderdysforie want volgens mij hebben zij daar ook iets voor genderhulp. Nu nog bedenken hoe ik het moet uitleggen zucht.
Ik denk dat dit mijn laatste of één na laatste bericht hier is want ik word bijna 19. :(
Ik wil alvast iedereen bedanken die op mijn topic heeft gereageerd, het heeft me erg geholpen! Ik wens jullie nog een mooie toekomst. :)
Groetjes, Trippel
Hey Trippel,
Fijn om te lezen dat je wel plannen hebt om je therapeut te vertellen van je genderdysforie. Hopelijk kunnen ze je daar goed bij begeleiden!
Je wordt bijna 19. Alvast gefeliciteerd! Helaas ben je dan idd te oud voor het forum 
Ik ben blij dat je je plekje naar het forum hebt gevonden en ik hoop dat onze bijdragen je wat hebben geholpen!
Gr. Pin
hey!
wat goed dat je het aan je therapeut wilt vertellen en ook van plan bent!
ik weet zeker dat het je gaat lukken 
jij ook een mooie toekomst!
en alvast gefeliciteerd!
groetjes blue
Oh, je wordt bijna negentien. Jammer om je te zien vertrekken, maar alvast gefeliciteerd 
Knap trouwens, dat je denkt je psycholoog in te lichten over je gender. Maak desnoods een spiekbriefje met kernwoorden waar jouw gevoelens op beschreven staan, zodat je dat bij de hand kan houden.
Bedankt voor je mooie wensen. Het ga je goed 
Gr. Kenshin
