Hallo,

Ik zou vanaf het begin beginnen.

Sinds ik me kan herrineren is er ruzies thuis tussen mijn ouders. Op jongeren leeftijd vielt het mee maar rond groep 8 werd het erger.  Er was ook huiselijk geweld aanwezig. Mijn moeder en ik werden allebei geslagen door mijn vader. Soms gebeurde er nog wel ergere dingen dan alleen slaan bij me moeder. Eind 1e klas begon ik met de schoolcoach te praten over hoe het thuis ging. want ik wou graag dat de ruzie’s stopten en dat het normaal ging thuis. Ik wou me ouders helpen en mijn cijfers gingen erdoor achteruit. Uiteindelijk zijn er veel gesprekken geweest met mijn ouders. Ik kreeg te horen dat ik loog en alles zat te verzinnen. Dat ik het probleem thuis was terwijl niemand ooit 1x over mij klaagde. Ik was erg boos op me ouders vooral op me moeder omdat ze gewoon loog dat ze niet geslagen werd. Nu vraag je je waarschijnlijk af waarom loog ze? Ja ik weet het zelf ook niet precies, ik denk omdat ze verder niemand heeft en de kinderen niet kwijt wilt. Of ze is bang? In ieder geval er kwamen voor trajecten van hulporganisaties. Die mensen kwamen vaak over de vloer om thuis ‘te helpen’. Ik werkte er niet aan mee hun geloofden mij niet en ik was boos. Uiteindelijk kreeg ik steeds vaker ruzie met me ouders en kreeg ik een keuze van mijn wijkcoach. Of op een woongroep wonen of intensieve behandeling thuis. Ik hield rekening met iedereen thuis, want ik wou niet dat iedereen last kreeg dat heletijd mensen over de vloer kwamen. Dus ik koos voor een groep. 

Ik kwam terecht op in een woongroep voor kinderen met lvb (licht verstandelijke beperking). Ik heb geen lvb, want mijn IQ is best wel hoog (VWO) niveau,  maar op een andere groep was geen plek. De groep waar ik zat is een zib groep (zeer intensieve behandelijk), ik had dat zogenaamd nodig omdat ik problemen had. Ik heb op die groep ongeveer 1,5 jaar gewoond terwijl de behandeling maar 9 maand duurde. Het ging erg slecht op school. Ik ging bijna nooit meer omdat ik hele erge faalangst had en zat in de verkeerde ritme. Ik had ook erge vetrouwensproblemen en dat moest ik daar ook leren. In de 1,5 tijd in de woongroep heb ik leuke en mindere leuke dingen meegemaakt. Ik had daar super fijne begeleiding waar ik uiteindelijk super goed mee kon praten. Als ik ergens mee zat konden ze het aan mij zien omdat ze mij goed kende. Ik zat met super leuke kinderen op de groep waar ik mee kon opschieten. Het voelde daar fijn en vetrouwd. Op het moment dat ik daar woonde kon ik dat niet inzien maar nu ik er weg ben zie ik dat echt in dat het een fijne plek was en echt goede mensen om me heen had. Ik heb van de woongroep super veel geleerd. Leren omgaan met emoties, aangeven als ik onrustig ben in me hoofd, contact tussen mij en me ouders was verbeterd, ik had deels trauma’s verwerkt en nog wel meer dingen. In de woongroep kwamen ze er ook achter dat ik PTSS heb dat is een post traumatische stressstoornis.  Dat is volgensmij de ernstigste vorm van stress. Maar in de tijd kreeg ik er minder last van.  Er waren ook mindere dagen in de woongroep. Ik zat dan erg slecht in me vel, omdat ik aan de dingen van thuis moest denken. Mijn beste vriendin woonde super dichtbij de groep en die kwam dan altijd langs. Door haar werd ik altijd rustig. Leiding van de woongroep wisten gewoon precies wat ze moesten doen als ik onrustig in me hoofd was. UIteindelijk kreeg ik te horen dat ik klaar was op die groep en dat er werd gekeken naar een vervolgplek. Het was namelijk zeker dat ik niet meer thuis ging wonen. Eerst hadden ze mij beloofd dat ik na een gezinshuis zou gaan. Ik had me hier opverheugd en uiteindelijk ging dit niet door. Toen zeiden ze dat ik na een andere groep zou gaan  en uiteindelijk ging dat ook niet meer door, terwijl ik de mensen door echt super lief vond, want had paar keer meegekeken. Toen kwam er gesprekken over mijn schoolgang. Iedereen was ermee eens dat het zo langer niet kon en dat ik na een speciaal onderwijs moest. Vanwege de drukte op een reguliere school en de rooster die verwisseld word. Op een speciaal onderwijs heb je een vast rooster en een kleine klas (max 10 leerlingen). Ik was er hier niet mee eens, maar ik had het maar geaccepteerd. Toen kreeg ik te horen dat ik naar een andere woongroep moest verhuizen binnen toen en paar maanden. Ik wou dat echt niet, omdat het niet in de buurt van vriendinnen is en van me zusje. Het is ook niet super ver maar op de fiets is het 35km ongeveer en geld voor trein heb ik niet echt. Dit heeft veel met me gedaan. Ik voelde me elke dag echt rot en probeerde iedereen over te halen dat ik kon blijven in de oude woongroep, maar toch moest ik weg. Ik wist dat ik me niet prettig ging voelen op die groep en dat het fout zou gaan. De schoolconsulent die besloten had dat ik na die school en groep ging keek alleen na wat het best was zodat ik na school ging. Hij keek niet na de dingen daarom heen. Hoe ik me zou voelen me vriendinnen en noem het ma op. Ze zeiden tegen mij dat ik in de zomervakantie zou verhuizen. UIteindelijk 14 mei moest ik plotseling weg. 2 weken daarvoor kreeg ik dat te horen. Er was plek dus ik kon al komen. Moest oppeens van alle leiding die ik ken van afgelopen 1,5 jaar bij ambiq afscheid nemen en de kinderen die bij mij op de groep woonden. Dit vond ik heel lastig. 

Nu woon ik hier op de groep  ongeveer een maand en het gaat echt super slecht met mij. Afgelopen nacht ben ik nog weggelopen, want ik voel me hier niet begrepen en krijg het gevoel dat leiding hier niks boeit. Het zit dus zo sinds ik hier woon slaap ik echt super slecht. Ik lig de hele nacht wakker tot een uur of 5/6. Ik zit dan vanaf half 10 onrustig op me kamer met snijgedachtes en soms ook zelfmoordgedachtes. Ik ben op dat soort momenten dan zo onrustig in me hoofd dat ik het nut om te leven niet meer in zie. Ik zie continue beelden in me hoofd terug dat me vader me moeder slaat, of van de man die me heeft aangerand en nog van veel meer dingen. Elke nacht lig ik met zoveel onrust in me kamer. Ik probeer hier over te praten met de begeleiding maar dat lukt niet echt. Ik ken hun niet en ik vertrouw hun niet. Ze hebben meerdere keren gelogen tegen mijn ouders en tegen mij. Uiteindelijk lukte het mij bijvoorbeeld gisteren niet naar me kamer te gaan. Ik wou voorkomen dat ik snijgedachtes kreeg en weer zo orustig werd in me hoofd. Ik heb uitgelegd aan begeleiding waar ik mee zat, maar ze luisterde niet. Ik kreeg te horen dat het vast wel meevalt en dat ik gewoon op me kamer moet zitten. Uiteindelijk probeer ik nog steeds uit te leggen wat er is, omdat ik wil dat ze me begrijpen. Toen begon begeleiding rot opmerking te maken. HIj zei dat ik me niet zo moet aanstellen en dat hij ook dingen mee heeft gemaakt en ook slecht slaapt en daar niet moeilijk over doet. Ik moet er maar mee leren dealen zei hij. Dat maakte mij heel verdrietig dat hij dat zei. Ik ben toen weggelopen van hun en ze kwamen niet achter me aan niks. Ik was van plan om voor de trein te springen en onderweg na station belde ik die goede vriendin van mij waar ik het eerder over had. Ik was zo verdrietig wist niet meer wat ik moest doen.  Uiteindelijk zag leiding me lopen en zei hij kom binnen dan gaan we in gesprek. Ik ging mee en uiteindelijk mog ik niet meer in gesprek en moest ik naar me kamer. Ik heb me telefoon gehouden wat niet mog zodat ik afleiding had. Volgende ochtend kreeg ik geschreeuw na me hoofd dat het echt niet kan dat ik tot laat buiten blijf en dat leiding door mij niet kan slapen. Ik kan er super slecht tegen als mensen tegen  mij schreeuwen en ik heb dat zovaak aangegeven en ze blijven het doen. Ik raaak daar super snel gekwetst door.

Al die veranderingen afgelopen maand. Deze groep is zo anders dan de oude. OP de oude werd je heel erg op je egdrag aangesproken. Hier kan je maar beetje doen wat je wilt. Schelden wat je wilt die groepskinderen trappen zonder dat ze er wat van zeggen. In de oude woongroep voelde ik me begrepen en voelde het vetrouwd. Hier voel ik me echt alleen en onbegrepen en ik weet niet hoe ik dat meot veranderen.

(Topic is aangepast door De Kindertelefoon in verband met forumregel 6: Plaats op het forum geen persoonsgegevens.)

Ik kan dit slecht omschrijven maar heb me best gedaan. Ik wil veel kwijt maar ben dan echt super lang bezig dus ik hield het nog kort.

Heeft iemand tips dat ik rustigerr kan zijn op me kamer en andere tips? Want ik weet het echt even niet meer.

Alv bedankt.

Mvg

Anoniem