heey heey,
De laatste tijd merk ik dat het niet zo goed gaat met me. Afgelopen augustus ben ik mijn oma verloren. Dit heeft veel impact op me gemaakt. Ik heb niet genoeg mijn gevoel geuit op dat moment en ik merk dat dat nu zwaar gaat wegen. Als ik mijn verhaal kwijt wil weet ik eerlijk gezegd bij wie ik dan kan doen. Mensen zeggen we dat ze er voor je zijn maar als het er op neer komt in eens niet. De laatste tijd ben ik elke dag wel verdrietig en huil ik veel. Er zijn niet veel dingen waar ik ECHT blij van word. Muziek helpt mij wel enorm, net zoals sporten. Mijn omgeving merkt hier eigenlijk niks van. Aan de ene kant vind ik dat fijn want dan hoef ik niet alles uit te leggen. Toch wil ik ook dat iemand aan me vraagt hoe het met me gaat. Meestal komen dit soort vragen alleen vanuit mijn kant. Ik merk ook dat ik dan over mezelf ga praten omdat niemand anders wat aan me vraagt. Ik vind het dat stom van mezelf dat ik dat doe en dan hou ik mijn mond.
Ik heb de laatste weken steeds meer met de vraag gelopen ‘wat als ik er niet meer zou zijn’. Eigenlijk ben ik wel benieuwd. Dit klinkt misschien raar maar ik wil weten of mensen wel echt om me geven, want meestal lijkt het van niet. Ik heb veel momenten waarop ik mezelf wilden pijn doen of uit het leven stappen. Maar ik durf niet. Hoe graag ik ook zou willen. Mijn ouders merken hier niks van. Misschien dat ik meer op mijn kamer ben maar dat is het.
Heeft iemand misschien ervaring hoe ik hier mee om kan gaan. En hoe ik iemand kan vinden waarmee ik durf te praten en me niet schaam voor mijn gevoelens?
alvast heel erg bedankt xxx
