Hallo allemaal, ik ben een meisje van 15 en zit niet lekker in mijn vel. Thuis is er vaak ruzie en ik praat er niet veel over omdat ik anderen niet lastig wil vallen. Ik ben onzeker over de kleinste dingen en mij vrienden vinden dat vaak vervelend voor me. Ik durf niet snel nee te zeggen of te zeggen hoe ik me echt voel als mensen vragen hoe het gaat. Wanneer ik alleen ben of savonds in bed lig huil ik. Voor mijn gevoel is mijn leven niet veel waard en kan ik beter de wereld achter mij laten. Ik heb meerdere keren zelfmoord pogingen gedaan. Hiervan weet bijna niemand. Mijn moeder weet dat ik me een tijdje heb gesneden en noemde het ‘zelfmedelijden’. Toen ik jonger was heb ik te maken gehad met sexuele dingen. Ik loop al meer dan 4/5 jaar met dit geheim en de enige die dit sinds kort weet is mij zus omdat ze er achter is gekomen. Ik praat hier niet met haar over omdat ik het eng vind en ik het raar vind om er over te praten. Ik schaam me ervoor. Ik heb hier vaak nog last van en durf niet alleen 1 op 1 met een man zijn. Wanneer ik in bed lig savonds komt het elke weer voor mijn ogen en walg ik van mezelf. Ik wil er zo graag met iemand over praten want het maakt me kapot. Ik heb sins kort en diary app op mijn telefoon en dit zijn een paar stukjes; 

Ik lig in bed te huilen, waarom weet ik niet. Ik voel me zo eenzaam maar ben ik dat wel echt? Ik weet dat er mensen zijn die van me houden en om me geven, maar ik vergelijk mezelf met iedereen en verklaar de mensen voor gek die mij leuk vinden om mij. Ik wil wel graag mezelf zijn maar ben bang, bang voor de reacties die ik dan kan krijgen. Dat ze mij niet willen om hoe ik ben. Nu zit ik elke dag weer met dat gevoel, dat gevoel dat maar niet weggaat. En dan dat stemmetje dat me steeds opnieuw zegt dat ik niets waard ben, dat ze beter af zijn zonder mij en ik er maar een eind aan moet maken. En ik weet dat dat stemmetje me graag ziet lijden en ik laat het toe. Ik ben te zwak om er tegen te vechten, het is er te lang en het gaat maar niet weg. Ik zou zo graag willen dat het beter word. Dat ik met plezier het leven doorga. Ik hoop dat het ooit allemaal goed komt. 
 

Ik ben bang. Bang om het te vertellen. Er is niemand die het weet. Ik kan het niet zeggen. Niet nu en niet later. Wat gaan ze wel niet denken over me. Ik wil het zo graag kwijt, al jaren zit ik ermee. Ik ben bang voor de reacties dus ik hou het voor me. Maar ik ga kapot van verdriet en angst. Ik schaam me ervoor dat het is gebeurd. Nu zit ik steeds met de vraag of ze het gaan begrijpen. Begrijpen hoe ik me al jaren voel. Waarom ik zo ben. Ik wil het niet tegen hem zeggen, bang zijnde dat hij niet meer verder wil. Ik stel het zo lang mogelijk uit. De waarheid is te erg. 

Ik weet niet goed wat ik moet doen, of wat er mis met me is. Ik wil anders door het leven gaan maar dat lukt me niet alleen. Wat denken jullie dat ik zou kunnen/moeten doen? 
Heel veel liefs van mij x!