Ik verwacht hier geen reactie op eigenlijk maar ik moet dit toch even ergens kwijt. Ik weet niet waarom misschien door de lockdown maar ik ben eenzaam geworden en steeds vaker verdrietig. Ik ben me gaan beseffen dat ik veel vrienden heb maar ik ben niemands vriend. Ik ben altijd degene die initiatief moet nemen. Zonder mijn eigen moeite krijg ik niks meer van niemand te horen. Ik betwijfel of ze het überhaupt zouden merken als ik niks meer van me laten horen. Ik word nooit uitgenodigd om iets met hen te gaan doen. Ik ben altijd degene die buiten alle plannen word gehouden. Natuurlijk besef ik me dat mijn familie om mij geeft maar dat helpt niks. De enige reden waarom zij om mij geven is omdat ik bloedverwant ben. Stel ik zou er niet meer zijn, tuurlijk doet het hen pijn maar ook maar voor een maandje. Iedereen gaat uiteindelijk toch weer verder. Ik word toch wel vergeten of ik hier nou nu weg ga of langer blijf. Het voelt gewoon niet alsof ik geaccepteerd word in de maatschappij waar wij nu in leven, alsof ik hier niet bij hoor of er überhaupt bij pas. Schoonheidsidealen zijn enorm hoog natuurlijk. Ik weet van mezelf dat ik lelijk ben maar dit hoeft niemand voor mij te bevestigen… Uiteraard gebeurt dit wel. Bijvoorbeeld tijdens het fietsen, ik maak oog contact en het overkomt mij wel is dat er af en toe lelijkerd of iets in die trend naar mij toe word geworpen. Jongens en meisjes. Ik weet dit van mezelf en om andere mensen het te horen en zien bevestigen maakt het niet beter. Ik kon het negeren maar je eigen waarde zakt op een bepaald moment gewoon in en dan is het op. Ik zeg niet dat ik zelfdoding overweeg maar ik weet wel dat het niet heel veel zou uitmaken. Het begint gewoon op te raken en ik zit steeds vaker in stilte met muziek aan in een donkere kamer zonder dat iemand aan mij denkt of bij zichzelf zegt hey misschien moet ik hem eens een berichtje sturen kijken wat hij aan het doen is. Maar zoals eerder gezegd ben ik de persoon die dat moet doen en ik ben er klaar mee. Het stopt mij waarschijnlijk alleen maar dieper in een gat waardoor ik nog eenzamer word en in de vergetelheid raak. Maar op dit moment maakt mij dat allemaal niet meer uit. Ik doe mijn best om er bij te horen, ik doe mijn best om aan de verwachtingen van deze samenleving te voldoen maar het is niet genoeg en daar word ik keer op keer waar aan herinnert. Sorry dat ik al mijn drama hier weer dump maar ik kon even geen andere plek vinden en hier val ik de meeste mensen niet lastig. Ik moest dit gewoon even kwijt…
Maak je geen zorgen. Er zijn meer mensen zoals jou. Vroeger was ik hopeloos verzakt in mijn gedachtes dat niemand me mogt. Ik maak moeilijk vrienden en mijn beste vrienden zijn nog steeds van de basisschool terwijl ik al in de middelbare zit. Bij schoolkamp werd ik een soort van depressief door dit, omdat er niemand was die ik echt kende en niemand echt de moeite deed om met mij een gesprek te beginnen. Zoals jij op een bepaalde manier moest ik de gene zijn die moest beginnen. En ik kreeg doodswensen door dezelfde reden. “Wat maakt het toch uit?” Dus op een van de normale slapeloze nachten had ik iets van “hee dit kan echt niet! In plaats van sip kijken moet ik het probleem oplossen!” Ik begon met meditatie. Ik begon heel simpel. Eerst hoofd leegmaken door alleen te focussen op je ademhaling en dan denken naar een oplossing zonder negatieve gedachtes. Door dat te doen werd het duidelijk voor mij dat ik nog veel om te leven heb. Ik had mischien niet veel vrienden maar de vrienden die ik had waren echt aardig en gaven echt om mij. Ik heb hard mijn best gedaan voor school om van vmbo naar vwo+ te gaan. Ik heb twee liefhebende ouders die mij mijn dierenhobby goedkeuren zo dat ik mijn twee prachtige salamanders kan hebben. En ik moet nog uit de kast komen en nog veel meer! Probeer het ook eens! Het lukt jou vast ook!
Hoop dat je hier iets aan hebt!
#ikgeloofinjou!
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
