Hoi, (alvast sorry voor het lange bericht)
ik moet even mijn verhaal kwijt. Rond mei/juni ging het erg slecht met mij. Mijn opa was overleden en ik weet eigenlijk niet echt waarom het zo slecht ging. Ik had last van paniekaanvallen als ik naar buiten moest (naar de stad of zo) waar ik eigenlijk nooit last van heb gehad. Normaal had ik alleen dat ik het spannend vond om iets te betalen, maar niet zo erg. Ik kreeg paniekaanvallen en woede aanvallen (naar mezelf gericht).
Mijn zus, vader en ik gingen in juli op vakantie. Een paar dagen voordat we gingen, had ik een brief geschreven naar mijn moeder met wat er allemaal aan de hand was met mij. Ik kon het namelijk niet meer. Het lukte gewoon niet. Ik had mezelf met een schaar pijn gedaan en nog meer dingen. Ik ben heel slecht in hulp vragen, dus als ik het doe is het wel echt serieus.
Mijn moeder had de brief gevonden toen ik in Griekenland was en stuurde me een lang appje dat ze het heel erg vindt en niet wist dat het zo slecht met me gaat. De vakantie was een totale drama. Ik heb 3 keer een paniekaanval gehad waar mijn vader en zus bij waren. Mijn zus was toen met mijn moeder aan het bellen dus die heeft ook wat mee gekregen er van. Ik had mijn knie toen open gekrabt omdat ik zo boos was op mezelf. Ik ging naar de badkamer en wurgde mezelf. Mijn vader zag dit en deed niks (hij weet niet zo goed hoe hij met dit soort dingen moet omgaan).
Toen ik weer terug thuis was deed mijn moeder in het begin wel zorgzaam, maar daarna niet meer. De rest van de vakantie ging eigenlijk erg goed, tot dat ik weer naar school moest. Ik kreeg weer paniekaanvallen en was bang voor wie mijn leraren zouden worden. Dit was gelukkig alleen de eerste 2 weken toen ging het weer beter
Nu gaat het alleen weer bergafwaarts. Het is teveel ik kan het gewoon allemaal niet meer aan. Mijn enige vriendin luistert niet naar mij dus daar kan ik niks aan vertellen. Mijn moeder doet gewoon als of ik me alleen maar aanstel en dat het helemaal niks is. Ik had op een ochtend voor school weer een paniek aanval waar ik moeite kreeg met ademen. Ik mocht toen gelukkig thuis blijven. Vanochtend moest ik alleen weer ineens huilen mijn moeder deed er heel luchtig over. Nu zei ze toe straks dat ik de vaatwasser had moeten doen en dat ze het raar vindt dat ik nog niet in bed lag (ze kwam terug van een vergadering). Ik had net weer een soort paniek/ huil aanval hoe je het ook wilt noemen en ze zei zo:”Je gaat morgen gewoon naar school hoor dan kan je nu wel gaan janken maar je gaat gewoon naar school.” Ik heb echt het gevoel alsof helemaal niemand mij wilt helpen. Ik heb duidelijk gezegd wat er aan de hand is, maar ze begrijpen er niks van.
Mijn zus had last van een soort depressie en daar gingen ze gelijk mee naar een psycholoog, maar het voelt echt alsof het niet uit maakt dat ik hier allemaal last van heb.
Kunnen jullie mij alsjeblieft helpen. Ik kan het niet meer
Misschien ook handig om te weten is dat mijn moeder en zus heel vaak ruzie maken om niks waar ik dan altijd bij ben. Dit put me ontzettend uit
