Dus, ik kan het zelf nogsteeds moeilijk toegeven alleen ik negeer altijd mijn problemen. Als er iets aan de hand is en ik moet het oplossen zorg ik er altijd voor dat ik niks hoef te doen. Ik ben lui en voel niks meer. Ik weet niet meer hoe het voelt om echt een keer blij te zijn. Als ik bij andere mensen ben zet ik mijn neppe glimlach op maar als ik thuis kom voel ik mij weer leeg. Ik heb geprobeerd om mijzelf bezig te houden, frisse lucht te halen maar niks helpt. Ik twijfel of ik nog wel te helpen ben. Ik heb echt iemand nodig om hierover te praten. En snel ook, voordat ik weer negeer wie ik echt ben...
Bladzijde 1 / 1
Heey
Je hoeft er echt niet aan te twijfelen of je nog wel te helpen bent. Wat maakt dat je dat denkt?
Wat ik uit je verhaal opmaak is dat je het lastig vind om jezelf te uiten, je negeert wie je bent, je bent niet echt blij en je vind jezelf lui.
Het klinkt alsof je je problemen e.d. wegstopt en je voordat als blij om niet die vervelende en nare emoties te hoeven voelen. Maar ze zijn duidelijk wel aanwezig. Je zit er wel mee. Het is knap dat je hier een topic opent en vraagt om te praten. Je zoekt een manier om ermee om te gaan.
Misschien zoek je ook wel naar een gevoel van hoop, uitzicht? Ook voor jou is er hoop en ook jij kunt geholpen worden. Het is vaak wel zo, hoe langer je wacht met hulp zoeken en laten zien wie je echt bent, hoe langer de weg en ontdekking terug zal zijn, waarschijnlijk. Maar je bent niet een of ander hopeloos geval.
Heb je iemand in je omgeving met wie je kunt praten of een vertrouwenspersoon op school? Je kunt ook altijd eens langs de huisarts gaan om daarmee te praten en kijken waar je behoefte aan hebt en waarmee je geholpen kan en wil worden.
Groetjes,
Simply Me
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
