Hey, ik heb net de topic van WhoWillCare gelezen, sowieso respect! Maar ik zou het ook ongeloofelijk fijn vinden als mensen mijn verhaal zouden willen lezen. Ik heb niemand om er over te praten, omdat het niet makkelijk is. Ik hoop dat je het wilt lezen, ik begin bij het begin. Ik ben geboren in 1999, samen met mijn tweelingzusje ben ik op de wereld gekomen. Mijn zus was toen 4 en had toen al de diagnose gekregen dat ze autisme heeft. Ik heb daar vroeger natuurlijk niks van gemerkt, maar ik weet er nog veel van. Mijn zus kent haar eigen kracht niet, dus de kietel dood was eigenlijk de knijp dood. Mijn zusje en ik zaten onder de blauwe plekken en we waren bang voor onze eigen zus. Mijn ouders hadden geen tijd voor mijn zusje en ik omdat mijn zus 24/7 aandacht nodig had. Ze liep regelmatig weg en de vakantie's waren een hel. De politie was regelmatig in ons huis en als je zo jong bent loop je al snel een trauma op. Toen ik zeven was ging mijn zus uit huis, ze was toen pas 11 maar mijn ouders konden niet voor haar zorgen. Om mijn zus beter met haar stoornis om te laten gaan, was de beste oplossing een instelling. Ze voelt nu na 8 jaar niet meer als mijn zus maar meer als een kennis. Maar één ding weet niemand, zelfs niet mijn allerbesten vriendinnen... Ooit op vakantie sliep ik bij mijn zus, en toen heeft ze me zegmaar, misbruikt. En mn ouders weten dit niet maar ik was ook zo jong, ik wou dat ik het vergeten was! Ik wil dat mn zus nooit een stoornis had. Mijn kindertijd was dus niet geweldig, maar daarna werd alles nog erger. In de brugklas gingen mijn ouders scheiden en daardoor is mijn zusje heel snel verdrietig en dat reageert ze af op mij. Ze doet vet lullig en ik kan nooit normaal met haar praten. Dit schooljaar ben ik heel erg depri geworden, ik was al sinds ik me kon herrinneren ongelukkig. Maar toen mn zus dit jaar 2 zelfmoordpogingen had gedaan, en er 3 familieleden van me zijn overleden het afgelopen half jaar, werd het me allemaal te veel. Door mijn jeugd heb ik in mijn hoofd gestamt dat als je iemand verdrietig maakt diegene weggaat, omdat mijn zus natuurlijk wegliep. Nu kan ik heel slecht boos worden op mensen omdat ik bang ben dat ik dan niemand meer heb, heel veel mensen gebruiken dit tegen me omdat ik bijna nooit nee zeg. De hele wereld was tegen me, tenminste zo voelde het. Ik wilde gaan snijden, maar ik heb mezelf overgehaald dat niet te doen. Ik wil niemand kwetsen ook al probeer ik een uitweg te vinden. Mijn zelfmoordgedachtes blijven, en dat maakt me kapot. Ik wil niet dood, ik wil alleen weg van de pijn. Mijn leven kon zo veel mooier zijn dan nu, als mijn zus geen autisme had, maar het blijft mijn zus en mijn leven moest blijkbaar zo zijn. Je gaat niet dood zolang het je tijd nog niet is. Dus ik wacht mijn tijd af en probeer het beste van het leven te maken. Ook al gaat dat waarschijnlijk nooit zonder pijn en verdriet. Bedankt voor de gene die dit hebben gelezen, ik hoop dat iemand me begrijpt.