Hoii, ik ben een 17 jarig meisje dat al een aantal jaren mentale problemen heeft en ik ben hiervoor in behandeling geweest. Ik heb toen de diagnose autisme gekregen, waar ik het niet helemaal mee eens ben maar ik snap het wel. 

Nu hebben mijn ouders ook uitleg gehad over hoe ik in elkaar zit en hoe ze het best met mij kunnen omgaan, maar toch merk ik steeds dat ze niet helemaal snappen waarom ik soms boos of geïrriteerd reageer. Mijn moeder zegt vaak van “ je kijkt me zo neerbuigend aan” of “ wat kijk je chagrijnig” terwijl ik dit helemaal niet doe ( met opzet) . En als ik het wel meen dan is het omdat zij mij boos maakt, maar zelf ziet ze niet dat zij ook zo doet. Ze probeert dus altijd in de slachtofferrol te zitten waardoor ik mij rot voel. Ik krijg ook het gevoel de ze best narcistisch is, maar ik weet niet wat ik nu moet doen.

ik ga nu al een tijdje naar de praktijk ondersteuner, en zij zou ook megaan naar de volgende afspraak, maar nu zegt ze dat ze niet meer mee wil omdat ik dus niet wil “veranderen” en omdat ik dus altijd zo “neerbuigend “ kijk.

is het verstandig om de praktijk ondersteuner hierover in te lichten, en wat moet ik verder doen?