Skip to main content

hallo allemaal,

 

ik zal het begin een beetje kort houden omdat het ook in de andere topics staat.

mijn moeder had toen ik 12 was (ik ben nu 16) een trauma. dat komt door haar broers, zussen en ouders. ik heb daar best wat moeite mee gehad. ik zag die familie nooit. eigenlijk wou ik dat ook nooit. ik wat boos op ze met wat ze me moeder hadden aangedaan. toen ik bijna 14 werd overleed mijn oma. ik vond het niet erg. ik had ook niet gehuild. toen ik 15 was hoorde ik dat met me oma hetzelfde gebeurd was als bij me moeder, dus dat ze er eigenlijk niet heel veel aan kon doen. ik kreeg daar een schuldgevoel van omdat ik toen ze overleed niet eens gehuild had. ik ging veel met de hond wandelen om me hoofd leeg te maken. ik ging eigenlijk elke avond naar een veld waar wel meer honden kwamen. ze mochten daar heerlijk los lopen. daar ontmoette ik een meisje (rond de 20 jaar) en haar moeder (rond de 50). het waren lieve mensen. eerst stond ik een keer met die meid te praten (ik noem haar ff basja). we praatte over het geloof. zij geloofde niet en ik ben christen.  ze begon te vragen over het seks voor het huwelijk. toen begon ik over me moeder te denken. toen we terug liepen vroeg ze of ik het niet erg vond. toen begon ik over me moeder te vertellen. ik vond het best raar dat ik het allemaal tegen haar gezegd had en nog niet eens aan me beste vriendin. later toen ik met me vriendin aan het bellen was begon ik het ook aan haar te vertellen. ik liep nadat ik met me vriendin gebeld had naar het veld maar ik was er niet helemaal bij met me hoofd. dus ik ging maar een rondje lopen. toen kwam ik alsnog basja tegen. ik vertelde waarom ik geen zin had om naar het veld te gaan en ze snapte het. we hadden daarna ook nog een half uur gepraat. een paar weken later was ik met der moeder aan het lopen. ze begon over het geloof. ze zei dat der nicht tegen der had gezegd dat geen probleem groter is dan de man die achter je staat. en dat klopt natuurlijk wel maar door dat met mijn moeder had ik wel het geloof een poosje laten liggen. en toen begon ik ook alles tegen haar te zeggen. ik heb er zelf altijd een hekel aan als ik moet huilen. ik vind dat nooit prettig dus de meeste keren probeer ik het te verbergen. dus ik draaide me weg om het te verbergen maar toen legde der moeder haar arm over me schouder heen en ze zei: gaat het wel? dus toen begon ik toch te huilen. alleen ik had haar daarna niet echt meer gezien.

 

ik was een dag op stage en ik wou aan me opdrachten. ik wou de voorbereidingen in notities maken op me telefoon. ik zag dat ik ook andere notities in me telefoon had staan maar die waren niet van mij. maar de vorige telefoon had ik overgenomen van me moeder. dus ze waren nog  van me moeder. ik zag er 1 van een sollicitatiegesprek. ik was wel benieuwd wat dat was dus ik opende hem. er stond ook in dat ze vroeger misbruikt was en zelfs geslagen. ik schrok daar erg van. die avond was ik alsnog naar het veld gegaan. toen kwam basja eraan. ik probeerde een beetje vrolijk te doen maar het lukte niet helemaal. toen we samen richting huis liepen keek ze me aan en vroeg of er wat was. ik vroeg waarom. ze zei omdat ik zo stil was. ik stond op het punt om te huilen maar ik kon het net stoppen. ze zei: er is iets he? dus ik zei ja . ze vroeg wat er was maar ik zei dat ik het er nog liever niet over wou hebben. ze zei dat als het nodig is dat ze er altijd voor me is. elke dag vroeg ze weer of het al weer beter ging. tot ze samen met der moeder naar het veld kwam. ik had haar nog niet gezien na dat gesprek. ze liep naar me toe en zei dat we elkaar nog niet echt gezien hadden na dat heftige gesprek dus ik zei dat het klopte en verder zei ik niet veel. op gegeven moment zei der moeder dat ze vond dat ik zo stil was. basja zei dat ik de hele week dat al een beetje was. ik probeerde een beetje te glimlachen naar ze. later kwam der moeder naar me toe. ze zei: ben je verdrietig. ik zei ja en toen vroeg ze of ik erover wou praten. ik zei liever niet. toen zei ze ook dat als ik het erover wou hebben mocht ik altijd bij haar komen. 

maar nu weet ik het niet meer. moet ik het ook gwn met hun over hebben of toch niet? ik weet het niet meer.

 

liefs nyny

Heey nyny,

Wat heftig dat je moeder en oma dat hebben meegemaakt. Het is helemaal niet gek dat jou dat ook verdrietig maakt. En het is zeker niet erg om te huilen, vaak lucht huilen zelfs wat op.

Het is heel fijn dat je bij basja en haar moeder een luisterend oor een steun kunt vinden. Je wilt graag met hun praten, maar iets houd je tegen. Wat houd je tegen, wat maakt dat je het lastig vind om te praten?

Als jij hun vertrouwt en je wilt graag je verhaal kwijt, zou ik je aanraden om erover te praten. Die mensen willen ervoor je zijn en het is echt fijn als je gewoon bij iemand je verhaal kwijt kan. Vaak beter dan er zelf mee rondlopen.

Ik denk dat jij ergens wel weet wat je zelf graag wilt, anders had je dit topic ook niet aangemaakt. Je hoeft er niet met hun over te praten, maar nu je deze mogelijkheid hebt mag je er wel gebruik van maken!

Groetjes,
Simply Me


Reageer