Hoihoi,

Ik ben een meisje van 17 en zit in een moeilijke situatie. Toen ik een jaar of 12 was, heb ik een leuk groepje meiden ontmoet door een band. We leerden elkaar goed kennen en ik kon echt mijzelf zijn. Al snel merkte ik dat ze stuk voor stuk wat heftigs hadden meegemaakt. Van pesten, naar despressies tot zelfbeschadiging. Vanaf dat ik 12 jaar was, heb ik veel verhalen hierover aan moeten horen en steeds mijn best gedaan om ze te helpen en er voor ze te zijn. Omdat ik zo jong was had ik geen idee wat het met mij deed…

Nu ik 17 ben is dit heel anders. Het lijkt echt alsof ik iemand ben die constant mensen aantrekt met heftige mentale problemen. En nu vind ik het alleen maar goed dat mensen erover praten en dat ze zich goed voelen om het bij mij eruit te gooien. Maar vanaf dat corona kwam, is een van mijn beste vriendinnen in een heftige depressie terecht gekomen. Het heeft een hele lange tijd geduurd voordat ze terecht kon bij een psycholoog en tot die tijd was ik dat eigenlijk voor haar. Naast haar heb ik dus nog een heel aantal anderen die constant hun dingen bij mij kwijt moeten. Het wordt mij echt veel te veel allemaal. Nu met corona worden de heftige dingen niet meer gerelativeerd met positieve ervaringen. (Zoals concerten) Het gaat daarom echt niet goed met mij en heb het idee dat ik zelf tegen een depressie aan zit. Ik probeer mij er echt tegen te vechten, want ik weet gewoon hoe verschrikkelijk het is. 
 

Nu heb ik een paar weken terug de keuze genomen om voor een tijd geen contact met ze te hebben en heb dit ook in een berichtje zo goed mogelijk aan ze proberen uit te leggen. Dit was echt een keuze die ik al meer dan een jaar probeerde te ontwijken. Nu na een paar weken heb ik ze weer een berichtje gedaan. Maar dit heb ik niet per se gedaan, omdat ik wil weten hoe het met ze gaat. Het is meer dat ik mij echt verantwoordelijk voor ze voel en mij schuldig voel dat ik er niet voor ze ben.

Ik denk er al zo’n lange tijd over na om naar een psycholoog te gaan, maar durf het allemaal gewoon niet tegen mijn ouders te zeggen. Daarnaast hebben zij op het moment ook al genoeg op hun plaat, dus wil het daarom ook niet vertellen omdat ze zich dan weer zorgen om mij maken. Sorry voor het lange bericht, maar ik hoop gewoon dat er iemand is die mij advies kan geven over wat ik nu het beste kan doen. Ik weet het zelf namelijk allemaal niet meer…

Alvast bedankt.