hey, ik ben roos ik ben 15 jaar en ik voel me de laatste tijd niet zo goed.
ik denk vaak over zelfmoord en zelfbeschadiging(niet dat ik het doe maar ik heb er gedachten over).
ik kan s'avonds moeilijk in slaap komen en ik heb minder zin in de schoolvakken waar ik eerst helemaal gek op was.
het voelt alsof ik in een diep dal zink en ik wil er graag over praten.
maar elke keer als ik er met iemand over wil praten spreken mijn gedachten me tegen en zegt het stemmetje in me hoofd dat mijn probleem niet erg genoeg is of dat ik om aandacht vraag als ik om hulp vraag.
daardoor zeg ik vrij weinig en keer ik in mezelf.
ik wil hier met mijn mentor over praten (hij is heel aardig hoor dat is niet het probleem).
maar telkens als ik het wil vertellen dan klap ik dicht.
en ik heb het idee dat ik hem ergens mee lastig valt en daardoor bouw ik weer schuldgevoel op.
heeft iemand een tip hiervoor want ik wil heel graag van deze gevoelens af.
Bladzijde 1 / 1
Hey!
Eerlijk? Alles wat je omschrijft is erg herkenbaar voor mij - en waarschijnlijk voor veel jongeren..
Weet echter dat dit helemaal niet het geval is! Dat is nou vooral het ding aan mentor zijn, dat leerlingen bij je terecht kunnen. Hij zal het dus zeker niet erg vinden dat hij hier wat tijd voor uittrekt!
Trouwens, ik vind het heel knap van je dat je hierover wil gaan spreken met iemand!
Als je bang bent dat je toeklapt is het erg handig om je mentor op voorhand (nu bijvoorbeeld, uitstellen helpt je niet vooruit) een mailtje te sturen met enkele kernzinnen waarover je het wil gaan hebben, zo moet je wel die dingen zeggen. Je hoeft uiteraard niet meteen alles te zeggen als je daar nog niet klaar voor bent, maar op die manier kan je mentor wel het beste begrijpen wat er precies gaande is.
Je kunt ook zelf een briefje bij je houden met wat je wil gaan zeggen.
Ik weet dat het moeilijk is, maar probeer je over de gedachten dat het niet erg genoeg is heen te zetten.
Waarom? Ze kloppen niet, je voelt je niet goed in je vel en je gedachten gaan op de loop met je.
Je hebt niets te verliezen, probeer er alsjeblief over te praten!
Veel succes!
Groetjes
Lot
Eerlijk? Alles wat je omschrijft is erg herkenbaar voor mij - en waarschijnlijk voor veel jongeren..
Weet echter dat dit helemaal niet het geval is! Dat is nou vooral het ding aan mentor zijn, dat leerlingen bij je terecht kunnen. Hij zal het dus zeker niet erg vinden dat hij hier wat tijd voor uittrekt!
Trouwens, ik vind het heel knap van je dat je hierover wil gaan spreken met iemand!
Als je bang bent dat je toeklapt is het erg handig om je mentor op voorhand (nu bijvoorbeeld, uitstellen helpt je niet vooruit) een mailtje te sturen met enkele kernzinnen waarover je het wil gaan hebben, zo moet je wel die dingen zeggen. Je hoeft uiteraard niet meteen alles te zeggen als je daar nog niet klaar voor bent, maar op die manier kan je mentor wel het beste begrijpen wat er precies gaande is.
Je kunt ook zelf een briefje bij je houden met wat je wil gaan zeggen.
Ik weet dat het moeilijk is, maar probeer je over de gedachten dat het niet erg genoeg is heen te zetten.
Waarom? Ze kloppen niet, je voelt je niet goed in je vel en je gedachten gaan op de loop met je.
Je hebt niets te verliezen, probeer er alsjeblief over te praten!
Veel succes!
Groetjes
Lot
Hey!
Dit klinkt allemaal heel herkenbaar voor mij. Ik heb twee maanden lang getwijfeld voordat ik eindelijk tegen mijn mentor heb gezegd dat mijn tante verslaafd is aan alchol. En dat heb ik via de mail gedaan.
Als je het echt heel graag tegen hem wilt vertellen, probeer dan een keer al je gedachten op papier te zetten. Laat de brief dan een keer op tafel liggen na de les. Hij zal je handschrift herkennen, dus je hoeft je naam er niet eens onder te zetten. Schrijven is over het algemeen makkelijker dan praten (voor mij dan).
Ik hoop dat je hier iets aan hebt!
-Zoë
Dit klinkt allemaal heel herkenbaar voor mij. Ik heb twee maanden lang getwijfeld voordat ik eindelijk tegen mijn mentor heb gezegd dat mijn tante verslaafd is aan alchol. En dat heb ik via de mail gedaan.
Als je het echt heel graag tegen hem wilt vertellen, probeer dan een keer al je gedachten op papier te zetten. Laat de brief dan een keer op tafel liggen na de les. Hij zal je handschrift herkennen, dus je hoeft je naam er niet eens onder te zetten. Schrijven is over het algemeen makkelijker dan praten (voor mij dan).
Ik hoop dat je hier iets aan hebt!
-Zoë
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
