Hoi ! Ten eerste wat fijn dat het weer beter gaat met je moeder! En ik begrijp dat het zwaar was,ook voor jou. Je moest je wegcijferen en je eigen verdriet kon je niet altijd kwijt. Lijkt mij ook erg zwaar! Ik heb zo geen heel goed advies maar het is wel heel fijn dat je kunt praten met je mentor. En je kunt hier ook je gevoel vertellen hoor! En misschien is er een soort lotgenoten club ? Ik weet niet hoor maar misschien is dat er en kan dat helpen. En met een bff misschien. Huilen lucht op. Ik weet het een beetje van toen mijn oma stierf. En ik hoop dat er nog anderen zijn hier op het forum die jou kunnen helpen!
Groetjes liefs Tartan X
Mooi dat het weer goed gaat met je moeder. En goed dat je er met je mentor over kan praten. Dat je veel moet huilen is helemaal niet erg. Het is beter dan al je gevoelens opkroppen.
Wat @Tartan13 zegt, je kan hier ook altijd je verhaal kwijt.
Heel veel sterkte
ik ben ook blij dat het beter gaat met je moeder. verlies doet namelijk pijn. ik ben twee familieleden verloren aan kanker, mijn oom en tante. ik heb mijn ouders wel eens horen praten over dat mijn broer misschien ook kanker heeft. hij is helaas zo'n type die alles met zijn lichaam wil negeren. zelf twijfel ik ook of ik misschien kanker heb, maar ik ben bang dat ik het heb en mijn wereld beperkt raakt.
ik vind dat kanker een onderwerp is waar niet mee gevloekt mag worden en dat er openbaar over gepraat kan worden. ik vind het ook raar dat mensen doen alsof het een vies ding is wat je reputatie naar beneden haalt. en dat ze doen alsof de naam van heer voldemort wordt uitgesproken (mensen die harry potter kijken/lezen begrijpen het).
ik vind dus ook dat iedereen mag huilen over alles wat ze willen. mensen moeten het gewoon laten gaan. zeker bij kanker.
Hoi @Anoniempjuh ofz,
wat knap en goed van jou dat je zo tot steun bent geweest voor jouw moeder en andere familieleden Ook wel slim van jou om met jouw mentor te praten en fijn dat het zulke fijne gesprekken zijn waar je steun aan hebt. Ik kan me voorstellen dat nu het vakantie is, je die gesprekken mist.
Sommige dingen kosten gewoon tijd om ze te verwerken, soms denk de omgeving zo van het is toch al een half jaar gelden ofzo (ik geef maar een voorbeeld) en dan wordt er soms gedacht dat je niet mee mag huilen over dingen. Maar geloof me, dat is onzin. Iedereen mag dat op zijn eigen manier en tempo doen en nu is het tijd voor jou. Je bent goed bezig en verdriet mag er nu ook zijn en er uit komen.
Zelf knap ik vaak wel op van een beetje huilen. Ik laat dat gewoon toe en thuis heb ik goede steun, die het mij gunnen dat ik erom kan huilen.
Dat klinkt misschien raar, maar ik ben blij dat ik niet stiekem hoef te huilen, maar het kan delen.
Ik ken jouw moeder en familie natuurlijk niet, maar ik kan me voorstellen dat jouw moeder het ergens ook wel fijn zou vinden om dat gevoel met jou te delen. Soms zijn er geen woorden voor nodig, maar kan het heel fijn zijn om gewoon te knuffelen met je moeder. Gewoon elkaar beet houden en aankijken en weten dat het goed zit en misschien komen de tranen dan ook en dat is prima. Dat kan en mag natuurlijk ook met papa of andere gezins- of familieleden.
Als je wilt kun je ook vertellen hoe jij die tijd dat zij ziek was hebt doorgemaakt. Volg je gevoel en ik hoop en denk dat het jou/jullie ook kan helpen.
Ik ben zelf nogal een gevoelsmens en soms is gevoel alleen al genoeg. Niet altijd is alles ook in woorden goed uit te leggen. Maar dat is persoonlijk en kan voor iedereen anders zijn.
Ik wens je iig veel sterkte en jouw hele gezin/familie.
Oh, @Tartan13 bracht mij op een idee met zijn lotgenotencontact, dus ik ben even op zoek gegaan en vond deze site:
https://www.kankerspoken.nl
Dit is hoe ze hun site zelf omschrijven:
Welkom bij kankerspoken.nl.
Deze site biedt hulp aan kinderen met een ouder met kanker. Ook voor ouders, vrienden, bekenden, leerkrachten en hulpverleners is deze site een bron van informatie.
Als je wilt kun je er eens een kijkje nemen, maar hoeft niet. Doe wat goed voelt.
Het beste 
Je bent een kanjer 
Gr. MickeyMouse
@MickeyMouse
Hoi,
Allereerst allemaal bedankt voor jullie reactie!!!
Jullie zeggen dat het goed is om met mijn ouders te praten, ik vind dat echt super moeilijk. Ik uit mijn gevoelens eig nooit (alleen als ik alleen ben) en ik praat er dus ook nooit over.
Ik heb een tijdje (toen mn moeder nog ziek was) gepraat met een vrouw van het kco (kenniscentrum oncologie) maar dat vond ik niks. Ze zei steeds dat ik niet 'weet ik niet' mocht zeggen en ze ging heel veel vragen stellen van: wanneer ben je boos enz. En op de basisschool heb ik een tijdje met een juf gepraat, maar die belde zowat alles door naar mn moeder. Ook dingen wat ze beloofde niet te zeggen. Ze wilde graag dat ik als mn moeder een uitslag had gehad ik er naar zou vragen. Dus ze gaf me dat als opdracht en ze zou niks tegen mn moeder zeggen. Kwam ik de dag van de uitslag thuis, (ik een btje het goede moment zoeken v wanneer ga ik het vragen) zegt mn moeder na een poosje: moet je me niet iets vragen? Toen wist ik dus dat mn juf het gwn had verteld...
@Anoniempjuh ofz
Ik lees dat je in een lastige situatie zit, wat vervelend dat je je zo rot voelt! Knap dat je je verhaal hier deelt op het forum en goed dat je om tips vraagt en of anderen hetzelfde hebben meegemaakt!
Naast het forum kun je ook met De Kindertelefoon chatten en/of bellen. Je kunt De Kindertelefoon elke dag van 11:00 tot 21.00 uur bellen (0800-0432) of met ons chatten als je anoniem je verhaal wil delen of samen met de Kindertelefoon wil kijken hoe je je situatie kunt verbeteren.
