Ik schrijf dit eigenlijk omdat iemand me deze site aangaf iemand waarover ik het dalijk ga hebben.
Ik ben Filip, ik ben 14 en ik heb verschijnlijk depressie ofzo. Ik geef je wel wat backstory op dit, ik ben toen ik 3 was verhuist naar Nederland uit Polen. Een paar maanden dat ik met mijn familie hier naartoe ben verhuist gingen mijn moeder en vader uit elkaar, een paar maanden vind mijn moeder een vriendje, een testosteroon geladen agressieve hond die psychisch is. Hij dronk heel veel, hij werd ook boos om elk klein dingetje. Hier ongeveer begint het, hij en mijn moeder beginnen steeds weer ruzie te maken waardoor ik bang woord, tot deze dag ben ik bang als het snachts heel stil is in mijn huis (ik woon nu bij mn vader en stiefmoeder). Mijn moeder en haar vriendje beginen nog vaker ruzie te krijgen en mijn moeder raakt verslaaft aan alcohol, zij gaat tegen mij liegen over heel wat dingen waardoor ik nu mensen niet vaak vertrouw, er waren dagen waar ze waker werd rond 10 uur 'S ochtends en naar de winkel ging waarbij ze zij dat ze broodjes ging halen maar een heel plastic zak bier haalde en toen ze terug was ging drinken, zo gaat dit door en door, ze een keer ruzie met haar vriendje een keer met andere mensen en zie dat alles, dr was eens een keer dat ik naar haar huis kwam toen ik al bij mn vader woonde waar ze super boos op mij was omdat ik boeken uit de bib heb geleend en toen haar vriendje haar vast hield ik weg moest rennen alsof ik rende voor mn leven maar dat was t over mn moeder. Ik was altijd eenzaam en stil op school, ik had eigenlijk nooit vrienden. Sinds een jaar of ongeveer 3 zit ik echt bijna altijd in de put, maar laatst is het echt een keer heel goed en dan weer slecht, een week of drie geleden begon ik met een meisje praten uit mijn klas omdat ik niks beters had te doen, ik begon erna met haar op whatsapp praten naar school over allerlei dingen, op een dag verteld ze me dat ze me leuk leuk vind en de eerste paar minuten kon ik t echt niet geloven maar ze loog niet, maar ik die gwn geen ervaring heeft in praten met meisjes praat ik mezelf uit die situatie , ik praat met haar elke dag en ik vind haar echt het liefste en mooiste meisje ooit en ik weet niet of ik mezelf niet had dood gemaakt zonder haar, maar waar t op uit komt is ik word niet veel blijer maar en ik wil hulp zoeken maar waneer ik over een psycholoog praat met mijn vader zegt ie altijd dat ik gwn normaal ben. Zij vertelde me over deze site en dat ik mischien met onze mentor moet over praten en ik zit te twijfelen of ik dat moet doen
