Hallo,
Ik wil even mijn verhaal kwijt.
Ik denk dat je er niet zo veel van gaat begrijpen, maar dat hoeft ook niet, ik wil het alleen uitschrijven en mijn ''hart luchten''.
Ik zit niet op paardrijden, ik dacht dat er op mh alleen maar paardenmensen zaten, dus vroeger stond er op mijn profiel dat ik 2 (!) paarden had en dat ik al 6 jaar rijd ofzo. Om stoer te doen.
Ik heb het eraf gehaald, na een ongeveer week toen ik er genoeg van had om tegen mensen te liegen.
Maar het klopt: ik zit niet op paardrijden.
Nu beginnen de problemen.
Mijn zusje van 9, zit op atletiek. Zij wint echt super vaak. Mijn ouders zijn trots op haar, ze heeft al 3 bekers, (1ste, 2e en clubkampioen bekers) en 5 medalies. En dan om te beseffen dat zij iedere wedstrijd waaraan ze dit jaar heeft meegedaan heeft gewonnen.
Waarom ik dit vertel, is niet om op te scheppen en ook niet omdat ik trost op haar ben, want, nee, dit probleem heeft zij veroorzaakt, en zij is diegene die mijn leven heeft verkloot, om het maar netjes te zeggen, en daarmee heeft het als gevolg dat ik niks meer zie ik dit leven en dat ik moe ben om te leven, dit voelt gewoon als overleven on plaats van leven.
Vroeger zat ik op paardrijden, na een jaar zeuren bij mijn ouders. (omdat die b!tch niet aan wedstrijden meedeed toen) Ik reed op een manege zo'n 2 maandjes, uiteindelijk ging ik eraf want ik vond dat die manege niet erg goed was.
Ze leerden me niet zo goed sturen, omdat het een beginners paard was, maar in de goep zetten ze me op een iets minder geschikte paard. Gevolg: 7x eraf gevallen, inclusief 2x in dezelfde les.
Toen ging ik eraf dus.
Ik wou dus op een andere manege, en mijn ouders zeiden dat dat mocht.
Ik had gehoord dat er een wachtlijst was, dus ik zei tegen mijn ouders dat ik me NU wou inschrijven. (NU=ongeveer 3 jaar geleden)
Maar nee hoor, ze vergaten me en elke keer moest ik erover zeuren.
En toen kwam die stommeling met die stomme atletiek wedstrijden.
De aandacht van mijn ouders ging volledig naar haar, nu is dat nog steeds zo.
Ik zeur, ik schreeuw, ik doe mezelf pijn ( tekst aangepast door De Kindertelefoon ) , ik huil mezelf elke nacht in slaap, ik zie er verschrikkelijk uit door de wallen, (waar iedereen al aan is gewend), ik heb er genoeg van en ik heb genoeg van mezelf en alles. Klinkt overdreven, dat weet ik maar ik wil paardrijden, ik wil aandacht.
Ik voel me dik omdat ZIJ zo dun is door al dat geren en gesport en ik hang maar elke dag op de bank, te lezen, te leren en om een paarden spel te spelen. Want paarden en paardrijden is mijn droom.
En dan, elke dag krijg ik te horen dat ik niet meer moet ''bankhangen'' en wat meer actief moet doen, net zoals mijn zusje.
(trouwens, mijn zusje rent elke dag een rondje op de arletiek baan of gewoon om de flat waarin wij wonen, gebeurd dat niet gaan mijn ouders zeuren dat ze op de volgende wedstrijd niet zal winnen, en mijn zusje wil winnen dus traint ze)
Ik moet zeggen dat ik jank nu ik dit schrijf maar dat is altijd zo omdat ik kapot ben.
Maar omdat ze zeggen dat ik niet moet bankhangen, wordt ik zo ontiegelijk boos en dan ga ik schreeuwen dat als ze me op paardrijden hadden ingeschreven dat ik dan een paar uur weg was en actief aan het doen was.
Maar nee, hun motief is blijkbaar ''negeren werkt. ''
Ik voel me dik en ik ben klein, waardoor dat mollig uitziet, ik ben ik 34 kg op mijn 13 jarige leeftijd en ik ben 156 cm lang. Super zwaar en kort dus. (ik word in september 14)
Nu over mijn verjaardag, in september zoals je nu weet. ( precieze verjaardag weggehaald door De Kindertelefoon vanwege anonimiteit )
Maar nou komt-ie: Mijn zusje heeft op die dag haar ***wedstrijd en mijn ouders willen mijn verjaardag helemaal niet meer vieren, omdat ik, jawel, ''onrespectloos'' ben. (door al die woedeuitbarstingen door hun veroorzaakt)
Nu moet ik verplicht op mijn verjaardag kijken naar die wedstrijd waarbij ze gaan hollen, met kogels gaan gooien, met een speer gaan gooien en gaan verspringen.
Verplicht? Ja. Verplicht.
Ik voel me zo boos, er is iets in mij waardoor ik het heet krijg en het liefst mezelf wil gooien van de flat, al is het maar de 3e verdieping. Ik voel dat ik mijn vuisten span en ik wil mezelf pijn doen, wat ik regelmatig doe. ( tekst aangepast door De Kindertelefoon )
Niemand weet dit, zelfs mijn 2 vriendinnen niet. Niemand.
Ik vind die aandacht niet leuk ik ben ten einde raad, niet normaal, dit gebeurd al 2 a 3 jaar maar dit jaar is het pas echt erg, door die wedstrijden.
Vandaag:
Vandaag was het echt de laatste druppel geweest.
Vandaag weer een wedstrijd van mijn zusje gekeken, OMDAT IK VERPLICHT MET MIJN OUDERS MOET KIJKEN!!!!!!
Later toen ze 2e werd, gingen we vlakbi naar een een of andere kinderboerderij, omdat zij dat wou, en mijn ouders luisterden naar haar omdat ze ‘ kampion’ was en heeft gewonnen.
Er stond een bord met erop ‘ponyritjes, naar recht’ .
Mijn zusje wou wel even kijken dus gingen we daarheen
Daarna kreeg ze een ritje en gingen we weer naar huis.
MAAR TOEN VIEL DE BOM.
mijn ouders zeggen tegen haar: wat zat je goed op die pony! wil je op paardrijles?
zei zei natuurlijk JAAA
Ik werd zo boos, ik wil mezelf gewoon vermoorden, ik wil dood, dit gaat zo niet.
IK WACHT AL 3 JAAR ZODAT ZE ME GAAN INSCHRIJVEN EN DAN GAA ZE HAAR NU METEEN INSCHREIJVEN???
Mijn leven is verkloot door mijn ouders en zusje.
Ik heb geen behoeft meer aan het leven.
Waarom leef ik? Waarom?
Niemand en niets verdient mij.
Ik ga geen hulp zoeken, dat heb ik al een x gedaan en toen werd het erger door mijn ouders.
Nogmaals, ik ga geen hulp zoeken.
Ik wil gewoon dood.
( Tekst aangepast door De Kindertelefoon vanwege forumregel 10. Plaats geen illegale, schadelijke, triggerende en/of choquerende (seksuele) inhoud of links op het forum.
Het gedetailleerd beschrijven van manieren om jezelf pijn te doen kan voor anderen choquerend zijn of juist als trigger werken. )
