Hoi, ik heb een verhaal geschreven over mentale gezondheid. Ik wil hier duidelijk bij zeggen dat ik geen expert ben en ik dit heb geschreven uit mijn eigen perspectief, ik zou het fijn vinden als je dit verhaal wilt lezen en wilt vertellen wat je ervan vind. Het is een lang verhaal dus neem even de tijd. Ik heb 3 vaste vragen waarvan ik het fijn zou vinden als je die beantwoord en dan ook nog je eigen mening erbij.
1.) Herken je iets wat ik in dit verhaal zeg?
2.) Welke leeftijd geeft dit verhaal af?
3.) Als je in deze situatie zit zou dit verhaal je dan kunnen helpen?
Alvast bedankt!
Het leven is nou eenmaal niet altijd leuk, dat weten we allemaal. Maar soms zijn we zo goed in het wegfilteren van alles wat wel leuk is, of dat nu zo goed is betwijfel ik. Wij mensen zijn heel goed in het doen alsof alles goed gaat, terwijl dat meestal niet zo is. Je weet nooit wat er in iemands hoofd omgaat, soms is het ook beter van niet, en als je dan vraagt wat er aan de hand is het antwoord meestal: “Niks hoor” of “Het gaat wel”. Soms moeten we het onder ogen zien dat het niet altijd goed gaat, we moeten leren praten over onze gevoelens. Waarom dat zo’n ding is geworden weet ik ook niet, mensen durven het gewoon niet meer. Maar ik denk dat ik wel iets kan verzinnen. Waar wij mensen nog meer heel goed in zijn is in mensen beoordelen. Iets wat we eigenlijk moeten afleren, want hierdoor durft niemand meer te zijn hoe diegene is. We drukken mensen naar onder. Net als tijdens zwemles, als je dan onder zo’n blauwe mat moet duiken en denkt dat je al boven kan komen maar dat niet zo is. Dat is hoe het gaat in de echte wereld, alleen dan met hoe iemand wilt zijn en hoe iemand zich voelt. Ik denk ook dat we allemaal wel iemand kennen die altijd zijn best doet om andere mensen vertrouwen te geven in zichzelf, maar meestal zijn de mensen die dat doen heel onzeker. Ze proberen jouw de dingen te laten doen waarvan ze weten dat ze het zelf ook moeten doen maar niet durven te doen. Ik denk dat iedereen dat wel heeft, je wilt andere mensen niet dezelfde pijn laten voelen als jij op dit moment. En het is heel leuk en aardig dat je dat doet, begrijp me niet verkeerd, maar probeer het dan zelf ook eens voordat je het andere laat doen. Als jij het zelf durft, weet dat je het kan en het je ook geholpen heeft, laat dan pas andere het ook doen. Want je kan wel leuk andere mensen dingen laten doen waarvan je weet dat jij het ook had moeten doen maar het niet durfde, maar ga eerst zelf die uitdaging aan. Want anders blijf jij vast zitten in die diepe, koude, natte put, waarvan de muren te glad zijn om ze te beklimmen. Maar als de zon gaat schijnen verdampt dat nattigheid en zijn de muren beklim baar. Nu denk je misschien waar komt dit vandaan, ik ga je het uitleggen. De put zijn jouw gedachten en de andere mensen die je omlaag halen, ze duwen je naar beneden om wie je bent en om wat je voelt. De zon zijn de goede dingen die we meestal weg filteren, de zon is dat lichtpuntje dat je motiveert om door te gaan. Bijvoorbeeld je familie, vrienden, ouders of kinderen. Die geven jouw dat duwtje, dat kleine beetje licht dat je helpt om de uitdaging aan te gaan en te gaan klimmen, uit die put waar je zolang in hebt gezeten. En geloof me dat is niet altijd zo makkelijk, maar zolang je doorzet en blijft geloven dat je het kan bereik je die top. Dit klinkt misschien heel dom, maar voor sommige mensen is dit hoe het leven er op dit moment uit ziet. Probeer je is in te leven in hun, probeer eens te kijken of je dit dan wel snapt. Is het dan nog steeds zo dom? Denk erover na, wat voor gevoel geeft dat je? Dat gevoel, dat gevoel dat je nu voelt, is hoe die mensen in die put zich nu voelen. Ze voelen zich hulpeloos, ze hebben het gevoel dat niemand ze kan redden. Als jij dat ene zonnestraaltje kan zijn voor zo’n persoon, wordt dan dat ene zonnestraatje. Je kan oprecht een verschil maken. Misschien groot misschien klein, hoe groot of klein het ook is, het is beter dan niets. Wees die ene schouder waar ze op kunnen uithuilen, wees dat ene oor die kan luisteren naar wat ze te zeggen hebben, wees die 2 armen waar ze in terecht kunnen als ze dat nodig hebben. Ben er voor diegene die dat nodig heeft. Je kan een verschil maken. Als je dit zo leest denk je misschien: ‘Zeur toch niet zo”. En dat snap ik, maar weet gewoon dat je echt wat kan betekenen voor mensen, weet dat je dat ene lichtje kan zijn in dat donkere woud. En wees blij dat je die kan zijn.
Dit is misschien niet jouw verhaal of mijn verhaal, maar wel dat van duizenden andere. Sommige zijn bezig met de tocht naar boven en andere moeten hun lichtpuntje nog vinden. Gevonden of niet je doet er toe en mensen zijn bereid je te helpen. Waar je nu doorheen gaat, daar zou niemand alleen doorheen moeten gaan. “Zelfs in onze donkerste momenten zitten lichtpunten waar je ze het minst verwacht”.
