Hallo, mijn naam is L en ik wil graag over mijn verhaal praten/ mijn verhaal kwijt.

Ik heb tot mijn 10e eigenlijk nooit ergens last van gehad, ik was een vrolijk meisje had veel vriendinnen en hield van kletsen. Ook vond ik toneel geweldig, even een andere rol aannemen. Maar het leven nam voor mij een andere wending, ik stapte mis en ging door mijn enkel, niet veel bijzonders en ik rende gewoon door, maar het begon steeds meer pijn te doen tot op het punt dat het voelde alsof mijn voet in het vuur stond. We naar de fysio gegaan, maar die dacht dat het verstuikt was, maar ik heb al een keer een verstuikte enkel gehad en dat voelde niet zo. Na weken ging het nog niet over, we zijn naar allerlei dokters geweest, maar er werd gezegd het is angst en psychisch je moet er gewoon doorheen bijten terwijl mijn voet ook dik en blauw werd. Ik voelde me onmachtig en dacht dat ik gek was, waarom wilde niemand mij geloven totdat een dokter het eindelijk na 4 maanden herkende; Ik had CRPS (chronisch regionaal pijnsyndroom) de meest pijnlijke aandoening die er is.

Ik was blij en opgelucht eindelijk iemand die het herkende ik ben met spoed naar een revalidatiecentrum gestuurd en heb daar intern gerevalideerd. Ik kon langzaam weer meer met mijn voet, maar jammer genoeg is de pijn niet weggegaan en kan ik nog steeds niet wat ik wil, en ben ik afhankelijk van krukken

Vervolgens wilde ze mij van de een op de andere dag volledig naar school hebben terwijl ik al maanden geen school heb gehad en hiertussen zat nog de zomer vakantie. Dit leek 2 weken heel goed te gaan, maar ik deed alsof.
Ik storte na 2 weken in, ik wou niet meer, ik wou dood. Ik had geen energie meer, kon niet tegen prikkels en begon met automutileren.
Als ik een feestje had of naar de supermarkt ging kon dat maar ik lag 3 dagen daarna dan alleen maar op bed. Ook had ik veel gedachtes over de dood, ik wou slapen en niet meer wakker worden, ik wou rust. Ik kreeg ook behoorlijke paniekaanvalllen en deed mezelf pijn. Bonkte met mijn hoofd tegen de muur en nog meer. Ook het eten ging moeilijker, ik had geen eetlust en veel gedachtes over dat ik het niet waard was. Ik kreeg therapie, maar het hielp niks, werd volledig ondervraagd en daardoor overprikkeld.

Ik was uitgeput wou hulp, maar niet deze. Ik wou zelfs opgenomen worden als dat zou helpen, maar niemand luisterde totdat er eindelijk werd gezegd “We gaan een dagbehandeling voor je zoeken”. Je weet niet hoe blij ik was, eindelijk kwam er hulp. Deze plek dacht dat ze mij wel konden helpen, maar ik kwam er snel achter dat het vooral jongetjes van 8 waren die er zaten en die moeite hadden met emotie regulatie dus er was een hoop geschreeuw en gegooi met spullen terwijl ik totaal niet tegen deze prikkels kon, ik werd nog somberder en de paniekaanvallen werden meer, Niemand begreep me daar en niemand luisterde dat het niet ging daar. Ik voelde me hopeloos. Ik heb hier in totaal 7 maanden gezeten tot ik stopte met eten, de gedachtes over ik ben het niet waard en je mag niet eten waren te groot. Ik kreeg sonde onder dwang daarom ben ik naar een gesloten afdeling gestuurd. Ik vond dit verschrikkelijk, ik wou gewoon naar huis en alles werd onder dwang gedaan ook zaten er veel kinderen met anorexia waar ik naar keek,

Ik leerde veel negatieve dingen en werd nog somberder, ook werd ik echt suïcidaal, heb daar mijn eerste poging gedaan. Ik ging van hulp smeken naar geen enkele hulp meer willen accepteren. Ik ging van stemmen in mijn hoofd over niet mogen eten naar calorieën tellen en alleen maar willen afvallen. Ik kreeg anorexia, ook het automutileren werd steeds heftiger, het werd steeds dieper en het moest constant gehecht worden. Wel heb ik hier geleerd om mijn paniek onder de controle te krijgen en ik heb leren praten, deze mensen begrepen mij wel een beetje. Na 9 maanden gesloten ging ik naar een woongroep 2 uur van mijn huis vandaan. Hierzo ging het ook steeds minder goed na 1 week moest ik met een bloedsuiker van 1,3 met spoed naar het ziekenhuis. Deze ambulance rit zit nog steeds op mijn netvlies gebrand. Dit was wel een heel fijn ziekenhuis en het waren enorme fijne mensen, ik heb voor het eerst hulp gekregen in dit ziekenhuis hoe het hoorde wel had ik veel moeite met de sonde, maar mensen van een psychiatrie hielpen om de sonde te gaan accepteren en zonder dwang te hoeven doen. Hierna ben ik naar de eetstoornis kliniek gegaan. Hier lukte mij het eerst niet en ben ik weer terug naar de gesloten afdeling gegaan, maar dit wou ik niet meer dus ben ik drinkvoeding gaan drinken wel met veel angst en moeite. Ik mocht hiermee naar huis, maar de gedachtes en angsten namen thuis weer de overhand en nu zit ik weer met sonde thuis. Ik ben bang voor wat er komen gaat, want ik mag niet thuis blijven met sonde, maar het lukt niet zonder en ik wil absoluut niet weer naar de gesloten afdeling. Ik ben bang voor wat er komen gaat en ben zo op van alles. Ik weet ook niet meer wat ik moet doen.

Dit was wat ik even kwijt wilde, ik vind het fijn als mensen erover in gesprek gaan of reageren zodat ik erover kan praten. Groetjes L

​​​​​Tekst aangepast door De Kindertelefoon ivm leesbaarheid.

 Onnodige quotes verwijderd