Hoi allemaal. Ik ben hier om mijn (levens)verhaal te vertellen. Het is niet echt heel leuk of zo, dus als je niet tegen verhalen met daarin onderwerpen zoals depressie en zelfbeschadiging kan, lees dit niet.
Ik ben altijd al een beetje anders dan de rest geweest. Als meisje was ik belachelijk groot voor mijn leeftijd, ik viel op meiden… maar wat ik wel altijd was, was sociaal. Ik hield ervan om nieuwe mensen te leren kennen en vooral ook nieuwe vrienden te maken.
Dit bleef altijd hetzelfde, totdat ik naar de middelbare school ging. Ik was om kort samen te vatten, een emotioneel en vooral ook een zenuwachtig WRAK.
Het werd veel lastiger voor me om sociaal te kunnen doen. Iedereen kende elkaar al, behalve ik. Tenminste, ik kende één meisje, Anne. Ze zat bij me op hockey en we zaten zelfs voor paar jaar bij elkaar in het team!
Gelukkig herkende ze mij. Vanaf dat moment gingen we samen bij de kluisjes en we zaten naast elkaar. Uiteindelijk werden we zelfs beste vriendinnen.
Ook had ik nog een andere beste vriendin, die kende ik van Instagram, Nikki. Het ging niet goed met haar. Ze vertelde me dat ze mogelijk depressie kon hebben, want ze hadden een gezondheidstest op hun school gedaan. Ze vertelde me ook dat ze eigenlijk best veel aan zelfmoord dacht.
Zelfmoord?! Dacht ik. Ik wist dat ik daarop moest gaan ingrijpen. Het zou nooit mogen gebeuren.
Ik was er 24/7 voor Nikki. Ik deed er alles aan om haar blij te kunnen maken. De rest van de wereld begon me weinig te boeien. Maar hoe meer ik haar mijn blijdschap en geluk begon te geven, hoe minder ik het zelf had. Voor mij was er maar een missie: haar minder, of zelfs niet meer depressief te maken.
Dit was een hele slechte beslissing van me, maar wat daarna kwam was nog veel erger. Ik voelde me die tijd zo afwezig, verdrietig en ongelukkig, ik moest mezelf straffen voor wat ik me had aangericht! Dus elke keer als ik me zo voelde als dat ik toen deed, zette ik een kras op me arm tot het bloedde.
Het was een tijdje verder. Soms kreeg ik reacties op de krassen op mijn arm. “Mooie krassen” (deze kwam van mijn broer, het deed me heel veel pijn) of “wat is er gebeurd?”. Op die laatste zei ik altijd: “oh, da’s niets.” En ik verstopte ze onder mijn mouwen (ze zaten/zitten namelijk op mijn hand). Maar ja, toch niemand die het uiteindelijk boeide. Anne begon er ook niet meer naar te vragen.
Een tijdje later zat ik met mijn ouders en broer aan tafel. We zaten gewoon te praten, totdat mijn broer iets opviel. “Wat heb je gedaan met je hand?” vroeg hij. Mijn vader pakte mijn hand en mijn ouders keken geschrokken naar me. Ik rende weg naar de badkamer en sloot mezelf op.
Na een tijdje maakte mijn vader de badkamer deur open. Mijn moeder knielde naast me, ik durfde haar niet aan te kijken. “Waarom?” bleef ze herhalen. Ik antwoordde niet.
Mijn ouders haalden me van de badkamer af en lieten me weer terug aan tafel zitten. Mijn moeder ging naast me zitten en mijn vader ging weg. Na een tijdje waarom te vragen, zei ze dat ik haar aan moet kijken.
Ik keek haar aan. Haar ogen waren rood en haar gezicht zat vol met tranen. En dat allemaal door wat ik heb veroorzaakt. Dit gaf me een serieus trauma. En soms heb ik er nog flashbacks van.
Ik durfde niets te zeggen. Ik wou het wel zeggen, maar mijn mond leek dichtgemetseld. Mijn moeder wou een psycholoog proberen te regelen, maar ik zei dat ik het allemaal zelf kon fixen en dat mijn krassen wel weg zouden gaan.
Spoiler, die dingen die ik zei waren beide niet waar.
Oké, de krassen werden inderdaad littekens en ik moet ze nu verbergen met make-up omdat ik me er heel erg voor schaam. Over dat ik het zelf kon fixen had ik een klein beetje gelijk in.
Anne kon me altijd aan het lachen maken en tegen Nikki kon ik alles vertellen, dus na een maand of twee trok mijn depressie weg. Nu heb ik na dat wel paar nieuwe problemen gekregen, zoals faalangst en paniekaanvallen, maar ik was al lang blij dat dat niet 24/7 er was zoals mijn depressie.
Maar alsnog, zit je in zo’n situatie als dat ik zat, ga jezelf niet beschadigen en praat met je ouders, vrienden, je mentor, een psycholoog of een ander vertrouwenspersoon. Je komt hier echt wel uit, geef niet op!
Dank jullie wel voor het lezen van mijn real life story.
