hoi, ik heb deze zomervakantie te horen gekregen dat mijn vader meerdere keren is vreemdgegaan in de afgelopen 25 jaar. de afgelopen 6 jaar had hij een vrouw waarmee hij vast vreemd ging. Mijn ouders zijn nog steeds samen, mijn moeder is ook 1 keer (is mij verteld) vreemd gegaan toen ze er achter was gekomen. Ik wist niet hoe ik moest reageren en had ook niemand om mij heen om er over te praten. Sindsdien ben ik heel erg passief agressief tegen mijn vader en merk ik dat ik sneller boos of geirriteerd raak naar andere mensen toe. ik heb inmiddels met een psycholoog gepraat maar heb niet het gevoel dat dat heeft geholpen. Ik vind het gewoon heel moeilijk om te praten met vrienden of er over te beginnen omdat ik het gevoel krijg dat ik mij dan aanstel of dat het een last is voor hen. Omdat ik hierdoor de afgelopen paar maanden al met niemand heb gepraat, heb ik het gevoel dat het nu te laat is om er nog over te praten of dat ik er te lang mee bezig ben en mij aanstel. Ik weet niet meer hoe ik nog kan of moet reageren, of wat ik nu moet doen.
Bladzijde 1 / 1
Hey,
Is het een idee om er met je eigen ouders over te praten? Misschien begrijpen ze je en zullen ze hun excuses aanbieden. Op die manier is alles opgelost, nietwaar?
Groetjes,
Een Persoon Zonder Naam
Is het een idee om er met je eigen ouders over te praten? Misschien begrijpen ze je en zullen ze hun excuses aanbieden. Op die manier is alles opgelost, nietwaar?
Groetjes,
Een Persoon Zonder Naam
Hoi Geen_Naam,
Ik heb er al met mijn moeder over gepraat. Maar ik vind het heel moeilijk om er over te praten, ik weet niet echt waarom, elke keer dat ik er over wil praten komt er een blokkade in mijn hoofd waardoor ik vastloop en dichtklap, ik weet dan gewoon niet meer hoe ik moet praten of wat ik moet zeggen. Het irritante is dat ik wel veel dingen wil zeggen maar ik weet gewoon niet waar of hoe ik moet beginnen.
Groetjes,
Anoniem
Ik heb er al met mijn moeder over gepraat. Maar ik vind het heel moeilijk om er over te praten, ik weet niet echt waarom, elke keer dat ik er over wil praten komt er een blokkade in mijn hoofd waardoor ik vastloop en dichtklap, ik weet dan gewoon niet meer hoe ik moet praten of wat ik moet zeggen. Het irritante is dat ik wel veel dingen wil zeggen maar ik weet gewoon niet waar of hoe ik moet beginnen.
Groetjes,
Anoniem
Ik heb er al met mijn moeder over gepraat. Maar ik vind het heel moeilijk om er over te praten, ik weet niet echt waarom, elke keer dat ik er over wil praten komt er een blokkade in mijn hoofd waardoor ik vastloop en dichtklap, ik weet dan gewoon niet meer hoe ik moet praten of wat ik moet zeggen. Het irritante is dat ik wel veel dingen wil zeggen maar ik weet gewoon niet waar of hoe ik moet beginnen.
Groetjes,
Anoniem
Ik begrijp dat je vastloopt. Kun je er misschien met vrienden over praten? Zou dat makkelijker voor je zijn? Heb je anders broers of zussen?
Hiya,
Wat moeilijk lijkt me dat..
Het is nooit telaat om er met mensen over te praten.
Echt niet, en naar mijn mening hebben mensen die echt om je geven er geen last van, zij willen ook immers het beste voor jou.
Probeer het misschien langzaam op te bouwen, je begint er een keer over met een vriend of met je moeder.
En dan als je dat stapje hebt gezet is het misschien de volgende keer makkelijker om er over te praten.
Het maakt niet uit hoe lang je er mee wacht, jij mag zelf het tempo bepalen.
Je zou ook misschien een brief kunnen schrijven, net zoals dit bericht dat je geschreven hebt.
Die laat je dan aan je vriend of aan je ouders zien en dan als ze het eenmaal weten is het vast makkelijker om er met ze over te praten.
Ik kan me voorstellen dat je ouders er ook meezitten en het er over willen hebben, aangezien er toch iets is geweest en ze het willen bespreken.
Gewoon doen waar jij je fijn bij voelt.
Ik kan mezelf voorstellen dat ik zelf impulsief zou zijn en er gewoon een keer over zou hebben als er een mogelijkheid komt, maar dat is voor iedereen anders.
Vroeger schreef ik mijn woorden die ik niet kon uiten in gedichten, misschien komt het een beetje dom over, maar dat hielp mij echt en sleepte mij ook door mijn moeilijke tijden heen.
Het hoeft niet te rijmen of 'te kloppen' doe gewoon wat goed voelt.
Op een gegeven moment, kom je er wel overheen.
Dat is misschien 'raar' om te zeggen maar op een gegeven moment weet je dit wel een plekje te geven.
Je kan dat niet forceren, de tijd zal het zeggen.
Psychologen weten ook niet alles, en het is dus ook te begrijpen dat die jou niet heeft kunnen helpen.
Het komt wel goed.
Je bent niet alleen hierin,
praat met mensen erover ook al is dat in het begin moeilijk.
Iedereen heeft soort gelijke dingen meegemaakt en die begrijpen je dus heus wel.
Het komt wel goed!
*een virtuele knuffel van Maii*
(Sorry dat deze reactie een soort opsomming was, als je nog andere vragen hebt stel ze gerust!)
Wat moeilijk lijkt me dat..
Het is nooit telaat om er met mensen over te praten.
Echt niet, en naar mijn mening hebben mensen die echt om je geven er geen last van, zij willen ook immers het beste voor jou.
Probeer het misschien langzaam op te bouwen, je begint er een keer over met een vriend of met je moeder.
En dan als je dat stapje hebt gezet is het misschien de volgende keer makkelijker om er over te praten.
Het maakt niet uit hoe lang je er mee wacht, jij mag zelf het tempo bepalen.
Je zou ook misschien een brief kunnen schrijven, net zoals dit bericht dat je geschreven hebt.
Die laat je dan aan je vriend of aan je ouders zien en dan als ze het eenmaal weten is het vast makkelijker om er met ze over te praten.
Ik kan me voorstellen dat je ouders er ook meezitten en het er over willen hebben, aangezien er toch iets is geweest en ze het willen bespreken.
Gewoon doen waar jij je fijn bij voelt.
Ik kan mezelf voorstellen dat ik zelf impulsief zou zijn en er gewoon een keer over zou hebben als er een mogelijkheid komt, maar dat is voor iedereen anders.
Vroeger schreef ik mijn woorden die ik niet kon uiten in gedichten, misschien komt het een beetje dom over, maar dat hielp mij echt en sleepte mij ook door mijn moeilijke tijden heen.
Het hoeft niet te rijmen of 'te kloppen' doe gewoon wat goed voelt.
Op een gegeven moment, kom je er wel overheen.
Dat is misschien 'raar' om te zeggen maar op een gegeven moment weet je dit wel een plekje te geven.
Je kan dat niet forceren, de tijd zal het zeggen.
Psychologen weten ook niet alles, en het is dus ook te begrijpen dat die jou niet heeft kunnen helpen.
Het komt wel goed.
Je bent niet alleen hierin,
praat met mensen erover ook al is dat in het begin moeilijk.
Iedereen heeft soort gelijke dingen meegemaakt en die begrijpen je dus heus wel.
Het komt wel goed!
*een virtuele knuffel van Maii*
(Sorry dat deze reactie een soort opsomming was, als je nog andere vragen hebt stel ze gerust!)
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
