Skip to main content

Hoi, Mijn vader had een paar weken geleden heel erg last van zijn kaak en hij dacht dat hij een gaatje had in z’n kies. Dus hij gaat naar de tandarts en die zag dat hij geen gaatje had. Toen heeft hij verschillende tests gedaan en is hij erachter gekomen dat hij lymfeklierkanker heeft. Een week geleden hebben mijn ouders dit aan mij en mijn zusje verteld. Hij moet iedere 21 dagen een chemokuur met daarin 5 verschillende  medicijnen. Die moet hij 6x. Daarna moet hij nog  2 chemo kuren moet met in ieder 1 medicijn. Hij is na iedere chemo ongg 2 weken ziek en daarna heeft hij 1 week herstel. Het kan ook dat er langer moet zitten tussen de kuren maar dat ligt eraan hoe ziek hij is en hoe snel hij hersteld. Maar we zijn dus minstens 6 maanden bezig om het weg te krijgen en in de tussentijd is hij eigg alleen maar ziek. Aangezien de chemo kuren de kanker cellen weghalen maar ook de goede cellen, word hij er dus steeds zieker van. Hij gaat het bijna zeker wel overleven aangezien het vroeg is ontdekt maar het is gwn heel kut.

Daarbij heb ik ook een hele lieve vriendin, maar zij vindt het heel moeilijk om erover te praten, terwijl ik dat juist wel heel graag wil, maar ik vind het niet chill om er met haar over te praten aangezien zij er amper reactie op geeft, snel overgaat op iets anders en sowieso doet alsof het een hele normale tijd is terwijl ik me echt niet fijn voel enz. Ik heb het wel tegen andere vriendinnen al verteld en met hun kan ik er met de meeste wel goed over praten, maar ik zou het natuurlijk het liefst met m’n beste vriendin over kunnen hebben, maar ik vind het ook heel moeilijk om er met haar over te beginnen aangezien zij er niet over wil praten.


ook weet ik niet of ik het wel of niet en hoe tegen de hele klas moet vertellen. Ik heb het nu tegen 8 vriendinnen verteld in totaal waarvan er 5 in mijn klas zitten. En 1 woont heel ver weg dus daar heb ik alleen cc mee op snap en heel af en toe spreken we af. Maar ik ben wel een beetje bang over de reacties van de mensen uit mijn klas, vooral van die van de jongens want zij plagen mij (het is geen pesten) wel eens en ik ben bang dat ze het niet srs  nemen. Ook ben ik sws best wel aanwezig in de klas dus ik zou echt niet weten hoe het zou zijn als de hele klas in eens zo iets gevoeligs van mij weet. Mijn mentor had al gezegd dat zij het ook wel in de mentor les zou willen zeggen (laatste uur van vrijdag) of dat ik het zelf dan zou kunnen zeggen maar ja ik weet het gwn echt niet.

 

ik ben trouwens 14, een meisje en ik zit in de 2de

alvast bedankt als je dit hele verhaal hebt gelezen het is best veel I know.
Heeft iemand hier ervaring mee of tips want ik kom er niet echt uit haha.

xxx

Hey! Ah dat is echt schrikken, veel sterkte hiermee en dat het goed mag komen!! 

Misschien is dat van je mentor een goed idee, want het is een heel serieus iets en geen reden voor sommige jongens om je mee te plagen, en je hoeft je helemaal niet te generen als je dit samen met je mentor doet. Iedereen zal dan zeker begrijpen dat het echt is en jou steunen. Ik kan me niets anders voorstellen.  En je vriendin kun je misschien eens een brief schrijven waarin je het uitlegt? En als zij het moeilijk vind om er over te praten dat ze misschien wel schriftelijk of in elk geval op tekst wil reageren? Sommige mensen vinden dat makkelijker dan rechtstreeks praten. En misschien is er iemand anders waar je goed mee kunt praten. Nouja zomaar een ideetje. In ieder geval alle sterkte en beterschap voor je vader!

Liefs Tover xxx


Hoi @A.non.iem ,

Wat heftig!

Lastig van je vriendin. Misschien kan je een brief schrijven aan haar? Dan kan ze er even over nadenken hoe ze je kan steunen. Als ze het er dan nog niet over wilt hebben kan je het het beste loslaten en hij andere vriendinnen kwijt, ik snap dat dat rot is, maar als zij je niet kan steunen heeft het niet zoveel zin.

Ik zou het wel tegen je klas zeggen, dit is echt niet iets om je mee te plagen , en als ze dat toch doen moet je dat tegen je mentor zeggen.

Veel sterkte!


Hoii,

Wat moeilijk…

Ik weet hoe het voelt, mijn moeder heeft ook kanker gehad, gelukkig is weer beter..

Probeer in kleine stapjes te denken, bijvoorbeeld alleen tot de eerstvolgende chemokuur. Anders wordt alles zo veel.

En praat er alsjeblieft over, is maakt niet uit met wie, met je ouders, met een leraar met een vriendin. Ik snap jou vriendin ook wel, dat ze het lastig vind, wat @Tover01  en @Jesse_6567 ook al zeggen, je kunt een brief schrijven.

En als je je rot/verdrietig voelt huil gewoon! En ga het niet wegstoppen want dan krijg je er later last van…

Ik zou het trouwens gewoon tegen je klas vertellen, is heel lastig, maar dan begrijpen ze dat je af en toe er niet écht bij bent enzo.

In ieder geval: heel veel sterkte!!!!


Reageer