Hoi, ik ben een jongen van 15 jaar oud en dit is de 2e keer dat ik mijn verhaal deel op dit account, dit keer wat duidelijker.
Het begon allemaal in de 2e klas (vorig schooljaar). Onze aardijkskunde docent had een proefwerkcijfer per ongeluk als so op magister gezet (dus i.p.v 3×, telde het 1× mee). Ik stelde in de groepsapp voor om de docent een mail te sturen, de meesten hadden een onvoldoende dus hun zeiden allemaal dat ik het niet moest doen omdat ik anders problemen zou krijgen. Heb het toch gedaan want ik had eindelijk weer is een voldoende voor aardrijkskunde. De volgende ochtend komen er een paar naar me toe van dat ik het echt niet moet mailen. 2 lesuren later had die docent het aangepast en toen brak de hel los. Ik werd uitgescholden "krijg toch reknak" (draai reknak maar om) en door andere dingen. Iedereen haatte me toen, zelfs mijn 2 vrienden want hun hadden ook een onvoldoendr. Die middag na school had ik het tegen mijn ouders verteld en die hadden een mail naar mijn mentor gestuurd en uiteindelijk was het tijdens de mentorles opgelost. Ik voelde me niet echt veilig en fijn in de klas maar het was te doen, uiteindelijk deden ze weer wat "normaler" naar me. Aan t einde vandt schooljaar had ik een meisje ut mijn klas geappt dat ik haar leuk vondt, ik had eidelijk de moed gekregen om het haar te vertellen. Ze wees me af, maar ze beloofde het wel aan niemand door te vertellen toen ik dat zei, ze had al wel aan een vriedin doorverteld maar die zou het niet doorvertellen. Begin dit schooljaar hoorde ik mijn naam achter me, toen ik goed luisterde wist ik direct waar het over ging. Ik negeerde het maar toch voelde ik me er rot door, al helemaal toen ze allemaal dingen aan mij gingen vragen en dingen tegen me zeggen "jij vind toch .... leuk" "ik heb gehoord dat je .... leuk vind" allemaal dat soort dingen. Super irritant. Toen begon het, ik voelde me voor het eerst (zover ik kan herinneren) echt somber. Die dingen die het schooljaar daarvoor naar me werden geroepen kwamen ook weer terug naar boven. Na school ging ik altijd naar mijn kamer, zette ik sad muziek op en ging ik maar wat liggen denken op mijn bed "waarom ik?" "Wat heb ik fout gedaan" "waarom voel ik me zo?". Ik kon me minder goed concentreren tijdens het leren voor toetsen, wat niet echt positief was voor mijn cijfers. Ik begon me te snijden, het zorgde voor een soort beter gevoel, het is heel lastig uit te leggen. Na zo'n anderhalve week had ik op mijn instagram story gezeg dat ik me somber voelde en wat een van de redenen is. Hun hadden het allemaal gelezen, eentje bood zijn excuses aan. De rest niet. Ik voelde me 2 dagen later ongeveer weer "normaal" de week van oud en nieuw kwam het sombere gevoel weer. Weer luisterde ik sad muziek en sneed ik mezelf om me beter te voelen. Na zo'n week voelde ik me weer "normaal". En nu is het weer raak. Ik ben me ook weer aan het snijden. Ik haat mezelf. Ik heb dit nooit tegen iemand die ik in het echt zie gezegd, ik wil niemand ongerust maken. Dus ik probeer me "normaal" te gedragen bij anderen in de buurt. Ik haat mezelf. Elke keer dat ik me somber voelde gaf ik mezelf ook de schuld, dat is het ook, ik had nooit die mail moeten sturen. Ik had dat meisje nooit moeten appen dat ik haar leuk vond. Ik haat mezelf en dat is allemaal mijn schuld. Ik heb soms ook gedachten dat ik er beter niet kan zijn.
Bedankt voor het luisteren naar mijn lange verhaal, het boeit vast toch niet.