Heyy allemaal,
Ik moet gewoon iets kwijt. Ik kan het tegen niemand zeggen omdat ik het idee heb dat ze me toch niet gaan begrijpen en vaak gaan de problemen ook over hun. Trouwens sorry als er spellings fouten in zit maar ik heb dyslexie.
Ik zou mezelf een soort van voorstellen. Ik ben een meisje van 14 jaar en ben 174 cm lang. Ik zit in de 3de. Ik heb op school niet heel veel vrienden en ben ook zeker niet populair.
Ik heb 2 jaar lang met 3 dezelfde vrienden in de klas gezeten maar dat ging ook niet zo goed. In het eerste jaar van de middelbare school kreeg ik een vriendin. Zij werd echt alles voor me. Ik hield zo veel van haar dat ik haar gewoon niet meer kwijt wou raken. We deden alles samen. Ik vertelde alles aan haar, en we gingen alleen maar met elkaar om. Maar toen ik weet niet precies wat er gebeurde maar ik werd minder belangrijk voor haar. En dat vond ik zo vervelend want zij ging vervolgens met andere mensen om terwijl ik niemand anders had. Omdat ik alles met haar deelde heb ik ook een paar keer aangegeven van ik voel me er niet echt bij betrokken waarop zij weer antwoorde van '’Sorry het spijt me heel erg ik zou het niet meer doen, ik zou er meer op letten'’. Maar keer op keer gebeurde het weer. En toe heb ik uiteindelijk gezegd van ik wil niet verder zo.
Terwijl ik opzoek was naar andere vriendinnen had zij al weer vrienden gemaakt. En wat ik nog vervelender vond was dat het leek alsof het haar niet boeide. Ze me nooit mocht, alsof ik er nooit voor haar was geweest. Maar ik heb dat achter me gelaten.
Ik had gelukkig een paar leuke meiden ontmoet in mijn klas na dat dit allemaal was gebeurt. Maar die waren al vrienden omdat het jaar al een half jaar verder was. Ik kwam er zomaar tussen. Hier weet ik eigenlijk niet zo veel meer van.
Toen in de 2de kwam ik met veel dezelfde mensen in de klas inclusie mijn vriendinnen en dat andere meisje waar ik eerst bevriend mee was. Als ik dat meisje elke keer zag werd het steeds ongemakkelijk tussen ons. De 3 vriendinnen waar ik bevriend mee was geworden, daarvan werden 2 van die vriendinnen steeds closer. Daar had ik eerst geen problemen mee maar uiteindelijk moet ik alles doen met dat meisje dat over was. Ik weet niet of jullie het nog volgen maar goed. Maar ik vond haar een beetje apart ofzo. Het 2de jaar ging wel snel voorbij.
In het 3de jaar (dit jaar dus) ging ik naar een ander niveua toe omdat ik het anders niet meer ging redden. Ik weg bij mijn vriendinnen in de klas. Ik hoopt heel erg dat ik miss andere vrienden zou maken. En dat gebeurde ook. Ik werd bevriend met 2 meisjes die elkaar al kende. Het leek voor een lange tijd goed te gaan totdat ze intressen bij mij weg ging en mij een soort van gingen gebruiken ofzo. Ik was/ ben een soort Backup voor hun. Als de ene niemand heeft gaan ze naar mij toe en als ze dan weer samen zijn lijkt het alsof ik niet besta. Als de ene een rekenmachine nodig heeft vraagt ze het gelijk aan mij, terwijl ik heb zelf ook nodig heb(Ik ben niet hebberig ofzo hoor maar ze gaat er altijd over zeuren als ik het niet geef). Ik weet gewoon niet zo goed meer wat ik nu moet. Want ik heb niet veel contact met mijn vriendinnen in mijn vorige klas. Die meiden van mijn klas hebben elkaar dus die hebben mij niet nodig behalve als de andere er niet is. Dus eigenlijk sta ik er alleen voor. In de klas ben ik eigenlijk ook niet een soort van welkom veel mensen lachen me uit als ik bijv. gewoon iets doe. Bij gym moesten we bij een spel steeds andere groepjes maken en toe moest ik bij iemands anders dan die soort van vriendinnen. En toen hoorde ik achter me'’ ik wil niet bij haar in het team'’. En toen vroeg me echt af van wat doe ik nou weer verkeer. IK ben me al anders gaan gedragen in de klas omdat ik anders raar zou overkomen. En dan moet ik me weer gaan veranderen voor hun ofzo. Ik raak mezelf gewoon kwijt. Ik heb geen zin meer in school geen zin meer om mijn favorieten sport te doen geen zin meer om thuis te zijn geen zin meer om bij mijn favorieten mensen te zijn omdat ik me afvraag of ik wel goed genoeg ben.
In de tussentijd dat dit allemaal gebeurde zat ik ook op een sport. Ik vond het super leuk en had een vriendin gemaakt. Ik had bij mijn sport 2 vriendinnen de ene die ik dus had leren kennen en de andere kende ik nog van de basis school. Het was altijd echt super gezellig. In deze sport heb je partners. Of je was met z'n 2en of met z'n 3en. Ik ben altijd al met z'n 3en geweest samen met die vriendin die ik had leren kennen. We noemen haar ff Sara. Sara is echt alles voor me. Ik dacht dat ik dat ook voor haar was, omdat we het altijd super gezellig met haar heb. Maar de laatste tijd heb ik het iedee dat ze geen vrienden met mij wil zijn. Als of ze alleen wil dat we sport maatjes zijn ofzo. Het is lastig om uit teleggen. Ze skipt me gewoon overal op, als ik haar een appje stuur zie ik dat ze online is maar dan reageert ze niet. IK was eindelijk blij dat ik iemand had om alles tegen te zeggen omdat ik dat niet had. En nu gaat er gewoon weer iemand uit me leven ofzo. Ik moet alles inhouden en mezelf moed inpraten, omdat ik anders niet meer verder kan. Ik wil ook niks meer tegen mijn ouders zeggen over wat er in mijn leven omgaat want ze gaan het gewoon 100 procent niet begrijpen. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik heb niemand meer en als ik iets zeg tegen iemand dat lijkt het hun helemaal niet te boeien over wat ik zeg. Terwijl als hun iets tegen mij zeggen dat heb ik alle aandacht op hun. Soms wil ik hier gewoon niet meer zijn. Ik voel me steeds zwakker worden. Ik probeer niet op te geven, al vanaf het eerste jaar op de middelbare school. Iedereen zegt dat ik wel een keer vriendinnen ga maken die mijn hele leven bij mij gaan blijven. Elke keer denk ik'’ Dit worden die vriendinnen'’ maar elke keer gaat het mis. Elke keer maak ik verkeerde vrienden. Ik ben er klaar mee. Ik probeer om niet meer super close met Sara te worden maar elke keer hecht ik me weer aan haar omdat ze zo geweldig is. En elke keer verlaat ze me weer. Ik zit niet samen met haar op school. soms zie ik tiktoks dat ze het super gezellig heeft met een vriendin van haar. En als ik dat zie wordt eik welke keer weer verdrietig had ik dat maar. Had ik maar iemnd die an me hielt waarbij ik alles kon verteleen. Ik denk dat ik te jalours ben op mensen ik wil er mee stoppen maar het lukt niet.
Kan iemand alsjeblieft helpen.
Trouwens sorry voor de lange tekst.
XOXO
neem alleen dus alle tips en adviezen met een korreltje zout, ik ben niet echt een expert op dit gebied.
Ik neem eigenlijk aan dat de meeste mensen eigenlijk helemaal niet zo veel om anderen geven omdat ze te veel bezig zijn met zichzelf, wat bestwel triest is. Het is wel fijn dat je die karakter eigenschap niet hebt en daar kan je zeker trots op zijn. 
