Hi allemaal,
ik heb sinds maart dit jaar een baantje waar ik niet zo blij mee ben. Het is in de bloemen waar ik plantjes in aarde moet steken, van 6 tot 3. Ik heb er geen vrienden en iedereen is ouder dan ik. Elke dag voordat ik naar mn werk moet moet ik huilen omdat ik niet wil. Ik kan niet slapen en dat maakt het alleen maar erger. Ik wil stoppen maar dat is lastig want ik heb geld nodig en alles andere is ver weg.
Ik heb in mei al een keer problemen gehad met wat mentale dingen. Daar heb ik gesprekken voor gehad met het ggz, en die waren eindelijk klaar maar nu hebben mijn ouders weer een mail gestuurd omdat ze ongerust zijn…
afgelopen vrijdag, de dag voordat ik naar werk moest, raakte ik in paniek. Ik ging liggen in bed en kreeg hoofdpijn en als ik dacht aan werk ging ik hyperventileren. Ik ging huilend naar beneden waar mijn vader nog achter zijn computer zat. Ik heb me afgemeld voor de volgende dag dus ben niet gegaan… alweer niet… ik heb me al zo vaak afgemeld voor deze rede. Ze haten me daar. Mijn ouders zijn ook teleurgesteld in me.
ik snap het ook niet want waarom ik? Waarom kan ik niet als elk ander normaal naar werk? Waarom heb ik zoveel paniek? Als ik er nu aan terugdenk stel ik me zo aan…
een andere baan is ook niet echt een oplossing want dan begin ik opnieuw en dat is eng. Ik denk niet dat dit dan zal stoppen… het liefst stop ik helemaal met werk maar dat is ook weer geen oplossing. Ik weet het niet meer.
