Al die opgekropte gevoelens moeten er idd misschien eens uit. Wat AnnoJongen zegt, praten helpt. Dat lucht erg op.

Hoi

Mijn deelneming bij het verlies van je hond en je oma. Da’s inderdaad niet niets om te verwerken, zeker als je ze zo plots verliest. Zoals hierboven aangegeven werd helpt praten, ook als je dat maar spannend lijkt. 

Je zou een manier kunnen bedenken waarop het praten makkelijker voor je wordt. Vraag je gesprekspartner bijvoorbeeld om rug aan rug te gaan zitten; op die manier zie je elkaar niet. Vind je het dus vervelend om gezien te worden wanneer je huilt, zou het je kunnen helpen om elkaar niet aan te kijken tijdens het praten. Niet dat er iets mis is met huilen hoor; ik zoek maar naar een manier waarmee praten voor jou minder eng wordt. 

Stel, je durft een gesprek aan, heb je dan een idee bij wie je terecht zou kunnen? Een vriend(in), familielid, vertrouwenspersoon op school, trainer? 

Als je praten maar niets vindt, zou je een brief kunnen schrijven. Die brief kan je aan een vriend(in), familielid of wie dan ook geven, of je geeft de brief aan niemand. Je zou ‘m bijvoorbeeld zo kunnen schrijven dat je de brief aan je oma of aan je hond richt. Eventueel kan je de brief dan neerleggen bij hun laatste rustplaats, en haar eventueel voorlezen. 

Misschien ben je wel geholpen met een gedenkhoekje voor je oma en hond. Maak bijvoorbeeld maar een gedenkhoekje op de plek waar je hond zijn mand had, of richt de vensterbank in met een kaarsje en foto van je oma. Op die manier heb je een vast plekje om herinneringen op te halen. 

Gr. Kenshin