hoi, ik ben een meisje van 14 en ik ben het zo niet eens met mijn moeder.
we beginnen met het ding dat het laatste is gebeurt.
ik had net rode kruis les en er werd gevraagd wie de cursus wandelletsel wou. dat houd in dat je mag blaren prikken. iedereen stak de hand omhoog en ik wou niet dus ik stak hem niet omhoog. ik kijk mijn moeder aan en zij kijkt mij aan zo van: jij gaat die cursus doen. dus ik doe met tegenzin mijn hand omhoog. zij heeft 1 reden waarom ik het moet doen en ik heb meer redenen om het niet te doen. hier komen ze
reden van moeder:
- je kan altijd een slachtoffer hebben met wandelletsel
mijn redenen:
- ik wil geen voeten aanraken van mensen
- ik heb geen interesse in die cursus
- ik heb het druk met school dingen onthouden
- ik ben niet in de goeie mood ervoor
- ik heb echt niks met volwassenen behandelen.
met wie zijn jullie het eens bij deze?
nu de volgende.
ik heb jaren de droom om kinderarts te worden. daarvoor moet ik door naar de havo (ik zit nu op TL). vorig jaar is het me niet gelukt om naar havo door te stromen. mijn moeder blijft mij pushen van dat ik naar havo moet. het lukt mij gewoon niet om te leren en ik krijg daar ook geen hulp bij dus ik heb nu ook al 4 onvoldoendes van de 12 cijfers. ik krijg ook niet de hulp die ik nodig heb bij reken dingen want zodra er 3 getallen komen te staan beginnen de cijfers te draaien en hebben ze geen betekenis meer voor mij.
ik was laatst in huilen uitgebarsten en ik zat dus de hele tijd in mijn hoofd dat niemand zag hoe hard ik mijn best deed en dat iedereen alleen maar de punten aanwijst waar ik iets fout doe. ik heb vaak het gevoel dat ik niks goed doe. als ik een onvoldoende krijg dan krijg ik vaak een paar minuten later een berichtje van mijn moeder dat het erg jammer is van het cijfer, maar als ik een voldoende krijg dan krijg ik geen berichtje of complement.
zijn jullie het eens met mijn moeder dat ik gewoon niet hard genoeg mijn best doe of niet?
ik kan zo wel meer voorbeelden noemen maar dit is eerst goed zo.
