Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. Mijn moeder was al jaren depressief, deed niks meer, en liet letterlijk alles aan mijn vader over. Hij werkte, deed het huishouden, zorgde voor mij en mijn broertje, en voor haar. Terwijl zij hem maar uit liep te maken voor rotte vis. Daarbovenop had/heb ik ook mijn problemen en mijn vader trok alles niet meer en sloeg mij. Vlak na de scheiding is mijn moeder opgenomen in een gesloten psychiatrische instelling voor twee jaar. Zelf zegt ze dat ze alleen depressief was, maar mijn vader zegt dat ze ook hallucinaties heeft gehad, en ze heeft erg veel moeite met simpele dingen te begrijpen, zo erg dat het moeilijk is om met haar een gesprek te voeren.
Na de scheiding ben ik bij mijn vader blijven wonen, die kreeg na een tijd een nieuwe vriendin en uiteindelijk escaleerde de situatie en sloegen ze mij en scholden mij uit, en mishandelden ze me emotioneel. Op gegeven moment ben ik bij mijn moeder gaan wonen toen ze weer uit de instelling kwam.
Mijn moeder heeft me bang gemaakt voor mijn vader en als het gesprek ook maar even over mijn vader ging, ratelde zij alweer alles af wat hij haar ooit heeft misdaan (compleet negerend dat hij zo'n tien jaar voor haar heeft gezorgd, non stop). Ik werd zo bang voor mijn vader dat ik kokhalzend op de fiets naar zijn huis zat, en heb hem uiteindelijk een jaar niet gezien.
Ik weet nog dat ik op gegeven moment mijn profielkeuze moest doen, en dat mijn vader me (voordat ik hem niet meer zag) aan had geraden om economie te kiezen, omdat je daar veel mee kan. Dat klonk goed, en ik zou ook niet weten wat ik anders zou kiezen. Nu hoefde ik in elk geval 1 keuze minder te maken, dus ik vrolijk aan m'n moeder vertellen dat ik dat nu al wist. En ze flipte helemaal, zeggen dat ik dat niet mocht kiezen omdat hij niet met haar had overlegd en het mocht echt niet, helemaal niet. Ik flipte ook compleet, ik wist niet meer wat ik moest doen, ik had net gehoord dat dit vak goed was om te kiezen omdat je er veel me kan, en dan mag het niet? Ik ben heel erg boos geworden, geschreeuwd en gescholden, zij terug naar mij. De buren hebben de politie gebeld en ze zijn binnen geweest. Mijn moeder wou eerst de deur niet open doen, en toen zouden ze hem intrappen. Toen heeft ze toch maar open gedaan. Hoe fucking dom voelt het om aan een politieagent uit te leggen dat alles wat er aan de hand is, is dat ik een vak wil kiezen voor school, wat ik niet mag van mijn moeder omdat mijn vader het me heeft aangeraden?
Ik kwam er later achter dat mijn moeder hier over heeft getweet, serieus. Als de politie een huis binnengaat waar kinderen zijn, moet er een melding gedaan worden bij Veilig Thuis, oftewel super logisch. Mijn moeder vond dat blijkbaar niet zo, en heeft getweet naar 'jeugdzorgproblemen' ofzo op twitter, dat de politie onze deur wou intrappen omdat ik een angstaanval had en dat ze een melding naar Veilig Thuis gedaan hebben. Ze gaat dus serieus zielig lopen doen op Twitter terwijl ze mij gewoon emotioneel mishandelt, want die schreeuwpartijen over mijn vader kwamen regelmatig voor, ook met politie.
Omdat ik veel school miste, heeft mijn school de schoolarts ingeschakeld, en die zag wel dat er niet alleen met mij iets mis was, maar ook met mijn moeder. Daarop heeft mijn moeder geen toestemming meer gegeven voor afspraken met hem, en op internet dingen over hem opgezocht om mij bang te maken voor hem.

Ik werd niet alleen bang voor mijn vader, maar ook bang voor school, ik was eigenlijk altijd bang/angstig en misselijk toen ik bij mijn moeder woonde. Uiteindelijk ging ik ook niet meer naar school, heel jammer, ik deed atheneum 3 en had leuke klasgenoten. Ik ben eerst een jaar blijven zitten maar dat hielp niet met naar school gaan.
Ik ben een half jaar 'opgenomen' geweest in een 'open'(op vrijwillige basis) jeugdkliniek om te kijken wat er nou precies met mij aan de hand was, ik heb de diagnose hechtingsproblematiek en autisme gekregen, bovenop de angststoornis die er al was. Toen ben ik naar het speciaal onderwijs gegaan, wat al vanaf het begin niets voor me was. De hele dag in hetzelfde lokaal zitten, met je neus in je eigen werk, is niks voor mij. Ik heb misschien wel autisme, maar ik heb zelf wel de behoefte aan sociaal contact en vrienden. Rond die tijd was ik ook heel erg oververmoeid, zo erg dat ik moest overgeven etc. Dus dan lukt school ook niet goed.
De begeleiding in de kliniek zag ook heel duidelijk dat er bij mijn moeder iets niet klopte. Ze konden nauwelijks zinnige gesprekken met haar voeren, ze wilde dat haar psychiatrische problemen uit mijn behandelplan werden gehaald, waar ze in stonden omdat ik er ook veel last van had, van wat er nu gebeurde maar ook van vroeger. Dus ze zegt eigenlijk dat ze voor niks twee jaar op een gesloten afdeling heeft gezeten, alsof iemand dat gaat geloven. Ook is ze een keer naar de kliniek gekomen toen ze een 'pilletje teveel op had'(blijkbaar heeft ze krachtige kalmeringsmiddelen in eigen beheer, heeeel vreemd als je 'geen psychiatrische problemen hebt') en ze kwam zwalkend en haspelend binnenlopen. Wou ze nog naar mijn kamer komen ook, op d'r kont de trap op, tree voor tree. Ik ben gaan huilen en heb geschreeuwd dat ze weg moest gaan, en ze begreep het niet. Ik dacht dat ze weer had gedronken, dat deed ze vroeger, maar ze legde later pas uit van dat pilletje.
In die kliniek werd duidelijk dat ik niet meer terug naar huis terug kon, welke ouder dan ook, dus ben ik op een groep gaan wonen.
Nu heeft mijn moeder nog steeds heel veel invloed op me. Je kan geen normale app gesprekken met haar voeren en ze maakt me altijd boos. Ook geeft ze ook altijd af op mijn vader, dingen als 'IK heb mijn dochter NIET gedumpt'(alsof hij dat wel heeft gedaan toen ik bij haar kwam wonen) en dat hij mij heeft mishandeld vroeger. Ook bemoeit ze zich met alles, met school, met hulpverlening, dwarsboomt gesprekken, steekt overal haar neus in. Mijn broertje had ook problemen en mocht van haar niet met de schoolarts praten.
Soms doe ik wel leuke dingen met mijn moeder maar er komt altijd een moment waarop ze me weer kwetst. Ik was met haar naar een museum geweest, en een week later vond ik die klote tweets over de politie en veilig thuis. Ze ziet niet in wat ze met me doet, of ze wil het niet zien. We waren aan het bellen toen ik ze vond, ik begon ze voor te lezen en ben heel kwaad op haar geworden, ze hing op en ging ze mij appen.
Ik ben boos geworden en gezegd dat ze mij niet mag gebruiken voor haar online activisme (dat doet ze op twitter, dat ik daar niet aan mee wil doen.
Toen ging ze zeggen dat ik hele nare dingen aan het zeggen was omdat ik overstuur was, en dat dat niet erg was.
Zo kleinerend, alsof ik een idiote kleuter ben. Ik ben heel boos geworden, gezegd dat die melding bij Veilig Thuis terecht was, en zei zij dat ze mij nooit wat had gedaan. Fysiek niet, mentaal zeker wel. En ze ging zeggen dat ik maar met de politie mee had moeten gaan, als het zo erg was. 'En nu heb je niks meer te zeggen he, nu wordt het lastig'.
Ze heeft alles van mij afgepakt. School, en daarmee mijn vrienden, en mijn vader, zijn gezin, en zijn familie.
Ik zie mijn vader nu wel weer regelmatig maar durf nauwelijks tegen hem in te gaan, ik vermijd alle conflicten, en de stress loopt op omdat ik hem en mijn stiefmoeder alleen maar wil pleasen, en dat kan niet.
School loopt nog steeds niet, ik doe nu TL i.p.v. atheneum, en ik haat het speciaal onderwijs en ik haat mijn klas en mijn docenten die me niet begrijpen en dingen opdringen.
En ik haat mijn moeder dat ze me mijn toekomst heeft afgepakt. Maar ik weet niet hoe ik nu verder moet, want als ik er voor kies om geen contact meer te hebben, zie ik mijn familie ook niet meer, geen opa en oma, geen tantes en ooms en nichtjes.
Ik weet echt niet meer hoe ik verder moet.