hoi ik ben een meisje van 14 en mijn leven is sinds ik al heel jong ben heel fucked up( met heel jong bedoel ik dat toen ik 6 was ik al helemaal in familie drama werd meegesleurd en ik toen moest kiezen tussen me vader of opa en oma) de afgelopen twee jaar is mijn mentale staat echt heel slecht geworden. ik ga nu even vertellen een paar dingen die zijn gebeurd die een hele grote impact op mij hebben gemaakt het zijn best lange verhalen met veel details dus je kan dat ook gewoon overslaan.
van de 2e tot de 3e ben ik van school gewisseld (ik zit nu in de 4e btw) toen ik weg ging moest ik mijn beste vrienden ever achterlaten maar het is maar beter dat ik dat heb gedaan want ik en mijn kleine groepje vrienden werden erg gehaat door mensen op onze school omdat: ik een relatie had met iemand en toen het uitging ging hij allemaal roddels over mij verspreiden en omdat mijn vriend gay is. (ik zat op een school met enorm veel Marokkanen en ik heb echt geen probleem met Marokkaanse mensen begrijp me niet verkeerd maar hun geloof accepteert gay zijn niet en dus gingen ze mijn vriend pesten dus vandaar) en mijn andere vriendin had ruzie met een andere ex vriendin van haar die haar het leven ook moeilijk maakte en daarmee ons ook. wauw dat was een lang verhaal voor zo een klein stukje van me leven anyway waar het om ging is dat hun verlaten me enorm veel pijn deed omdat ik bang was dat we elkaar zouden verliezen maar gelukkig zijn we nog steeds besties. ding 2 in die zomervakantie van de 2e tot 3e gingen ik mijn vader en stiefmoeder ( en broer en nog een vriendin van mij maar dat boeit wat minder erg) op vakantie naar ibiza. maar mijn ouders (vader en stiefmoeder dus in dit geval) hadden voor deze vakantie al regelmatig ruzies maar ze hadden me belooft dat het anders zou zijn op vakantie maar dat was niet zo. op de vakantie hadden ze alleen maar ruzie die tot vechten aan toe gingen. een herinnering die nooit uit me hoofd zou gaan hiervan was dat na een avond lang ruziën me vader sorry kwam zeggen tegen mij en toen zei ik van het is niet jou schuld (mijn stiefmoeder is een onwijze trut sorry dat ik het zeg maar ze is bijna nooit aardig als ze niet heeft gedronken en word om de meest kleine dingen helemaal boos tegen mijn vader dat ik super zielig vind) en toen begon mijn vader keihard te janken dus ik stond daar als 13 jarige met mijn vader keihard huilend in mijn armen en hij was zo van ik weet niet wat ik moet doen moet ik dr scheiden en al dat soort dingen zei hij. daar op die vakantie heb ik voor het eerst mezelf gesneden omdat het gewoon zo goed voelde om de pijn uit me hoofd er zo uit te laten (ik ben er echt niet trots op maar het is gebeurd) na die vakantie ging mijn vader met mij en mijn broer praten en vertelde hij ons dat hij graag deze ruzies en gebeurtenissen met mijn stiefmoeder wil oplossen omdat hij nog heel erg van haar houdt maar om ons in bescherming te nemen (dat is wat hij zei ik voel me daar heel anders over) heeft hij mij en mijn broer uit huis gezet. ik vond dat zo kut want hij koos dus een vrouw die zijn leven al nou ik denk dat ze miss al een paar maanden voor de vakantie al ruzie hadden en in de vakantie al helemaal veel over zijn eigen kinderen. dat deed zo ontzettend veel pijn dat ik me nog veel meer begon te snijden. ik begon op mijn benen zodat niemand het zou doen en ben uiteindelijk ook op een arm aangekomen maar toen na een maand ongeveer kon ik mezelf weer wat meer beheersen ( ik deed het eerst minder en na nog een maand ongeveer stopte ik compleet)omdat ik op mijn nieuwe school hele leuke nieuwe vrienden had gemaakt (dat was tenminste wat ik dacht) na een half jaar (ik weet dat dat niet heel lang was maar het voelde wel heel lang en we waren echt heel close) dropde ze me opeens en hele gemene shit achter me rug om en in mijn gezicht over mij te zeggen. zoals dat een van die vrienden recht in mijn gezicht zei “jij hebt mij echt mentaal kapot gemaakt de maanden dat we vrienden waren.” dat deed zo veel pijn en omdat hun deels de reden zijn dat ik uit mijn zelfbeschadiging kwam viel ik er daarna weer keihard in. gelukkig heb ik wel een andere fantastische vriendengroep waarmee ik toen ook al vrienden was en nu nog steeds die me echt hebben geholpen er doorheen te komen. dus kwam ik er weer uit na een paar weken. gelukkig want het was bijna weer vakantie. nog even (sorry ik was dit vergeten te zeggen) over mijn moeder met al dat gezeik van bij me vader. elke keer als ik me vader wou zien of daar voor een nachtje wou logeren( me vader zou dan zorgen dat me stiefmoeder er niet was) zei ze dingen als mag je wel daar komen. weet je zeker dat jij niet ook word geslagen. hoezo doet ie nu helemaal alsof het de beste papa ever is maar liet je keihard vallen eerst. nou dat soort shit zegt ze nog steeds en ik haat het en dat weet zij ook. dus weer terug naar dat vrienden gedeelte. toen dat allemaal aan de hand was was ik naar de mentor gegaan om het te vertellen en zodat ik niet met een huilhoofd in de les zou zitten en me mentor had het aan mijn moeder verteld dat er iets aan de hand was en toen heb ik het helemaal verteld. toen mocht ik van me moeder naar therapie wat heel apart was omdat mijn moeder niet geloofd in mentale ziektes bij tieners. maar anyway na een paar sessies dat ik alleen maar zat te janken dacht ik een keer nou die therapeut ziet altijd alleen maar de slechte kant van mij laat ik is vertellen wat er wel goed gaat (mn vriendengroep dus vooral want de rest ging allemaal kut) blijkbaar was dat voor haar ene teken mij los te laten en was ik “ontslagen” van therapie ik kon niks doen want me moeder dacht ook dat het weer beter was doordat die therapeut dat haar had gemaild. nou in de vakantie was ik heel de tijd ver weg van alle mensen om me heen omdat ik geen huis had ik kon dus eigenlijk gewoon niet afspreken met mijn vrienden dat hebben we maar 1x gedaan. dus voelde ik me best eenzaam maar ik kon mezelf weerhouden van zelfbeschadiging omdat we dicht bij het strand zaten en me moeder het dan sowieso zou zien. nu gaat alles weer kut school gaat extreem kut wat ik ook doe hoeveel ik ook leer ik haal alleen maar kut cijfers. ( in mijn laatste toetsweek heb ik maar 2 voldoendes gehaald voor de rest allemaal kut maar ook echt cijfers als een 3.8 enz)
lees vanaf hier weer pls;)
ik heb het gevoel dat iedereen me haat omdat ik op een reisje met school werd buitengesloten van me vrienden( ze hadden allemaal matching shirts gehaald behalve ik) en mijn andere vriendengroep denk ik ook gewoon dat ze me fk irritant vinden ik weet niet of dat zo is of dat ik dat me aanpraat maar zo voel ik me. ik haat hoe ik eruit zie ik haat me lichaam ik haat me hoofd. ik heb heel slecht contact met beide me ouders (oh ja en plottwist me vader en stiefmoeder zijn nog steeds samen) en ik voel me gewoon heel ontalendloos en gewoon een nietsnut die niks doet in me leven wat nodig is voor het leven. ik ben weer teruggevallen met zelfbeschadiging en ik wil eigen lijk heel graag dat iemand het opvalt maar ik durf echt niet naar iemand toe te stappen en erover te vertellen en ik kan ook moeilijk met mijn moeder praten want die geloofd niet ik mentale gezondheid problemen bij jongeren ze heeft letterlijk gezegd dat depressie anorexia anxiety en al dat soort dingen door je telefoon komen dus ze is echt apart. maar ik wil wel graag hulp maar ik ben ook bang dat is straks misschien in zo een kliniek moet want het gaat echt niet goed met me. als ik op google google syptomen depressie heb ik van alles last dus ik ben ook bang dat ik depressief ben en ik weet gewoon niet wat ik moet doen.
dus hebben jullie please tips voor mij met wat ik kan doen dat zou echt super erg helpen dankjewel <3
