Hoi forum. Ik weet niet echt hoe dit werkt, maar ik wil mijn verhaal even delen.
Het gaat heel slecht met mijn mentale gezondheid. Ik weet niet meer wat er gebeurt. Elke dag is een emotionele achtbaan. Dit zijn denk ik de redenen:
Ik heb een crush, maar zij geeft mij steeds gemixte signalen. Op het ene moment lijkt het alsof ze mij leuk vindt, maar het andere weer niet. Wij zijn vrienden en we gaan veel met elkaar om, maar ik weet echt niet meer wat ik moet met haar. Ik word elke keer belachelijk jaloers wanneer ze met een andere jongen praat. Ik weet dat het stom klinkt, maar dit is de waarheid. Ik weet dat we geen relatie hebben, maar ik kan het echt niet laten. Vroeger appte ik veel, maar praatte niet veel op school. Nu is het juist andersom. Ik word jaloers elke keer dat ze met een jongen praat, appt of maar een naam noemt.
Ik ben onzeker over mijn uiterlijk. Ik ben nu mijn haren aan het uitgroeien en het ziet er best flauw uit. Mijn gezicht is asymmetrisch en ik heb een gezicht vol puisten. Ik doe mijn best om mijn puisten weg te halen, ik heb een skincare routine. Aan mijn asymmetrie is niks aan te doen, maar het zit me nog steeds dwars. Ik doe heel erg mijn best om mijzelf beter te kleden, wat ook lukt, aangezien ik steeds vaker complimenten krijg van anderen. Maar wanneer er ook maar 1 klein ding wat verkeerd is aan mijn outfit, haat ik het. Ik voel me niet meer comfortabel in mijn kleren. Ik ben ook niet lang, wat ik nooit zal worden door hoe groot mijn ouders zijn. Mijn huid is ook niet geweldig. Ik haat eten. Het is niet lekker, het is wel lekker. Dat maakt niet uit, maar zijn altijd gevolgen.
Ik maak me steeds meer zorgen over mijn vriendschappen. Ik heb meer vrienden, maar mijn vriendschappen worden slechter. Ik betwijfel of ik wel een goede vriend ben. Thuis gaat het ook niet goed. Mijn ouders hebben vaak ruzie voor domme redenen. Daarnaast doen ze ook nog eens vervelend tegen mij zonder reden. Ik moet perfect en feilloos zijn van hen.
Ik heb perfectionisme en faalangst. Ik wil niet falen. Alles wat niet perfect is, is niet genoeg. Ik kan het niet laten. Ik heb echt veel stress bij het leren van toetsstof. School is zo stressvol.
Ik doe mezelf steeds vaker pijn, merk ik. In de les, thuis, of tijdens het leren. Ik kan het niet laten om mijzelf niet te bijten of te krabben totdat het pijn doet. Ik kan het niet laten om mijn nek niet te knijpen. De pijn verlost mij van mijn gedachten. Het is nu niet zo erg, maar ik vrees voor het ergste.
Misschien denk ik na, misschien is mijn situatie niet eens zo erg vergeleken met die van anderen, maar voor mij is elke dag mentale marteling. Ik heb bijna elke dag een breakdown en ik sta tijdens dit schrijven op het punt van instorten. Ik wil rust.
De enige dingen die mij nog rust brengen zijn mijn voetbaltrainingen en wedstrijden en muziek.
Ik hoop dat iemand zich hierin kan herkennen. Ik wil niet alleen zijn.
Hee! Ik kon en kan me hierin zo erg herkennen! Ik vond eerst ook een jongen leuk en iedere keer als ik me aankleedde voor school dacht ik bij mezelf: hoe zou hij me vandaag vinden, ik hoop dat hij weer met mij praat. Hij gaf mij heel erg gemixte signalen
Hoe ik hier vanaf gekomen ben? Tja, ik heb met een school picknick op de laatste dag (hadden we zelf georganiseerd dus niet iedereen was erbij) heb ik het geprobeerd tegen hem te zeggen. Zijn vriend kwam eraan en keek ons heel raar aan. Toen ben ik weggegaan met vriendinnen en heb ik op m’n bed gehuild. Uiteindelijk vroeg hij wat er was via whatsapp en toen heb ik het wel gezegd maar werd ik afgewezen. Daarna kon ik het loslaten en zag ik in dat ik nooit meer zo verliefd wilde zijn dat ik mezelf zou veranderen. Dus hoe je er vanaf komt weet ik niet. Ik snap wel dat als jullie bevriend zijn dat je dat natuurlijk niet kwijt wilt!
Faalangst en perfectionisme liggen helemaal niet ver van elkaar af. Heel veel mensen hebben ook allebei deze dingen. Ikzelf ook. Misschien helpt het als je het tegen docenten zegt zodat ze er rekening mee kunnen houden? Als je een slecht cijfer haalt of zoiets is dat echt het einde van de wereld niet! Dan ga je maar een niveau lager, dat is helemaal niet erg. Dan moet het maar zo zijn denk ik vaak. Als je bij jezelf denkt van: ‘ik heb mijn best gedaan en meer kan ik niet doen’ is dat misschien een helpende gedachte.
Als je wilt praten ben ik er voor je! Niet opgeven dit kun jij wel!
Hoiii!
net zoals
Je looks zijn misschien heel belangrijk voor je vrienden, maar daardoor ook voor jou. Ik zeg: Verlaat ze, heb ik ook gedaan. Netzoals toxic groepsappen. Het was niet eens wennen nadat ik dat deed, ik werd meteen een heel stuk gelukkiger! Probeer het! Zoek vrienden die je niet pushen om anders te zijn dan wie je echt bent. Misschien is het moeilijk, maar het lucht echt heel erg op. Daardoor hopen je je ook een zorgen meer te maken over je uiterlijk, kleren e.c.t.
Je crush: Ik weet het, je houdt veel van diegene maar zij geeft mixed feelings. Laat het achter, je komt iemand veel beter tegen later dan iemand die steeds switched van jongens. En jaloers zijn is heel normasl, als je het maar niet afreageert op haar of op die jongen. Dat kan erge gevolgen hebben. Jaloers in is iets menselijks, en in meeste gevallen goed en niet negatief, het zou je helpen bij doelen bereiken en er nog meer voor te gaan. Zet je jaloersie om in positive jaloersie (als dat het al niet was)
Cijfers, faalangsten,…..tja… herkenbaar voor mij. Ik weet dat het belangrijk is, ikzelf wordt gepushed om vanaf havo\vwo in te stromen naar vwo. Het is voormij moeilijk, maar ik zet door. Ik heb het bijna gehaald (nog maar 3 punten)
Voor faalangst kan je op training gaan, dit kan je als het goed is aanvragen bij je mentor. Of anders moet je je er gewoon voor inschrijven apart van school.
Ik hoop dat dit zal helpen.
Als je wilt praten…ik ben hier!
groetjessssss
Reageer
Welkom
Nog geen account? Maak een account aan
Enter your E-mail address. We'll send you an e-mail with instructions to reset your password.
